نگاهی بر توانایی موشکی سوخت مایع ایران

نگاهی بر توانایی موشکی


سوخت مایع ایران

تذکر: مطالب نوشته شده در این مقاله صرفا نظر نویسنده بر طبق شواهد و تحلیل های خود اوست. نویسنده هیچ تاکیدی بر درست بودن مطالب زیر ندارد.

نگاهی بر برنامه ی موشکی سوخت مایع ایران

 

"...وقتى دستور آتش داده شد، صدا مهیبى با آتش زیاد و گرد و خاک بسیار محوطه را فرا گرفت. ناخودآگاه همه سر خود را در دو دست گرفتیم و درازکش خوابیدیم. نمى‏دانم چقدر طول کشید؛ ولى احساس کردیم صداى موشک لحظه به لحظه از ما دورتر مى‏شود و در دود و گرد و غبار مى‏توانستیم آتش عقب آن را ببینیم... "
این لحظه ی پرتاب اولین موشک بالستیک ایران توسط یک شاهد عینی بود. این موشک که به یکی از بانک های بغداد اصابت کرد باعث شروع مرحله ی جدیدی از جنگ تحمیلی شد. این موشک که از نوع اسکاد بی بود، سرانجام زیر بنای ساخت موشک های ایرانی سری شهاب شد که امروزه یکی از مهمترین ارکان دفاعی ما محسوب میشوند.
برنامه ی موشکی سوخت مایع ایران بر پایه ی موشک اسکاد بنا شد. این موشک روسی ساختاری نسبتا ساده و بردی حدود 300 کیلومتر داشت. دقت موشک خیلی زیاد نبود ولی جای پیشرفت داشت. نتیجه ی اولین تلاش ساخت موشک شهاب 1 شد.

شهاب 1
 

شهاب 1 بنا بر گفته ی بعضی منابع کپی اسکاد بی روسی و بنا بر گفته بعضی دیگر کپی هواسنگ 5 کره ی شمالی است. اعداد دقیقی از این موشک در دست نیست. ولی مورد اول محتمل تر است. چرا که بعضی مقالات در مورد موشک های ایرانی خبر از اوراق شدن یک موشک اسکاد توسط ایرانی ها را می دهند. البته معلوم نیست ایران توانسته باشد در آن زمان موشک اسکاد را کپی کند. به هر حال به نظر می رسد در زمینه ی تامین قطعات، آموزش طراحی موشک، انتقال تکنولوژی و فروش ماشین آلات مهم کره ی شمالی، چین و روسیه به ایران کمک کرده باشند.
به نظر می رسد تولید این موشک پس از تولید موشک فاتح 110 متوقف شده باشد. البته هنوز تعدادی از آنها در نمایشگاه ها و رژه ها و رزمایش ها مشاهده میشوند.
به نظر می رسد پس از چندین سال کار با موشک شهاب ایران توانایی ساخت شهاب 1 را به طور کامل دارا باشد.

شهاب 2
 

مانند شهاب 1 بحث بر سر اصلیت این موشک نیز مطرح است. این دفعه آن را کپی هواسونگ 6 یا اسکاد سی می دانند. احتمال دوم محتمل تر است چون منابع در مورد فروش اسکادسی به ایران کم هستند. ولی در زمان رونمایی از این موشک روابط ایران و کره ی شمالی گسترش یافته بود. احتمالا ایران برای ساخت این موشک نیز از کمک های کشور های خارجی مانند چین، روسیه و کره ی شمالی استفاده می کرده.

وضعیت این موشک هم در زرادخانه ی ایران نامشخص است. احتمالا به تازگی پس از تولید موشک قیام 1 تولید نمیشود. تعداد نامشخصی هنوز در زراد خانه ی ایران هستند.

 

لانچر های این موشک از نوع ماز و اصلاتا روسی می باشند که از ابتدا برای موشک های اسکاد در نظر گرفته شده بودند. در یکی از رژه ها عکس لانچری متفاوت از لانچر ماز دیده شد (عکس بالا) که دیگر خبری از آن به گوش نرسید. به نظر می رسد ایران بیشتر تلاش خود را معطوف ساخت لانچر های تریلری که میتوانند به شکل کامیون های غیر نظامی در آیند معطوف کرده و این پروژه به جایی نرسیده. لازم به ذکر است که لانچر های تریلری بیشتر در جاده ها می توانند رفت و آمد کنند در حالی که لانچر هایی مانند ماز در خارج از جاده هم میتوانند حرکت کنند.

شهاب 3

بحث بر انگیز ترین موشک ایران را به جرات می توان شهاب 3 دانست. شهاب 3 کپی موشک نودونگ کره ی شمالی است. این موشک را می توان یک اسکاد بزرگتر با تغییرات اندک دانست. اولین نمایش این موشک در سال 77 و در میدان آزادی تهران در رژه ی هفته ی دفاع مقدس بود. تست های متعدد موشک تا سال 81 ادامه داشت تا این که به گفته ی وزیر دفاع وقت موشک آماده ی تحویل به نیرو های مسلح شد.
به علت تست های متعدد موشک که بعضی از آنها ناموفق ارزیابی شده اند، به نظر می رسد برنامه ی شهاب 3 به جای ساخت موشک نودونگ کره ی شمالی در داخل کشور انجام کاری کاملا مشابه کره ای ها با نظارت و کمک های آنها باشد. احتمالا با این منطق که کره ای ها موشک اسکاد را کشیدند و بزرگتر کردند تا این که شد نودونگ. چرا ما که تا الان اسکاد میسازیم این کار را نکنیم؟
البته بعضی ادعا می کنند موشک نودونگ یک طرح کنسل شده ی روسی است که کره ای ها آن را خریده اند یا حداقل توانسته اند به نقشه ها دست پیدا کنند.
تصاویر مختلف از موتور موشک نشان میدهند که این موتور نمونه ی بزرگ شده ی موتور اسکاد است. تخمین زده شده است که تراست تولیدی این موتور حدود 284 کیلونیوتون است. بدنه ی موشک تفاوتی با بدنه ی موشک اسکاد ندارد به غیر از این که حدود 30 % بزرگتر است.
این که چه میزان از قطعات موشک در ایران تولید می شود جای بحث دارد. برخی منابع ادعا می کنند ایران قادر به ساخت آلیاژ ها ی مورد نیاز برای ساخت موشک های شهاب 3 نیست. گرافیت نیز از موادی است که به نظر می رسد در ایران تولید نمی شود و در سات موشک ها به ویژه کلاهک و جت وین ها کاربرد دارد. قبلا محموله هایی از قطعات و مواد لازم برای ساخت موشک به مقصد ایران کشف شده است. از جمله ی آنها 21 تن فلزو مقدار نامشخصی گرافیت مخصوص بوده. چندین شرکت و موسسه ی روسی تا به حال به همکاری با ایران در زمینه ی ساخت سیستم هدایت موشک، توربوپمپ و آلیاژ های کمیاب متهم شده اند و حتی در بعضی موارد کار به تحریم های آمریکا علیه این موسسات کشیده شده است. عجیب تر از همه این که تصویری در سایت b14643.de است که بنا بر ادعای این سایت نوشته های سیریلیک (خط مورد استفاده در زبان روسی) روی قسمتی از اجزای داخل موشک شهاب 3 است. توان واقعی ایران در زمینه ی ساخت این موشک تا به امروز معلوم نیست. عده ای می گویند ایران هنوز هم قسمت زیادی از قطعات و آلیاژ ها را وارد می کند و عده ای دیگر می گویند ایران موشک را تا حد بسیار زیادی بومی سازی کرده. هیچ حرفی در این مورد از مسئولین ایرانی شنیده نشده. البته به جز یک مورد که ایران ادعا می کند ژیروسکوپ های لیزری دقیق برای هدایت موشک هایش ساخته. البته این ادعا با خبر این که ایران چندی پیش در حین تلاش برای وارد کردن ژیروسکوپ های لیزری از چین از طریق کشتی شکست خورد مغایرت دارد.
لانچر موشک شهاب 3 از نوع تریلری و احتمالا مشابه نمونه ی کره ای است. در مورد این که آیا ایران از این نوع لانچر تولید می کند یا نه اطلاعاتی در دست نیست. ولی با توجه به ساخت لانچر های متفاوت برای موشک سجیل بعید نیست که ایران جداقل توانایی ساخت چنین چیزی را داشته باشد.
لازم به ذکر است موشک نودونگ توسط پاکستان به نام غوری 1 تولید می شود. شایعاتی مبنی بر علاقه ی میانمار به ساخت بمب اتمی و موشک های بالستیک با کمک کره ی شمالی به گوش می رسد. اگر این شایعات درست باشند احتمالا موشک نودونگ میانماری هم به جمع موشک های دیگر می پیوندد.
در سال 90 ایران سیلوه های 15 ساله ی موشک های شهاب را "رونمایی" کرد. به نظر می رسد این سیلو ها همزمان با کار بر روی موشک ساخته شده اند. تاریخ آنها به زمانی بر میگردد که به ادعای سیا ایران هنوز به دنبال ساخت بمب اتم بوده. شاید این توجیهی برای وجود این سیلو ها باشد. چرا که استفاده از کلاهک های متعارف بر روی موشک هایی که درون سیلو قرار دارند کاری کاملا غیر عادی و از نظر هر دو نظر استراتژیک و تاکتیکی بی نتیجه یا با نتیجه ی محدود است.
این موشک اولین موشک ایرانی بود که میتوانست به اسرائیل برسد. برد 1300 کیلومتری آن به ایران این اجازه را میداد که مستقیم به تهدید اسرائیل بپردازد. گفته میشود اسرائیل سامانه ی موشکی ارو 2 خود را برای مقابله با این موشک و موشک های مشابه ساخته است. گفته میشود ارو 1 برای مقابله با اسکاد های عراقی و سوری ساخته شده بود.
این که آیا این موشک هنوز تولید می شود یا نه بحث هایی وجود دارد. بعضی ها با توجه به ساخته شدن موشک سجیل و شهاب 3 بی ساخت این موشک توسط ایران را معقول نمیدیدند. بعضی دیگر با توجه به پارامتر قیمت تمام شده و این که موشک های شهاب 3 بی و سجیل ممکن است با استفاده از قطعات و آلیاژ های وارداتی ساخته شده باشند و تولیدشان محدود باشد می گویند ایران هنوز شهاب 3 عادی را تولید میکند.
در باره ی دقت این موشک نظرات مختلفی دیده شده که از 50 متر تا 2500 متر متغیر است. با اطلاعات کنونی واقعا نمیتوان در این مورد نظری داد.
عده ای از غربی ها ادعا می کنند کره ی شمالی با استفاده از گاز های خروجی اقدام به چرخش موشک در مرحله ی سقوط میکند که دقت آن را افزایش میدهد. به نظر می رسد ایران نیز چنین قابلیتی را به موشک شهاب 3 داده بشاد.
با توجه به دقت و خصوصیات نسب های بعدی موشک شهاب و موشک سجیل به نظر میرسد این موشک نتواند از پس سیستم های ضد موشکی اسرائیل بر بیاید. به نظر میرسد این موشک در حال حاظر همراه با موشک های پیشرفته تر شلیک شود تا به عنوان اهداف جانبی هدف سیستم های ضد موشک قرار بگیرند تا شانس بقای موشک های دقیق تر بیشتر شود و به هدف خود اصابت کنند.
شهاب 3 در حالت عادی از کلاهک های متعارف استفاده می کند. کلاهک های خوشه ای و حتی چف هم دیده شده اند. در سال 90 در جریان رزمایش ها کلاهک بارانی هم به نمایش در آمد.

 

به نظر میرسد شهاب 3 های جدید با کلاهکی شبیه پستانک(که در تمام موشک های بالستیک جدید ایران به کار میروند) ساخته میشوند. عکس بالا چنین موشکی را نشان میدهد. توجه کنید که موشک با توجه به اندازه ی بالک ها نسبت به بدنه از نوع شهاب 3 بی نیست.

شهاب 3 بی/قدر اس؟/قدر ام؟

 

شهاب 3 بی نامی است که غربی ها روی نسل جدید موشک شهاب گذاشته اند. نام ایرانی این موشک معلوم نیست ولی با توجه به سخنان فرماندهان در رزمایش موشکی اخیر (سال 90) به نظر میرسد نام این موشک قدر اس یا قدر ام باشد. اولین حظور این موشک و رونمایی از آن در رزمایش پیامبر اعظم 3 در سال 2003 بود.
تغییرات ظاهری این موشک شامل تغییر در طول موشک، شکل کلاهک و اندازه ی بالک ها نسبت به بدنه است. برد این موشک 2000 کیلومتر اعلام شده است. تغییرات درونی طبق گفته ی مسئولین "افزایش دقت و انجام مانور قبل از برخورد برای کم کردن احتمال نابودی موشک توسط ضد موشک ها" است. کلاهک با توجه به شکلش وزن کمتری دارد.
شهاب 3 بی احتمالا از سیستم هدایت پیشرفته تری استفاده می کند. این موشک احتمالا در حال حاضر نیز تولید می شود. اما معلوم نیست به چه تعداد. غربی ها برد موشک را به این نسبت میدهند که ایران بدنه را با آلومینیوم ساخته. نه فولاد. کاری که کره ای ها در ساخت موشک نودونگ 2 کردند. در سال 2010 در رژه ی کره ی شمالی موشک نودونگ با کلاهکی بسیار شبیه به کلاهک موشک های ایرانی دیده شد. به نظر می رسد این موشک همان نودونگ 2 باشد. بنابر این چند احتمال وجود دارد:





در کل احتمالا درست بودن نظریه ی 4 بیشتر است. ولی من به شخصه هیچ کدام از نظریه ها را رد نمیکنم. یکی از دلایلی که نظریه ی 4 درست تر به نظر میرسد این است که موشک پاکستانی غوری هیچ گاه از کلاهک های جدید استفاده نکرده. ولی احتمالا از بدنه ی آلومینیومی استفاده می کند. به نظر میرسد رابطه پاکستانی ها با کره ی شمالی زود تر از انتقال تکنولوژی کلاهک ها تمام شده است.
حرف و حدیث پشت خود کلاهک جدید زیاد است. عده ی زیادی آن را طراحی ایران میدانند. ولی فردی که خود را یکی از سرداران سپاه پناهنده شده به ایران معرفی میکند و "می خواهد نامش فاش نشود" ادعا می کند اوکراینی ها کلاهک را طراحی کرده اند، کره ای ها قطعات آن را به ایران داده اند و پاکستانی ها مواد لازم را به ایران فروخته اند. این ادعاییست که نمیشود به سادگی از آن گذشت ولی چند پرسش اساسی در این زمینه به وجود می آید.





نکته ی دیگری که در مورد شهاب 3 بی مطرح است، بحث جدا شدن کلاهک از موشک در فاز پایانی پرواز است. مشکل نبود راه مشخص برای کنترل کلاهک در این فاز است. چون شهاب 3 بی برای این کار به موتوری دیگر در کلاهک (که ساخت آن از ایران به علت افزایش هزینه ی ساخت موشک بعید است) یا بالک های متحرک مانند موشک فاتح 110(که تا به حال روی این موشک دیده نشده اند) نیاز دارد. آخرین مدرک برخورد کل موشک شهاب 3 به هدف در فیلم رزمایش موشکی اخیر است. البته فیلم مذکور ممکن است برای موشک شهاب 3 عادی باشد. با توجه به شواهد نظر شخصی بنده عدم جدا شدن کلاهک از موشک در فاز پایانی است. ولی لزومی بر صحت این موضوع نیست.
عده ای کلاهک جدید را دارای سیستم کنترلی مانند موشک زلزال در فاز پایانی دانسته اند. به دلیل این که تا به حال فاز پایانی موشک دیده نشده، نمی توان در این مورد هم نظر قطعی داد.

قدر 1

تفاوت این موشک با شهاب 3 بی تنها حدود 20-30 سانتی متر افزایش ارتفاع در پایین کلاهک است که با تو جه به مکان لوله های انتقال سوخت مشخص است. تفاوت های دیگر این موشک با شهاب 3 معلوم نیست. شاید این فضا برای سیستم هدایت یا کلاهک سنگین تر باشد.

قدر 110
به نظر می رسد نوعی شهاب 3 بی با ارتفا بیشتر و در نتیجه سوخت بیشترو برد بیشتر باشد. اطلاعات دقیق تری از این موشک در دست نیست.

قدر ؟؟؟

 
به نظر می رسد این موشک شهاب 3 با کلاهکی متفاوت از تمام کلاهک های دیده شده باشد. اطلاعات بیشتری از این موشک هم در دسترس نیست. (با عرض پوزش از خوانندگان تصویر ابتدای مقاله در مورد این موشک درست نیست)

قیام 1
 

می توان قیام 1 را نسل جدید موشک شهاب 2 دانست. مهمترین ویژگی این موشک نداشتن بالک های پایدار کننده است. این یعنی ایران توانسته با سیستم هدایت پیشرفته ای جای خالی آنها را پر کند. حذف بالک به معنی کم شدن مقاومت هوا و در نتیجه افزایش برد موشک است و برتری دیگر آن کم شدن سطح مقطع راداری موشک و افزایش بقاپذیری آن است. این موشک که جدیدا به تولید انبوه رسیده بردی معادل 750 کیلومتر دارد. شکل کلاهک مانند تمام موشک های پیشین عوض شده است.
موتور موشک با موتور موشک شهاب 2 یکیست. بدنه طبق اندازه گیری ها (که البته هیچ کدام دقیق نیستند) کمی کوتاه تر از شهاب 2 است و حدود 10.5 متر طول دارد.
این که از ابتدا نام این موشک قیام 1 اعلام شده می تواند مبین این باشد که ایران قصد ساخت موشکی به نام قیام 2 (بر پایه ی شهاب 3) و یا شاید حتی ساخت قیام 3 (بر پایه ی قدر 110 یا سجیل) را دارد. به احتمال بسیار زیاد با تولید این موشک دیگر شهاب 2 یا 1 تولید نخواهند شد.

ماهواره بر سفیر
شهاب 3 بستری برای ساخت ماهواره بری به نام سفیر برای ایران شد. تا کنون (شهریور 90) 2 ماهواره ی امید و رصد با این موشک به فضا پرتاب شده اند و ایران را نهمین کشوری کرده اند که با موفقیت ماهواره ای را در جو زمین قرار داده است. تست اولیه ی این موشک به گفته ی غربی ها ناموفق بوده. ولی این ماهواره بر تا کنون 2 ماهواره را با موفقیت در مدار زمین قرار داده. توان کم آن باعث شده ایران به دنبال موشک های قدرتمند تر برای پرتاب ماهواره باشد.
نکته ی مهم در مورد ماهواره بر سفیر مرحله ی دوم آن است که به نظر میرسد نمونه ی کوچک شده ی موتور موشک موسادان کره ای باشد. معلوم نیست ایران ان موتور را خود ساخته باشد یا از کره خریده باشد. این موتور احتمالا در مرحله ی دوم موشک اونها 2 کره ای که نتوانست ماهواره ی خود را در جو قرار بدهد استفاده می شود. سوخت مورد استفاده در آن نیز با سوخت مورد استفاده در شهاب 3 متفاوت است (این موشک از سوخت گران قیمت ولی قدرتمند UDMH استفاده میکند) . مرحله ی دوم برای هدایت از چند جک هیدرولیکی برای تغییر جهت خود موتور استفاده می کند. در کل خیلی از کارشناسان این موشک را قدم مهمی برای ایران در زمینه ی ساخت موشک های با برد بیشتر میدانند.
به گفته ی این افراد سفیر میتواند محموله ای 50 کیلوگرمی را 4000 کیلومتر جابه جا کند. مشکل این است که سفیر از سوخت و احتمالا موتوری بسیار پرهزینه استفاده می کند.
موشک سفیر از همان لانچر موشک شهاب 3 استفاده میکند.
نسل دوم موشک سفیر به نام موشک سفیر بی قرار است به زودی ماهواره ی فجر را به فضا پرتاب کند. تراست موتور این موشک افزایش یافته و بعضی منابع خبر از استفاده از بوستر را روی این موشک می دهند.

----------------------------
تا اینجا در مورد موشک هایی بحث کردیم که وجودشان اثبات شده است. از این جا به بعد در مورد موشکهایی حرف میزنیم که در دست طراحی اند یا غربی ها در مورد آنها ادعاهایی کرده اند. هنوز معلوم نیست این ادعا ها تا چه حد صحت دارند.
ماهواره بر سیمرغ
این موشک که معلوم نیست تا چه سالی به بهره برداری خواد رسید قرار است ماهواره های 100 کیلوگرمی ایرانی را به مدار 700 کیلومتری سطح زمین ببرد. موتور مرحله ی اول آن از کنار هم گذاشتن 4 موتور شهاب 3 به دست آمده و موتور مرحله ی دوم آن احتمالا موتور مرحله ی دوم ماهواره بر سفیر است. اگر این موشک عملیاتی شود می تواند شروعی بر فرستادن ماهواره های مختلف ایرانی به فضا باشد.
با وجود شباهت زیاد این ماهواره بر به اونها 2، این دو موشک کاملا با هم متفاوت اند. سیمرغ از 4 موتور شهاب 3 استفاده میکند. اونها 2 از موتور موشک دونگ فنگ 3 چینی که خود از 4 موتور تشکیل شده استفاده می کند و این را با مقایسه ی نازل های این موشک ها به راحتی می توان فهمید. موشک سیمرغ از 4 توربوپمپ مجزا برا یپمپاژ سوخت به موتور استفاده می کند. ولی اونها 2 از 1 توربوپمپ. اونها 2 بالک ندارد. ولی سیمرغ دارای بالک است.
سال 91 به عنوان سال اولین پرتاب سیمرغ معرفی شده است.
شهاب 4
با وجود این که مقامات ایرانی اعلام کرده اند موشک شهاب 3 آخرین موشک از سری شهاب خواهد بود، غربی ها ادعا می کنند ایران روی موشک با برد بیشتری به نام هایی شهاب 4 کار میکند. به گفته ی بعضی ها قرار است این موشک کپی تاپه دونگ 1 کره ای باشد. به نظر نمیرسد ایران هیچ گاه قصد ساخت این موشک را داشته. چون موشک های موثرتری مانند سیل با همان برد را دارد.
شهاب 5
عینا مانند بالا. قرار بوده این موشک کپی تاپه دونگ 2 کره ای باشد.
پروژه ی کوثر
تنها موشکی که به نظر میرسد ایران واقعا روی آن کار میکرده (برخلاف شهاب 4 و 5) پروژه ی کوثر است. دلیلش اطلاعات به ظاهر مرتبی است که از این موشک موجود است. کل پروژه این است که ایران تلاش می کرده با مهندسی معکوس موتور موشک اس اس 4 روسی یک موشک قاره پیما بسازد. اطلاعاتی از فروش موتور این موشک به ایران توسط شرکت های روسی موجود است. معلوم نیست این اطلاعات تا چه حد موثقند ولی در کل جالب به نظر می رسند. به نظر میرسد این پروژه برای زمانی باشد که به قول غرب ایران تلاش داشته بمب اتم بسازد (طبق از گزارش سیا). چنین کاری توسط ایران اگر واقعا زمانی قصد ساخت بمب را داشته معقول به نظر می رسد. به هر حال هیچ خبر جدیدی در مورد این پروژه اگر واقعا وجود داشته به نیست.
موشک تندر 69
تنها موشک سوخت مایع ایران که هیچ ربطی به اسکاد ندارد تندر 69 است. این موشک نمونه ی زمین به زمین موشک سام 2 یا اچ کیو 2 چینی یا صیاد ایرانیست.برد آن 150 کیلومتر است و مشابه موشک سی اس اس 8 چینی هاست. به نظر میرسد خط پروازی آن مانند موشک فاتح 110 باشد. با توجه به وجود موشکی مانند فاتح و این موضوع که هر دو در یک سال رونمایی شدند به نظر میرسد تندر 69 به آن شکل به تولید انبوه نرسیده یا اگر هم رسیده حتی در رژه ها هم به نمایش در نیامده.
اما سال 90 زمان رزمایش موشکی پیامبر اعظم 4 یک موشک تندر "ضد کشتی" مانند آن چیزی که در فاتح 110 دیده شد مورد آزمایش قرار گرفت. شاید این آغاز فصل جدیدی از فعالیت این موشک در ایران باشد.

نویسنده: امید.د (اسپهبد) 1:این موشک در ایران بهینه سازی شده باشد و سپس کره ای ها این طرح را با همکاری ایران اجرا کرده باشند. کره ای ها موشک خود را زودتر به نمایش گذاشته باشند. ایران تا زمان تهدید صبر کرده و سپس موشک خود را رونمایی کرده است. این احتمال کمی نامعقول است. 2:این موشک بهینه سازی کره ای ها باشد. آنها موشک را رونمایی کرده اند (گرچه هیچ عکسی منتشر نکرده اند). ایران به علت رابطه اش با کره ای ها در زمین هی موشک شهاب 3 این طرح را مانند موشک نودونگ خریده باشد. 3:این موشک نتیجه ی یک پروژه مشترک بین ایران و کره ی شمالی بعد از اعلام نیاز ایران به افزایش کارایی موشک شهاب 3 برای حملات متعارف باشد. 4:این موشک نتیجه ی سیر تکاملی متفاوتی باشد که کره و ایران جداگانه در پیش گرفته اند. کره ای ها ابتدا موشک با بدنه ی آلمینیومی را ساخته اند. سپس ایرانی ها با تعویض کلاهک و سیستم هدایت و اندازه ی بالک ها تغییرات عمده ای در قدرت موشک به وجود آورده باشند. نتیجه موشک شهاب 3 بی شده است و کره ای ها هم از ارتقای ایرانی ها استفاده کرده باشند. 5:این احتمال هم مطرح است که کره ای ها فقط به شکل کلاهک جدید ایرانی علاقه نشان داده باشند. موشک دیده شده در رژه ی کره ی شمالی موشک نودونگ 1 با تغییرات بر روی کلاهک باشد (مانند شهاب 3 های جدید ایران که در بالا به آنها اشاره شد). هر چه باشد کره ای ها هم بمب اتم دارند و هم تسلیحات شیمیایی مخرب. نیازی به دقت بالا در موشک های آنها دیده نمیشود. 1: با وجود این که اوکراینی ها روابط خوبی با ایران دارند، تا به حال خبری از کمک های موشکی آنها به گوش نرسیده (برخلاف روسیه، چین یا کره ی شمالی). چه طور ایران توانسته این طور بی سر و صدا از اوکراینی ها کمک بگیرد؟ 2:اوکراینی ها به علت واقع شدن در یکی از صنعتی ترین مکان های اتحاد جماهیر شوروی بنیه ی خوبی دارند. ولی تا به حال موشک تهاجمی به این شکل نساخته اند. بلکه بیشتر در زمینه ی ساخت ماهواره بر فعالیت کرده اند. چه طور می شود اوکراینی ها وقتی هنوز موشک بالستیک خود را نساخته اند، به فکر طراحی کلاهک آن برای کشور ایران بیفتند؟ حتی اگر این طور باشد چه طور ایران از اوکراین (که توان خوبی در زمینه ی تولید قطعات موشک دارد) قطعه نمیخرید؟ 3:چرا این شکل کلاهک تا قبل از رژه ی اخیر روی موشک های کره ای دیده نشده بود؟ به هر حال آن ها تنها همین یک موشک را نمی ساختند و در این فاصله چندین موشک را آزمایش کرده بودند. 4:چه گونه پاکستان بدون مناسبات قبلی در این زمینه اقدام به فروش مواد لازم برای ساخت این موشک ها کرده بود؟ سابقه ای در این زمینه در دست نیست. 5:و از همه مهمتر، چگونه سازمان های اطلاعاتی کشور های غربی خبری از این معاملات گسترده توسط ایرانی که در آن زمان تمام حرکاتش تحت نظر این سازمان ها بود، نداشتند؟