هند با موفقیت براهموس را آزمایش کرد+عکس

منابع هندی اعلام کردند این کشور روز یکشنبه با موفقیت یک موشک کروز مافوق صوت رادارگریز براهموس BrahMos را در پوخران Pokhran در ایالت راجاستان Rajasthan در مرز با پاکستان آزمایش کرد.

به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق به نقل از واحد مرکزی خبر، ارتش هند این موشک با برد دویست و نود کیلومتر را در منطقه پوخران آزمایش کرد. موشک هدف تعیین شده را در دامنه برد خود منهدم کرد.معاون فرمانده ارتش هند در این آزمایش حضور داشت.

 موشک براهموس سریعترین موشک کروز در جهان است.موشک براهموس که می توان آن را از زیردریایی ها، کشتی ها، هواپیما یا روی زمین پرتاب کرد محصول مشترک سازمان توسعه و تحقیقات دفاعی هند و شرکت ماشینوستروینیا ان پی او NPO Mashinostroeyenia روسیه است.
این موشک پیشتر در اختیار ارتش و نیروی دریایی هند قرار گرفته است.

موشک بالستیک سجیل

 

موشک بالستیک سجیل

 

---

در این قسمت سعی داریم با نگاهی عمیقتر به توان موشک فوق پیشرفته سجیل ساخت کشورمان نگاهی بیندازیم وتوانایی آنرا با شهاب-3 مقایسه کنیم.

---

 

در20 مه 2009 جمهوری اسلامی ایران با انتشار تصاویری از آزمایش یک موشک جدید میانبرد با برد 2000 کیلومتر خبر داد. در این پست قصد داریم گزارش تحلیلی کارشناسان آمریکایی حول این آزمایش را برای استفاده شما عزیزان دروب انتشار میدهیم. گفتنی است که این گزارش به همت مدیریت وبلاگ ترجمه شده و با کمی تصرف منتشر میشود.

 

 

گزارش فنی ارزیابی تهدید هسته ای وپتانسیل موشکی در ایران

 

 

موشک بالستیک سجیل

 
 

تئودور پوستول

استاد علوم، فناوری و امنیت بین المللی

موسسه تکنولوژی ماساچوست


تجزیه و تحلیل فنی این موشک بالستیک سجیل

 

این گزارش یک گزارش تکمیلی است که بنا به جدیدترین تحولات در امور موشکی ایران برای کامل شدن گزارش تهدید مشترک ( JTA)که یک روز پیش از آزمایش سجیل یعنی در روز 19 مه2009 منتشر شده ایست می باشد. در گزارش تهدید مشترک اشاره ای به موشکی به نام سجیل نشده بود اما در مورد آزمایش موشک سوخت جامد با برد2000 کیلومتر در ایران مطالبی در آن وجود داشت. البته همین تحلیلهای گذارا نیز برای تحلیل جدیتر فناوری موشک جدید نیز تا حدزیادی راهگشا به نظر میرسد.

 

بررسی گزارشهای عمومی منتشر شده و همچنین گزارش وزیر دفاع ایالات متحده رابرت گیتس در کنگره آمریکا در مورد توانایی های بالقوه و بالفعل این موشکها این امکان را به ما میدهد که تحلیل دقیق از توان این موشک در حد امکان داشته باشیم و بهتر بتوانیم تواناییهای نظامی و فنی آنرا ارزیابی کنیم.

 

سجیل موشکی دو مرحله است که با موتورهای سوخت جامد کار میکند و ارزیابیهای اولیه نشان میدهد که موتورهای مراحل اول و دوم تا اندازه ای باهم تفاوت دارند.و طول موتور مرحله دوم از مرحله اول کوتاهتر است. وزن کلی آن حدود 21 تن تخمین زده میشود( الیته وزن این موشک بعدها 23640 کیلوگرم اعلام شد) و میتواند یک کلاهک یک تنی نیرومند را تا فاصله 2000 کیلومتری از محل شلیک حمل کند.

 

عکس لحظه اصابت کلاهک موشک سجیل به زمین

خصوصیات آنرا میتوان با موشک سوخت مایع سفیر مقایسه کرد . این به این معنی است که ایرانیها میتوانند در مدت اندکی مجموعه ای از موشکها را توسعه دهند که توانایی حمل کلاهکهای قدرتمند 1000 کیلوگرمی به مسافت 2000 کیلومتر را دارند.

گزارش تهدید مشترک همچنین پیش بینی کرد که چنانچه ایران بنای توسعه تسلیسحات اتمی را داشته باشد برای تولید یک سرجنگی هسته ای کوچک و جمع و جور به 6 سال زمان نیاز دارد که چنین زمانی برای توسعه سیستمهای موشکی بالستیک جدید کافی بنظر میرسد . به طور خلاصه این نکته را متذکر میشویم که دراین بازه زمانی نیز ایران توانایی توسعه یک موشک سوخت مایع بابرد 2000 کیلومتر که قادر به حمل کلاهکهای یک تنی است را دارد.

 

مهمترین عامل محدود کننده برای توسعه و استقرار موشکهای هسته ای برای ایران در حال حاضر میزان زمان لازم برای طراحی و توسعه کلاهکهای اتمی با حجم و وزن مناسب برای این موشکهاستکه آزمایش موشکی مانند سجیل چندان نمیتواند این فاصله زمانی را کوتاه کند.

 

بر اساس خصوصیات سجیل نیز وزن و جحم احتمالی یک موشک دیگر را محاسبه کردیم که در صورت نیاز ایران به چنین موشکهایی احتمالا طرح آنها مورد توجه قرار خواهد گرفت. این سیستم احتمالی5000 کیلومتر برد دارد و توانایی حمل کلاهکی یک تنی را دارد و قادر به هدف قرار دادن اهداف خود در اروپای غربی و شمالی است.

این گزارش با ارزیابی تصویر فناوریهای منتشر شده از مراحل موشک سجیل به چنین نتیجه ای رسیده است و تخمینها نیز احتمالی است.

 

احتمال داده میشود که مراحل اول و دوم سجیل جدید و سنگین باشند. موشک فرضی از سیستم مشابه طراحی سجیل استفاده میکند که چند مرحله ایست و با سوخت جامد کار میکند. ظاهرا ایران توانایی مناسبی برای پیشرفت و فهم چگونگی توسعه و ساخت موتورهای بزرگ سوخت جامد رادارد و میتواند مشکلات دیگر چنین فناوریهایی را حل کند.

 

اگر ایران درنهایت به این نقطه از تکنولوژی برسد که بتواند موشک احتمالی سوخت جامد را تکمیل کند ما پیش بینی میکنیم که وزن مرحله اول آن به تنهایی 45 تن باشد. و از آنجا که موشک در سه مرحله کار میکند وزن کلی چنین سیستمی 65 تن خواهد بود که در مقایسه با وزن 35 تنی موشکهای قاره پیمایی مانند توپول -ام روسی و مینوتمن آمریکایی با وزن35 تن موشکی بسیار سنگین و کم تحرک محسوب میشود. چنین وزنی بسیار سنگین برای موشکی است که براساس فناوری سجیل توسعه می یابدوبر اساس تمام معیارهای عملی موشک متحرکی به حساب نمی آید.

 

با اینکه سجیل ممکن است راه را برای موشکهای دوربرد تر بازکند اما فناوری آن نمیتواند ثابت کند که موشکی با قابلیت حمله به اروپای غربی و شمالی به سرعت توسعه می یابد. همچنین نمیتواند سرعت زیاد تلاش ایران برای رسیدن به بردهای بسیار بالا برای حمله به آمریکا را اثبات کند.

 

اما آزمایش 20 مه چه تاثیری بر گزارش تهدید مشترک(JTA) دارد.؟

 

نکته اول اینست که در نظر داشته باشیم که آزمایش سجیل نمیتواند ارزیابی های ما را از ایران تغییر دهد. ایران سالهاست برای سلاحهای اتمی آینده خود با جدیت برنامه های موشکی کوتاهبرد و میانبرد خود را دنبال میکند که چنین آزمایشی نمیتواند چندان تاثیری بر گزارش تهدید مشترک در مورد تواناییهای احتمالی موشکهای قاره پیمای ایران داشته باشد.

 

و ایضا برنامه ها و پیشنهادات ما را در مورد انتشار سیستمهای دفاع موشکی در اروپا تحت تاثیر قرار نخواهد داد.

تغییر بسیار مهم در اینست که آزمایش این موشک مبین این نکته است که ایران توانایی طراحی سیستمهای موشکی سوخت جامد و پیشرفته  را دارد .

 

بوضوح مشخص نیست که ایران برای سیستمهای دوربرد تر خود به سراغ موشکهای سوخت جامد خواهد رفت یا مایع .زیرا این کشور در زمینه قدرت موشکی کشوری در حال توسعه به حساب می آید. و هنوز ایرانیها برای رسیدن به این مرحله برنامه ریزی مشخصی را اعلام نکرده اند.

 

موشکهایی که با سوخت جامد کار میکنند بدلایل مختلفمزایای بیشتری نسبت به موشکهای سوخت مایع دارند .سریعتر برای شلیک آماده میشوند . بخوبی و با امنیت بیشتری میتوان آنها را در سکوهای ثابت و متحرک  منتشر و مستقر کرد. این عوامل به موشک این امکان را میدهد که قدرت مانور بالاتر و آسیب پذیری کمتری نسبت به حملات هوایی پیشدستانه دارند.

 

با اینحال چنانچه موشک بزرگ و سنگین باشد حمل و نقل آن بسیار مشکلتر است و پنهان کردن آن نیز کار ساده ای نیست.

 

سجیل و پرتابگر آن رویهم 40-50 تن وزن دارد و IRBM ساخته شده براساس سجیل هم بهمراه پرتابگر 130-140 تن خواهد داشت . محصول بدست آمده از فناوری موجود در ایران طبق ارزیابیها از فناوری موشکهای ICBM ایالات متحده بسیار سنگین تر خواهد بودوبرای حمل آن به خودروی حمل کننده بسیار بزرگی نیاز است که با خودروهای کنونی موجود در ایران قابل مقایسه نیست.

 

هم اکنون نیز موشکهای قاره پیمای آمریکایی بوسیله خودروهای ویژه و بسختی آنهم در راههای از پیش ساخته و مخصوص قابلیت عملیات دارند. سیلوهای موشکی پرتاب هم برای حمله دقیق به اهداف دشمن به مهمات قدرتمندی مجهز شده اند.میتوان انتظار داشت که فناوری موشک آزمایش شده در جاهای دیگر دنیا نیز وجود داشته باشد از آن جهت که مشابه چنین موشکهایی در کشورهای دیگر بصورت عملیاتی هستند. با این وجود آزمایش موفق 20 مه نشاندهنده یک گام مهم در برنامه موشکی ایران است بجز اینکه نشانه ای دال بر تبدیل شدن این فناوری به تهدیدی فوری وجود ندارد.

 

پرواز آزمایشی سجیل تهدید ایران را ازخلال توسعه راحت تر و در عین حال سریعتر برنامه های موشکی با قابلیت هدفگیری تمام نقاط خاورمیانه گسترش میدهد و همانطور که در گزارش تهدید مشترک نیز آمده است لازم است همکاری بین روسیه و آمریکا برای حل بحران ناشی از برنامه موشکی و هسته ای ایران قبل از رسیدن دامنه تهدید به تمام خاک اروپا و آمریکا بسیار مهم و ضروری است.

 

 نکته مهم دیگر این که ایران برای توسعه موشک سجیل کمکهای بسیاری را از خارج دریافت کرده است. آزمایش 20 مه نشان میدهد که جامعه بین المللی بایستی شرایط بسیار سخت تری را برای انتقال و انتشار این فناوریها قرار دهد و موضع مناسبی را در این مورد اتخاذ کند. منطقه خاورمیانه جایی است که همکاری دوجانبه روسیه و آمریکا برای حل مشکلات آن بسیار مهم است.

 

برای ارائه اطلاعات بیشتر لازم است در مورد برخی تصاویر دیگر مرتبط با فناوری سجیل برای خوانندگان دقیق خود توضیحات بیشتری ارائه دهیم.

 

شکل 1 نشاندهنده شلیک رگباری موشکهای تاکتیکی کوتاهبرد ایران است که در زمان کوتاهی شلیک شدند . خطوط دودی پشت سر آنها نتیجه سوختن مواد جامدی است که در موتور میسوزند و این خطوط ایری شکل را برجای میگذارند.

شکل شماره 2 آزمایش یک موشک سوخت مایع مشابه موشک اسکاد-بی را به ما نشان میدهد.همانطور که در گزارش JTAنیز اشاره شده است موشک اسکاد-بی از سوخت مخلوطی ااز بنزین و نفت سفید(80 دصد بنزین و 20 درصد نفت سفید ) که متخصصان روس آنرا با مشخصه TM-185 نامگذاری کرده اند و اکسید کننده ای متشکل از 27 درصد تترا اکسید نیتروژن و 73 درصد نیتریک اسید به نام تخصصیAK-27 برای نولید نیرو بهره میبرد که در هنگام احتراق شعله ای برنگ قهوه ای مایل به قرمز تولید میکند و همانطور که در شکل مشخص است با اینکه موشک از زمین کاملا اوج گرفته است به جز ردی کوچک از دود سیاه که ناشی از احتراق ناقص مقدار کمی از سوخت است چیزی در پشت آن دیده نمیشود.

 

شکل فوتوگرافی شماره -3 نشاندهنده تفاوت شکل پرتاب موشکهای سوخت مایع و جامد است. در اینجا میبینید که حتی در لحظه روشن شدن موتو.ر موشک سجیل هم ابری  سفید مایل  به خاکستری ناشی از احتراق سوخت جامد آن از اگزوز آن خارج میشود.

 با بررسی تصاویر شلیک و ترسیم داده ها یک جدول که ارتفاع-زمان که  سجیل در استارت موتور با فشاری برابر  1.6 جی مواجه میشود که بر اساس همین داده ها مقدار رانشی تخمینی مرحله اول را میتوان بین55-56 تن تعیین کرد.و با قاطعیت باید گفت که نسخه کوتاه شده از مرحله اول و نسبت مصرف سوخت به مساحت سطح داخلی سوخت جامد اشاره دارد که رانش مرحله دوم موشک سجیل چیزی بین21-22 تن نیروست. که این مقادیر در جدول زیر تنظیم شده است

 

 

			زمان سوزش موتور (ثانیه)	ضربه ویژه (ثانیه)	ساختار عامل	تراست تولیدی (کیلوگرم نیرو)	وزن خالی (کیلوگرم)	وزن کامل (کیلوگرم)
			50	220SL 250 Vac	0.15	55600	2210	14720	مرحله اول
			50	250	0.15	21800	870	5780	مرحله دوم

 

   

 

شکل-5 اشکال شماتیکی از موشکهای دیگر و دوربرد ایران و کره شمالی را نشان میدهد  که سیر توسعه موشکهای این کشور را از شهاب-1 تا طرح موشک آینده دوربرد احتمالی که در کره شمالی با نام یونها-2 توسعه یافته است را مشاهده میفرمایید.

در بین این تصاویر میتوانیم به موشک سوخت مایع سفیر اشاره کنیم که توانست یک ماهواره27 کیلوگرمی را درمدار پایین زمین قرار دهد.با اصلاح سفیر برای حمل کلاهکهای جنگی این موشک میتواند یک سرجنگی یک تنی را تا بردبیش از2000 کیلومتر حمل کند

.شکل شماره-6 هم میزان برد هر یک از این موشکها را با زای وزن کلاهک نشان میدهد که همانطور که مشاهده میکنید موشک سجیل طبق این داده ها با کلاهک 500 کیلوگرمی قادر به طی مسافت 3000 کیلومتری و با کلاهک 1500 کیلوگرمی توانایی رسیدن به برد1800 کیلومتر را دارد

 

شکل شماره 7 نیز موشک سجیل را درلحظاتی پیش از پرتاب بر روی کو را نشان میدهد. در شما راست همین شکل نیز اطلاعاتی در مورد موشک سجیل و موشک سه مرحله ای فرضی ساخته شده بر اساس فناوری آن رسم شده است.

با کمی دقت در این تصاویری که منتشر شده است میتوان به این نکته اشاره کرد که پرتابگر اصلی سجیل دومرحله ای فعلی پرتابگری بزرگ است اما در حال حاضر این امکان  را ندارد که بتواند موشکهایی با قطر بیشتر از 1.25 متر شهاب-3 و سجیل راحمل کند و از آنجا که موشک سه مرحله ای ساخته شده بر اساس سجیل قطری بسیار بیشتر خواهد داشت لذا برای حمل و شلیک جاده ای آن به پرتابگری بسیار قویتر و بزرگتر نیاز است.

در این تصاویر هم مشاهده میکنید که مراحل اول و دوم سجیل از نظر قطر اندازه یکسانی دارند و شیوه پرتاب سیستم دومرحله ای آن شباهت بسیاری به شیوه پرتاب موشک سفیر دارد. این نکته نشان دهنده این مسئله است که ایران میتواند از این فناوری جدایش مراحل بکار رفته در سجیل و سفیر برای رسیدن به بردهای بسیار بالاتر استفاده کند که قادرند اروپای غربی و شمالی را در تیرس ایران قراردهند.

ظهور سجیل نشاندهنده این مسئله نیز هست که انتقال تکنولوژی موشکهای سوخت جامد میتواند به ایران این امکان رابدهد که مجموعه ای متنوع از موشکها بابرد بین1000-20000 کیلومتر را توسعه دهد و تا امسال نیز ایران در این زمینه بسیار فعال بوده است که بایستی طبق معاهدات بین المللی کنترلهای بیشتری را بر انتشار فناوری موشکی در جهان اعمال  کرد....

ادامه دارد....

تالیف: مدیریت وبگاه موشک شهاب-3.

موشک شاویت

مروری بر پرتابهای موشکی در خاورمیانه

موشک شاویت

(بخش نخست)

---

رژیم اشغالگر قدس به عنوان یک کشور در اذهان عمومی جهان اسلام برسمیت شناخته نمیشود و بر اساس اشغالگری و جنایت تاکنون به حیات خود ادامه داده است . بر همین اساس این رژیم همواره با حمایتهای گسترده غرب همواره استراتژی خود را بر برتری مطلق نظامی بر همسایگان و دشمنان خود برپایه زرادخانه ای بسیار عظیم و پیشرفته از تسلیحات ساخت غرب استوار کرده است. علاوه بر این صهیونیستها در طی شش دهه اخیر تلاش گسترده ای نیز برای  خودکفایی در زمینه ساخت تجهیزات پیشرفته نظامی  با حمایت مطلق قدرتهای غربی انجام داده اند . این رژیم امروزه به عنوان یکی از چند صادرکننده مهم تسلیحات نظامی  در جهان شناخته میشود. یا اینحال از آنجا که نمیتوان این رژیم را به عنوان یک کشور برسمیت شناخت تمام موفقیتهای تکنولوژیکی آن نیز زیرمجموعه ای از توان تکنولوژیکی آمریکا محسوب میشود. با اینکه این رژیم در اواخر دهه 80 میلادی توانست با پرتاب ماهواره خود نام خود را به عنوان اولین پرتاب کننده ماهواره در خاورمیانه ثبت کند اما از آنجا که ماهیتی اشغالگرانه و جنایت بار داردو کاملا تحت حمایت آمریکا فعالیت میکند نمیتوان به برنامه های فضایی آن هویتی مستقل داد و آنرا برسمیت شناخت.لذا بدون در نظر گرفتن موفقیتهای آن بایستی جمهوری اسلامی ایران را به عنوان اولین کشور مستقل صاحب فناوری پرتاب ماهواره در خاورمیانه  به حساب آورد.البته از آنجا که واقعا این برنامه های در سرزمینهای اشغالی با جدیت دنبال میشود لازم است تحرکات فضایی این رژیم نیز بدقت مورد بررسی قرار گیرد و تمهیدات لازم برای پاسخگویی به تهدیدات ناشی از این برنامه ها اندیشیده شود. به همین دلیل در قسمت دوم مروری برپرتابهای موشکی در خاورمیانه نگاهی به برنامه های فضایی این رژیم میاندازیم.

---

رژیم صهیونیستی در 19 سپتامبر1988 با شلیک موشک شاویت-1 که ماهواره افق-1 را به فضا خمل میکرد توانست خود را در باشگاه پرتاب کنندگان ماهواره به مدار زمین بعد از روسیه- آمریکا- فرانسه-ژاپن- چین -0بریتانیا و هند مطرح کند.
فناوری پرتاب ماهواره به مدار شامل حلقه های پیچیده ایست که هر کدام از این حلقه ها شامل هزاران فناوری پیشرفته است و تنها کشورهایی که توان علمی بالا دارند میتوانند به این مهم دست پیدا کنند.
شاویت موشکی بود که بر اساس طرح موشک جریکو-2 (موشک بالستیک میانبرد ساخت این رژّیم) ساخته شده بود و بعد از یک پرواز چهار مرحله ای ماهواره را در مدار پایین زمین قرار میداد. باید اعتراف کرد که اولین پرتاب این رژیم آنهم با موشک شاویت از جهاتی از اولین تجربه فضایی ایران با موشک سفیر موفق تر بود.

یکی اینکه ماهواره در طی4 مرحله جدایش به مدار فرستاده شد و دوم اینکه ماهواره بر آن ابعادبزرگتر و توانایی حمل محموله های بزرگی نسبت به سفیر دارد.
رژیم صهیونیستی معمولا در مورد موشکهای بالستیک خود مانند تسلیحات اتمی خود پنهانکاری میکند اما واقعا شاویت نشاندهنده توانایی بالای این رژیم برای پرتاب ماهواره به فضا با استفاده از یک موشک سوخت جامد است.
شاویت میتواند محموله ای به وزن250 کیلوگرم را در مدار پایینی زمین قرار دهد.
'گفتنی است آژانس فضایی اشغالگران قدس در سال1982 برای ساخت و پرتاب ماهواره های شناسایی با هدف رصد تحرکات و جاسوسی از  عراق- ایران و سوریه تاسیس شد. شاویت در زبان عبری به معنی ستاره دنباله دار است.
به لحاظ جغرافیایی ماهواره های پرتاب شده از خاک رژیم صهیونیستی معمولا از شرق به غرب شلیک میشوند که دو علت را میتوان برای آن متصور شد:
1- این رزیم عمق استراتژیک ندارد و مسیر شرق به غرب آن نیز بسیار پرجمعیت است بنا براین مسیر پرتاب نباید بر فراز مناطق پرجمعیت انتخاب شود.
2- با توجه به اینکه این رژیم توسط دشمنان خود محاصره شده است مراحل موشک هم نباید در داخل خاک دشمن سقوط کند.
عیب بزرگ این روش شلیک اینست که کاربر را مجبور میکند محموله سبکتری را برای موشک انتخاب کند و توان حمل جرم مفید موشک به میران 30 درصد کاهش می یابد. به همین دلیل این رژیم برای جبران این نقص در سالهای اخیر بشدت دنبال روشهایی بوده است که راکتهای خود را با استفاده از فناوری پرتاب راکت از هواپیماهای باری یا جنگنده ها شلیک  کند.

مختصات فنی موشک شاویت

توسعه موشک شاویت در سال 1982 آغاز شد.مراحل اول و دوم موشک بر اساس موتور موشک جریکو-2 و بوسیله صنایع نظامی اسرائیل و مرحله سوم آن نیز بوسیله شرکت رافال  RAFAL توسعه داده شده است.

مشخصات کلی:

نام : موشک ماهواره بر شاویت
کلاس: ماهواره بر سبک وزن
سازنده: رژیم صهیونیستی
ارتفاع:26 متر
قطر:2.3 متر
وزن پرتاب: 30500-70000 کیلوگرم
تعداد مراحل:4 مرحله (سه مرحله اول یا سوخت جامد و مرحله چهارم با سوخت مایع)
جرم محموله: 350-800 کیلوگرم
ارتفاع مداری : مدار پایینی زمین
LEO
تاریخ اولین پرتاب:19 سپتامبر1988
تعداد دفعات شلیک:9 بار( سه شلیک ناموفق و 6 شلیک موفق)

مشخصات جزیی و فنی:

---

مرحله اول موشک شاویت 2,1

موتور: LK-1

حداکثر رانش موتور:174002 پوند(774.0 کیلونیوتن) در نمونه LK-1 و 370990 پاوند (1650.2کیلونیوتن) در نمونه LK-2

ضربه ویژه:268ثانیه برای موتور LK-1و 280ثانیه برای نمونهLK-2

زمان سوزش موتور:55ثانیه برای نمونهLK-1 و 82

 ثانیه برای نمونهLK-2

نوع سوخت: HTBP برای نمونه LK-1
HTBP  class1.3c برای موتور نمونه LK-2

---

مرحله دوم:

نوع موتور:LK-1
ضربه ویژه: 268 ثانیه
زمان سوزش:55 ثانیه
حداکثر کشش: 174002 پوند
سوخت : HTBP

---

مرحله سوم:

موتورRSA_3
حداکثر نیروی رانش : 58.8 کیلونیوتن
ضربه ویژه :298 ثانیه
حداکثر زمان سوزش : 94 ثانیه
نوع سوخت: جامد

---

مرحله چهارم:

موتور LK-4
حداکثر نیروی رانش :402 کیلونیوتن
زمان سوزش موتور:800ثانیه
ضربه ویژه موتور:200 ثانیه
نوع سوخت : مایع 
N2O4/UDMH

رژیم صهیونیستی همچنین با استفاده از فناوری شاویت یک موشک بالستیک دوربرد با برد بیش از6000 کیلومتر را توسعه داده و آزمایش کرده است.

سابقه پرتابهای موشک شاویت و محموله های آن

---

1- اولین پرتاب آن در 19 سپتامبر 1988 که ماهواره ofeq-1 با موشک شاویت-1 از پایگاه هوایی پالماخیم با موفقیت در مدار قرار گرفت.

---

2- پرتاب ماهواره  ofeq-2به مدار از پایگاه پالماخیم در 3 آوریل1990 که با موفقیت انجام شد.

---

3-پرتاب ناموفق یک ماهواره از سری ماهواره های ofeq  در 3 سپتامبر1994 که از پایگاه پرتاب پالماخیم انجام شد  .

---

4-پرتاب ماهواره ofeq-3با موشک جدیدتر شاویت-1 که در 5 آوریل 1995 از پالماخیم انجام شد و موفقیت آمیز بود.

---

5- پرتاب ماهواره ofeq-4 از پایگاه هوایی پالماخیم در 22ژانویه1998 با موشک شاویت-1 که پرتابی ناموفق بود.

---

6- پرتاب ماهواره ofeq-5 از پایگاه هوایی پالماخیم در 28 مه2002 که با موشک شاویت-1 انجام شد و موفقیت آمیز بود.

---

7- پرتاب ماهواره ofeq-6 در 6 سپتامبر2004 با موشک شاویت-1 که از پالماخیم انجام شد و با شکست مواجه شد.

---

8- پرتاب ماهواره ofeq-7به مدار از پایگاه پالماخیم که در 11ژوئن2007 که با موفقیت بوسیله موشک نوین شاویت-2 انجام شد.

---

9- پرتاب موفق ماهواره ofeq-9 از پایگاه پالماخیم در 22 ژوئن 2010 بوسیله موشک شاویت-2 که موفقیت آمیز بود.

---

پس آزمایش ناموفق موشک شاویت در سپتامبر2004 که منجر به نابود شدن ماهواره 100 میلیون دلاری ofeq-7شد اسزائیل اعلام کرد از این به بعد از پرتابگرهای مطمئنتری برای پرتاب ماهواره های خود استفاده خواهد و تمایل خود را برای استفاده از ماهواره برهای سازمان فضایی هندISRO اعلام کرد. این رژیم در 21 ژانویه2008 ماهواره مدرن تکستار خود را با استفاده از ماهوارهبر PSLVهند درمدار قرار داد.

---

در آینده نزدیک جزئیات بیشتری از ماهواره های رژیم صهیونیستی را در اختیار شما عزیزان قرار میدهیم.

موشکهای سوریه

موشکهای سوریه

با بالا گرفتن تحولات سوریه نگرانیها از بابت توان موشکی این کشور برای دشمنان قسم خورده آن بالا گرفته است. هرچند برخی پیش بینیها خطرات موشکهای این کشور را بیش از خطر موشکهای لیبی نمی دانند اما موقعیت متفاوت سوریه و توان بسیار بالای نظامی آن و حمایت گسترده مردم و ارتش سوریه از نظام وحشت و گیجی سنگینی را بر دشمنان این کشور بخصوص رژیم اشغالگر قدس تحمیل کرده است.

بدون اغراق بسیاری از منابع غربی اعتقاد دارند که ارتش سوریه هزاران موشک پیشرفته در اختیار دارد که قادرند بسیاری از مناطق سرزمینهای اشغالی را در تیررس آن قرار دهند.

سوریه در دهه های اخیر از کمکهای گسترده قدرتهای موشکی شرقی مانند روسیه - چین و جمهوری اسلامی ایران و همچنین کره شمالی برخوردار بوده است و برخلاف لیبی که تعداد موشکهای آن به 300 فروند بالغ نمیشد با زرادخانه ای متشکل از تعداد متنابهی موشک بالستیک و کروز هدف بسیار سختی برای دشمنان خارجی است.

طبق آمار منتشره در سال 2003 سوریه صدها موشک بالستیک کوتاهبرد تاکتیکی از نوع اسکندر ss-21 SRBM و اسکاد در زرادخانه خود دارد که قادرند بسیاری از نقاط سرزمینهای اشغالی را مورد اصابت قرار دهند و برد مناسب برای هدف قراردادن پایگاههای آمریکا در عراق - ترکیه و اردن را دارندو اعتقاد بر اینست که بسیاری از این موشکها به کلاهکهای شیمیایی و پیشرفته مجهز شده اند. در 13 آوریل 2007 جروزالم پست خبر داد که سوریه موشکهای اسکاد 300 کیلومتری خود را در ارتفاعات جولان مستقر کرده است.

سوریه بسیاری از موشکهای اسکاد خود را از طریق روسیه دریافت کرده است اما مشخص نیست که این کشور موشکهای اسکاد سی را از روسیه دریافت کرده است بانه.

برخی داده های اطلاعاتی در سال1992 اشاره دارد که سوریه 18 موشک اسکاد- بی و 18 فروند موشک اسکندر ss-21 در اختیار دارد . کارشناسان معتقدند که سوریه در سال1991 توانسته بیش از 150 فروند موشک اسکاد -سی از کره شمالی خریداری کند.اسکاد سی بردی بیشتر از اسکاد بی دارد و قادر است با کلاهک 770 کیلوگرمی مسافت 500 کیلومتری را طی کند.این کشور همچنین مدعی است که موشکهای خود را به کلاهکهای شیمیایی- میکروبی و خوشه ای و... مجهز کرده است .

بنا به گزارش که در سال2000 منتشر شده است سوریه توانسته است 26 سکوی شلیک موشک و 300-400 فروند موشک اسکاد -بی با کلاهک 1000 کیلوگرمی و برد 300 کیلومتر و اسکاد سی با برد500 کیلومتر و کلاهک 770 کیلوگرمی برای زرادخانه موشکی خود فراهم کند که تهدیدی جدی برای رژیم اشغالگر قدس بشمار میرود.

یکی ازواحدهای موشکی سوریه از 18 سکوی شلیک و 50 موشک اسکاد-سی تشکیل شده است که برای اولین شلیک به یک ساعت زمان نیاز دارند اما در بعضی مواقع برای شلیک موشک دوم فقط به 3-5 دقیقه زمان برای شلیک نیاز دارند.

در اوائل سال1998 شایع شد که سوریه دو واحد موشکی اسکاد سی خود را از نزدیکی حلب در شمال این کشور به محلی در نزدیکی دمشق منتقل کرده است.

دمشق به طور مداوم در تلاش است تا انواع موشکهای سوخت جامد و مایع خود را گسترش دهد و برای تحقق این امر به کمکهای خارجی نیاز مبرم دارد که دو کشور ایران و کره شمالی از بارزترین کشورهایی هستند که در زمینه توسعه موشکها و بخصوص موشک اسکاد -دی با این کشور همکاری دارند.

سوریه با کمک کره شمالی یک برنامه توسعه نوعی موشک دوربرد را نیز در دستور کار دارد .در اواخر سال2000 سوریه یک فروند موشک اسکاد -دی با برد360 مایل (700 کیلومتر )راآزمایش کرد.با این یرد دمشق میتواند موشکهایش را در عمق بیشتری مستقر کند و حفاظت بیشتری از آنها را تامین نماید.

در اوائل ژوئیه 2001 رادار ضدموشکی اسرائیل شلیک یک موشک اسکاد - دی را از منطقه ای در شمال سوریه در منطقه حلب رهگیری کرد و مسیر آنرا تا مسافت 300 کیلومتری از موضع پرتاب دنبال کرد که در جایی در بیابان جنوبی این کشور به زمین سقوط کرد.با اینکه سوریه موشکهای اسکاد -سی با برد بیشتر را در اختیار دارد اما اگر موشک جدید اسکاد دی مشتق شده از اسکاد باشد کلاهک سبکتر و دقت کمتری نسبت به نمونه اصلی اسکاد خواهد داشت.

در 27 می2005 سوریه سه موشک اسکاد را آزمایش کرد که اولین آزمایش از سال2001 بود.موشکهای آزمایش شده مشتمل بر یک فروند موشک اسکاد-بی با برد 300 کبلومتر ودو موشک اسکاد -دی با برد 700 کیلومتر بود.موشکها از پایگاه مناخ در شمال حلب شلیک شدند وبعد از طی مسافتی400 کیلومتری در نزدیکی مرزاردن به زمین اصابت کردند. گفته میشود که یکی از موشکها از مسیر خود منحرف شده و در جایی در استان هاتای ترکیه فرود آمد.

منابعی در سازمان اطلاعاتی صهیونیستها در نیمه دوم سال 2007اشاره دارند که سوریه آزمایشات پرتاب پیشرفته ای را در منطقه شمال شرقی این کشور با موشکهای اسکاد -دی داشته است. این موشکها700 کیلومتر برد دارند .و با کمک های فنی کره شمالی توسعه داده شده اند. روزنامه جروزالم پست انگلیسی قبلا اشاره داشته بود که آزمایش این موشک با انحراف یکی از موشکها و سقوط آن در حریم هوایی ترکیه با شکست مواجه شده است.

نگرانیهای زیادی از برنامه های موشکی سوریه در منطقه وجود دارد بخصوص وقتی گمان میرود که این کشور برنامه هایی برای دستیابی به موشکهای میانبرد MRBM مانند موشکهای نودونگ و یا موشک شهاب-3 ایرانی در دست اجرا دارد.

بعد دیگر نیروی موشکی سوریه راکتهای برد بلند و موشکهای سوخت جامد است. درسالهای اخیر اخبار زیادی از ارسال انواع موشکها و راکتهای دوربرد برای دمشق منتشر شده است که نمیتوان همه آنها را تایید کرد. اما مسلم است که سوریه موشکهای سوخت جامد زیادی از انواع چینی - کره ای - روسی و ایرانی دارد و خود این کشور صنایع پیشرفته ای رابرای ساخت این موشکها و راکتها ایجاد کرده است.

از تعداد معین این موشکها اخبار دقیقی در دست نیست اما از آنجا که سوریه برای ساخت چنین موشکهایی دردسر کمتری دارد و نیازی به موشکهای با برد بسیار بالا برای حمله به خاک دشمن ندارد تخمین زده میشود که این کشور حدودیکصد هزار موشک و راکت دوربرد را برای انهدام و بمباران شهرهای فلسطین اشغالی در اختیار داشته باشد.

مهمترین موشکهای سوخت جامد هدایت شونده این کشور میتوان به موشک فاتح110 ایرانی با برد 150-350 کیلومتر - موشک ام-9 چینی با برد600-800 کیلومتر و موشکهای قدرتمند اسکندر بابرد 280 کیلومتر اشاره کرد.

این کشور همچنین تعداد نامعلومی از راکتهای دوربرد زلزال -1 و2 و 3 با برد 150-400 کیلومتر در اختیار دارد.

مشخصات کلی موشکهای سوریه

1. 
   

1.  اسکاد -B
2. 
   
3. کاربران : کره شمالی-  سوریه - ایران و...
4. کلاس: SRBM
5. پایگاه: سکوهای  جاده ه ا ی سیار
6. طول: 10.94 متر
7. قطر: 0.88 متر
8.  وزن شلیک : 5860 کیلوگرم
9. حداکثر بار مفید: تک کلاهک 985 کیلوگرم
10. کلاهک: submunitions او و شیمیایی، بیولوژی و شیمیایی منولیتی یکپارچه
11. پیشرانه: تک مرحله  سوخت مایع
12. برد: 300 کیلومتر
13. وضعیت: درحال خدمت

---

اسکاد-C
کشور: کره شمالی
جایگزین نام: Hwasong 6
کلاس: SRBM
پایگاه: سکوهای شلیک جاده  ای سیار
طول: 10.94 متر
قطر: 0.88 متر
راه اندازی وزن: 6095 کیلوگرم
بار مفید: تک کلاهک 700 کیلو گرم
کلاهک: شیمیایی ، HE، submunitions
پیشرانه: تک مرحله مایع
برد: 500 کیلومتر
وضعیت: عملیاتی
در خدمت: 1992

---

1. اسکاد-D

1. 
   
2. کشور: کره شمالی- سوریه
3. نام جایگزین : Hwasong 7
4. کلاس: SRBM
5. پایگاه: سکوهای شلیک جاده ای
6. طول: 13.50 متر
7. قطر: 0.88 متر
8. وزن شلیک: 6400 کیلوگرم
9. بار مفید: تک کلاهک 500 کیلوگرم
10. کلاهک: ، HE، submunitions - شیمیایی و بیولوژیکی
11. پیشرانه: تک مرحله ای سوخت مایع
12. برد: 700 کیلومتر
13. وضعیت: عملیاتی

---

فاتح-110

فاتح-110
کشور: ایران

کاربران : چین، سوریه، کره شمالی

جایگزین نام: Mershad. نوع Zelzal-2
کلاس: SRBM
پایگاه: جاده ه ا ی سیار
طول: 8.86 متر
قطر: 0.61 متر
راه اندازی وزن: 3450 کیلوگرم
بار مفید: تک کلاهک 500 کیلوگرم
کلاهک: HE، شیمیایی، شدیدالانفجار
پیش رانش:  موتور سوخت جامد تک مرحله ای
برد: 210 کیلومتر
وضعیت: عملیاتی

در خدمت: 2004

---

موشک M-11

نوع M-11
کشور: سوریه
مبدا : جمهوری خلق چین
نامهای جایگزین  : DF-11/CSS-7/Tondar 68/Ghadr
کلاس: SRBM
پایگاه: سکوهای  جاده  ای سیار
طول: 7.50 متر
قطر: 0.80 متر
راه اندازی وزن: 3800 کیلوگرم
بار مفید: تک کلاهک 500 کیلوگرم
کلاهک: او
پیش رانش:  موتور سوخت جامد تک مرحله ای
برد: 400 کیلومتر

تاریخ ورود به خدمت : نامعلوم

---

SS-21 scarab

کشور: فدراسیون روسیه
نام جایگزین:  OTR-21، Tochka-U
کلاس: SRBM
پایگاه: جاده ه ای سیار
طول: 6.40 متر
قطر: 0.65 متر
راه اندازی وزن: 2010 کیلوگرم
محموله: کلاهک هسته ای یا متعارف تکی بوزن  482 کیلوگرم
کلاهک: هسته ای KT 10 و یا 100، او، شیمیایی
پیشرانه: تک مرحله ای سوخت جامد
برد: 120 کیلومتر
وضعیت: عملیاتی

ورو.د به  خدمت عملیاتی : 1989

---

زلزال-1و2و3

کشور: ایران
دیگر کاربران : چین، سوریه
کلاس: SRBM
پایگاه: جاده ای سیار
طول: 8.32 متر
قطر: 0.61 متر
وزن پرتاب: 2950 + کیلوگرم
بار مفید: تک کلاهک هسته ای یا متعارف

پیش رانش: سوختجامد تک مرحله ای
محدوده برد :  125 زلزال-یک  / زلزال-دو 200/  زلزال-سه 150-400 کیلومتر
وضعیت: عملیاتی
تاریخ ورود به  خدمت: 2002

اس-200 ایران؛ یک سورپرایز برای آواکس های دشمن + عکس

اس-200 ایران؛ یک سورپرایز برای آواکس های دشمن

بهینه سازی ها را باید تا اقداماتی چون افزایش برد اس-200 در برابر اهدافی با قابلیت مانور کم، نظیر آواکس ها متصور شد. این به معنی لزوم استقرار آواکس های دشمن در کمینه فاصله 300 کیلومتری از منطقه عملیاتی است که میزان دید دشمن را از عمق خاک ما بسیار کاهش می دهد.

به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، یک نیروی نظامی همواره ضمن تلاش برای تهیه و ساخت تجهیزات جدید نگاهی جدی نیز به بهسازی سامانه های موجود در سازمان خود دارد. در واقع با افزایش قابلیت های سامانه فعلی و متناسب سازی آن با تهدیدات جدید با بهره گیری از علوم نوین، یک سامانه قدیمی عمری دوباره یافته و تا سالهای بیشتر و حتی برای مأموریت های مهم تر قابلیت عملکرد پیدا می کند.

از نظر هزینه نیز بهسازی بار مالی بسیار کمتری در قیاس با خرید تجهیزات کاملاً جدید دارد و به خصوص در صنعت هوافضا بهسازی تجهیزات موجود امری پذیرفته شده بوده و از ابتدا در مراحل طراحی، ملزومات این امر دیده می شود. به عنوان مثال ارابه فرود یک هواپیمای جنگی را بسیار قوی تر از حد مورد نیاز برای وزن نمونه اولیه طراحی می کنند تا در آینده و با افزایش وزن نمونه های بعدی نیاز به طراحی مجدد این بخش که کاری پیچیده است نباشد.

بهسازی هواپیماهای جنگنده توسط کشورهای پیشرفته و جهان سوم بسیار دیده می شود که با کمی جستجو با نمونه های مختلفی از آنها آشنا می شویم.

سامانه های موشکی نیز از این قاعده جدا نبوده و با بهسازی های در طول دوره خدمت بر قابلیت ها و کارایی آنها افزوده می شود. اما برای کشوری چون ایران که در تحریم همه جانبه دشمنان قرار دارد، میزان بهسازی یک سامانه موجود، حد و مرزهای القا شده از سوی کشورهای سازنده را پشت سر گذاشته و اساساً تا تحول کل آن پیش می رود. در این گزارش به معرفی یکی از شاخص ترین نمونه از این دست فعالیت ها می پردازیم که مربوط به سامانه پدافند هوایی موشکی اس-200 در اختیار قرارگاه پدافند هوایی خاتم الأنبیاء ارتش جمهوری اسلامی ایران است.

با اجرای چنین فعالیت هایی امروز نیروهای پدافند هوایی کشورمان تجربه انهدام اهداف هوایی با سطح مقطع راداری(RCS) کمتر از 0.01 مترمربع را نیز یافته اند که به معنی تهدید مرگبار برای طیف وسیعی از هواگردها شامل هواپیمای نسل چهارم پیشرفته،  انواع هواگردهای بدون سرنشین، بمب ها و موشک ها است.

برای کشف اهداف هوایی پنهانکار(رادارگریز) روشهای مختلفی وجود دارد. یکی از این روشها استفاده از رادارهایی است که با طول موج های بلند نظیر VHF و HF کار می کنند که هم از نمونه های مطرح خارجی در کشور موجود بوده و انواعی هم در داخل کشور ساخته شده اند. این سامانه های راداری به صورت شبکه با هم عمل می کنند و با بهره گیری از روشهایی چون مخابرات سلولی و فرستنده-گیرنده هایی مبتنی بر عدم انتشار امواج گسترده و در واقع پرتوهای باریک(مدادی) با هم در ارتباط هستند.

در نتیجه کشف سامانه های خودی و فعالیت آنها برای دشمن بسیار دشوار شده و در پی استقرار سامانه های مختلف در نقاطی که دشمن تصور آن را نمی کند فرصت تصمیم گیری و واکنش از وی گرفته خواهد شد. این مجموعه اقدامات به همراه بهسازی سامانه های درگیری یعنی ادوات توپخانه ای و موشکی منجر به ایجاد فضای ابهام آمیز پیش روی دشمن می شود. نتیجه چنین راهبردی دشواری های بسیار در طراحی عملیات تهاجمی برای دشمن خواهد بود و هرچه وسعت مدنظر دشمن بیشتر باشد تلفات وی نیز گسترده تر می گردد.

در تشریح این فضای ابهام آمیز باید گفت داشتن اطلاعات دقیق از برد سامانه ها در کشف و ردگیری اهداف، سرعت واکنش سامانه در فراهم کردن داده های لازم برای سلاح، برد و سقف ارتفاع تحت تأثیر آن سلاح و سرعت رسیدن پرتابه به محل هدف، محل استقرار سامانه دفاعی نسبت به هدف و برخی موارد دیگر برای طراحی یک عملیات تهاجم هوایی موفق ضروری است. در واقع هنگامی که دشمن نمی داند کدام نقاط برای نفوذ و در منطقه رهایی مهمات چه ارتفاع و فاصله ای از هدف امن هستند و سامانه های دفاعی چه مدت برای اجرای مأموریت زمان در اختیار می گذارند در حقیقت نیروهای خود را به کام مرگ می فرستد و نداشتن هر یک از اطلاعات کلیدی به معنی پا گذاشتن در فضای مبهم و طراحی عملیات بدون پشتوانه کافی است.

با در نظر داشتن این نکته که امکان دستیابی دشمن به مشخصات دقیق عملکردی سامانه های خارجی موجود در کشور از طریق سایر کشورها ممکن است بهسازی سامانه های بومی و غیر بومی با توان داخلی اهمیت بیشتری می یابد.

به گزارش مشرق، دوربردترین سامانه دفاع هوایی موشکی کشور که در دهه 90 میلادی خریداری شده بود، در چند نوبت و به صورت کامل بهسازی شده است. این سامانه SA-5 گامون یا همان اس-200 است که رادار و موشکهای آن بردی در رده چند صد کیلومتر دارند.

نسل اول این سامانه در 1967 وارد خدمت نیروهای دفاع هوایی شوروی سابق و در دهه های بعد نمونه های دیگر آن برای صادرات به کشورهای مختلف عرضه شد. رادار اصلی این سامانه «اسکوارپیر(Square Pair)» است که برای هر دو منظور کشف و ردگیری اهداف به کار می رود. بخشی که با شماره یک در تصویر مشخص شده فرستنده امواج کشف هدف با طول موج پیوسته 4.5 سانتیمتر، بخش 2، گیرنده این امواج(امواج بازتاب یافته و رسیده از اهداف)، بخش 3، گیرنده امواج ارتباطی موشک با سامانه و بخش 4 آنتن سامانه شناسایی دوست از دشمن(IFF)  است. برد این رادار در برابر اهداف کوچک بین 260 تا 300 و بیشینه برد آن 500 کیلومتر است.

رادار اسکوارپیر

 

همچنین از رادار «p-14 آبارونا» با طول موج در رده متر که برد آن در برابر اهداف کوچک 360 و برد نهایی آن 600 کیلومتر است استفاده می شود. آنتن این رادار 11 متر ارتفاع و 32 متر پهنا دارد. در برخی نمونه ها از رادارهای دیگری نیز مانند رادار «P-35 بارلاک» با برد 200 تا 350 کیلومتر به عنوان سامانه کمکی استفاده شده است.

نسل های مختلف این سامانه که با نام عمومی های متفاوتی نیز خوانده می شوند از موشک های مختلفی استفاده می کنند که در جدول زیر به مقایسه انواع اصلی آنها پرداخته ایم.

 

هر چند تا مدتها تنها نسخه صادراتی از سامانه اس-200 در اختیار مشتریان خارجی قرار می گرفت اما با ورود سامانه های پیشرفته تر اس-300 و برای کمک به وضع بحرانی اقتصاد روسیه نمونه های بهتر اس-200 به همراه سامانه های کمکی برای فروش عرضه شدند به طوریکه بین سالهای 1998 تا 2002 اس-200 سهم بزرگی از میزان فروش های نظامی خارجی روسیه را به خود اختصاص داده بود.

سامانه اس-200 به دلیل قابلیت های موشک خود نظیر برد و سقف پرواز بسیار بالا، سرعت چشمگیر که بالغ بر 2500 متر بر ثانیه در مدل های آخر موشک است عملاً به عنوان یک سامانه راهبردی تلقی می شود به خصوص توانایی آن برای درگیری با موشک های بالستیک نیز مورد توجه کارشناسان نظامی است. این سامانه توانایی درگیری با اهدافی با بیشینه سرعت 1100 متر بر ثانیه را دارد که شامل سریعترین هواپیماهای نظامی فعلی و آینده نزدیک است.

به گزارش مشرق، موشک این سامانه دارای یک پیشران اصلی و چهار بوستر(پیشران کمکی) سوخت جامد است. این پیشرانه های کمکی که حدود 4.9 متر طول و 48 سانتیمتر طول دارند بین 3 تا 5.1 ثانیه کار کرده و سپس جدا می شوند. برای درک بهتر از ابعاد موشک باید گفت موشک شاهین در سامانه مرصاد حدود 5 متر و قطر آن حدود 37 سانتیمتر است. پیشران اصلی موشک نیز با توجه به برنامه ریزی مورد نظر متناسب با شرایط پروازی هدف بین 51 تا 150 ثانیه کار می کند و موشک را برد مفیدی بین 150 تا 300 کیلومتر می رساند.

موشک اس-200 در حالی که بوسترهای آن هنوز جدا نشده اند

موشک های این سامانه بین 10.6 تا 10.8 متر طول، 0.86 متر قطر و 7100 تا 8000 کیلوگرم جرم دارند. برای کمینه برد قابل درگیری با هدف در منابع اعداد مختلفی شامل 7، 17 و 60 کیلومتر و برای کمینه ارتفاع هدف قابل درگیری نیز ارتفاع 300 متر ذکر شده است. سرجنگی 215 یا 217 کیلوگرمی آن نیز از نوع انفجاری-ترکشی بوده و دارای 16000 ترکش 2 گرمی ویا 21000 ترکش 3.5 است و شعاع مرگبار این سرجنگی سنگین وزن که با فیوز مجاورتی یا دستوری منفجر می شود بیش از 20 متر تخمین زده شده است بنابراین اگر هواپیمای هدف در مراحل نهایی مانور بدهد باید راهی برای دور شدن از موشک به میزان بیش از 20 متر پیدا کند در حالی که قدرت مانور و سطح فناوری هدایت در نمونه های نهایی اس-200 نیز بهبود پیدا کرده است.

نحوه هدایت این موشک در فاز ابتدایی دستوری رادیویی، در فاز میانی اینرسی و در فاز نهایی و رسیدن به هدف از نوع راداری نیمه فعال است. در برخی نمونه ها نیز از سامانه های آشیانه یابی راداری و اختلالات الکترونیکی صحبت به میان آمده است. موشک های این سامانه در صورت شلیک به بردهای کمتر از 80 کیلومتر مستقیماً به سمت هدف حرکت کرده و در صورت شلیک به بردهای بیش از آن ابتدا با زاویه بیش از 45 درجه اقدام به اوجگیری به ارتفاع بالا (متناسب با درگیری با هدف مورد نظر) می نمایند تا از پرواز در ارتفاعات پائین و نیروی مقاوم بیشتر هوا در این ارتفاعات پرهیز کنند.

پروفیل های حرکت اس-200 با توجه به فاصله تا هدف

اس-200 به عنوان دوربردترین سامانه دفاع هوایی کشور از اهمیت بسیاری برای افزایش محدوده خطر برای تهاجم دشمن برخوردار بوده و از اینرو یکی از گسترده ترین ارتقاءها روی آن به انجام رسیده به طوری که موجب شگفتی سازندگان آن شده است. هر چند سامانه های میانبرد و ارتفاع متوسط هاوک و سام-6 نیز به طور کامل بهسازی شده اند اما میزان تغییرات اس-200 بارزتر بوده و کارایی آن را به کلی متفاوت نموده است. مثلاً هر چند سامانه هاوک همچون اس-200 به سامانه ای تمام دیجیتال تبدیل و برد رادار کشف و تعقیب آن نیز بیشتر شده و قابلیت انهدام اهداف کوچکی چون پهپادها را در آزمایش های عملی اثبات کرده اما فناوری هاوک از ابتدا جلوتر از اس-200 بوده و از اینروست که برنامه اجرا شده برای اس-200 دشواری های بیشتری داشته است.

بهسازی اس-200 در ایران به طور کلی شامل اصلاحات در بخش های پردازش، فرستنده، گیرنده، جنگ الکترونیک و تحرک پذیری سامانه بوده است. یکی از فعالیت های به انجام رسیده برای بهسازی سامانه اس-200، تعویض تمامی اجزای آنالوگ آن با تجهیزات دیجیتال است.

استفاده از زیرسامانه هایی که قطعات الکترونیکی آنها دارای فناوری نیمه هادی به جای فناوری لامپی هستند فواید بسیاری را به دنبال دارد از جمله کاهش احتمال بروز خرابی در دستگاه به میزان بسیار پایین در ساعات کارکرد بسیار بالا، کاهش زمان تعمیر و تعویض تجهیزات الکترونیکی، افزایش عمر کاری اجزا و کل سامانه که منجر به قابلیت کارکرد 24 ساعته سامانه اس-200 بهسازی شده در ایران شده است، افزایش قابلیت اطمینان سامانه و افزایش سرعت پردازش که منجر به واکنش سریعتر سامانه به تهدیدات شناسایی شده می گردد. همچنین مدت زمان روشن ماندن نهایی سامانه نیز بسیار افزایش یافته و زمان مورد نیاز برای بازبینی و تعمیرات نیز بسیار کاهش یافته است.

به کارگیری نمایشگرهای دیجیتال در بخش کنترل سامانه

دو سامانه اصلی راداری یعنی اسکوارپیر و همچنین آبارونا به علاوه اخلالگر ها در ایران مورد بازبینی قرار گرفته اند. لازم به ذکر است بهسازی های بومی روی این سامانه ها به مراتب مهم تر و مفصل تر از کارهای خارجی بوده است.

یک سری از بهسازی های رادار پی-14 توسط کشور سازنده که در اینترنت منتشر شده نشان دهنده استفاده از قطعات دارای فناوری حالت جامد(Solid State) است که باعث بهبود ویژگی های فنی و عملیاتی رادار شده است از جمله توانایی مقابله بهتر با جمینگ های فعال، اخلال های پالسی غیرهمزمان و بازتاب های نامطلوب پس زمینه مانند نقاط شهری و ارتفاعات و عوارض طبیعی، توانایی بسیار بهتر در پردازش داده ها، تبادل اطلاعات به طور خودکار با سایر سامانه های دفاع هوایی، ترکیب و تشخیص داده های دریافتی از چندین رادار و سایر منابع اطلاعاتی. برای این منظور تجهیزات ضد فریب و اخلال دیجیتال، برای مقابله با اخلال های غیرفعال و غیرهمزمان، تجهیزات خودکار کسب اطلاعات راداری و مجموعه جمع آوری داده ها مورد بهسازی قرار گرفته اند.

رادار پی-14 آبارونا

تجهیزات ضداخلال و فریب مبتنی بر سلول های عملیاتی تفکیک پذیر در یک واحد قابل تعویض با یکدیگر ترکیب می شوند. بدین ترتیب محافظت الکترونیکی همزمان از رادار در مقابل اخلالهای غیرفعال و غیرهمزمان را در مناطق مربوطه بدون از دست دادن کیفیت و کارائی رادار در کل منطقه تحت پوشش ضمانت می نماید. همچنین تجهیزات کسب و جمع آوری داده در کامیون تجهیزات رادار نصب شده و محدودیت فاصله پست های فرماندهی و کنترل تا رادار برداشته شده است. همچنین اطلاعات بیش از 120 هدف توسط این رادار به طور همزمان قابل پردازش است.

سامانه اخلالگر پلنا که تخصص آن عملکرد علیه رادارهای هوابرد و هواپیماهای جمع آوری الکترونیک است با ایجاد اخلال مؤثر در سامانه های دشمن، تا محدود 250 کیلومتری رادارهای خودی را محافظت کرده و تا فاصله 80 کیلومتری امکان هدفیابی برای رادارهای هوایی دشمن را از بین می برد به این معنی که دشمن باید حداقل 80 کیلومتر به سمت مواضعی که تحت پوشش پلنا هستند نزدیک شود که در این صورت به شدت در معرض آسیب از سوی پدافند خودی قرار می گیرد. احتمال عملکرد موفق نمونه های اولیه این سامانه در حالت کمینه 80 درصد بوده است.

اخلالگر قدرتمند پلنا

 

با ترکیب پلنا و اس-200 که بنا بر تصاویر منتشر شده در ایران مورد استفاده قرار می گیرد، دیگر نتایجی چون حمله سال 1986 آمریکا به لیبی که اس-200 موفق ظاهر نشدند رقم نخواهد خورد و حتی در صورت اصرار بر اجرای عملیات از سوی دشمن تجهیزات او در معرض خطر قرار می گیرند. همچنین با توجه به اشباع سریع جستجوگرهای غیرفعال(پسیو) موجود در موشک های ضد رادار توسط امواج ساطع شده از این اخلالگر عملاً در محدوده پوشش آن رادارها از آسیب های عملیات سرکوب پدافند هوایی با این موشک ها مصون می مانند.

به گزارش مشرق، پلنا در برابر رادارهای هوابرد، باعث کاهش برد مؤثر آنها شده و در این حالت دشمن دو راه پیش رو دارد: یا باید آواکس های خود را به منطقه مورد نظر نزدیک تر کند به معنی افزایش خطر برای امنیت این پرنده راهبردی و بسیار ارزشمند است و یا باید از مدیریت و کنترل صحنه نبرد از طریق اطلاعاتی که آواکس از تحرکات هوایی و زمینی در اختیارش قرار می داد و درنتیجه مزیت های شبکه پیوسته از اطلاعات اهداف طرف مقابل چشم پوشی کند که در هر دو صورت دشمن در راهبرد خود دچار مشکل شده و مجبور است با قواعد طرف مقابل بازی کند.

از دیگر بهسازی بومی که برای اجرا روی سامانه دوربرد اس-200 در آینده مطرح شده است استفاده از موشک های دیگر در این سامانه است تا امکان درگیری با اهداف در بردهای متوسط و سقف پرواز پایین نیز با اس-200 ممکن شود. این امر با توجه به اینکه رادارهای این سامانه بردهای متوسط را نیز تحت پوشش قرار می دهند می تواند اس-200 را به عنوان سامانه میانبرد نیز کارامد ساخته و برای دفاع از اس-200 که اساساً خود نیز هدفی برای دشمن تلقی می شود بسیار مفید خواهد بود.

آنچه که باید در آخر بر آن تأکید کنیم توانایی موشک های سامانه اس-200 در تهدید هواپیماهای جنگ الکترونیک و رادارهای هوابرد است. به گفته منابع خارجی نمونه های آخر این سامانه توانایی ردیابی اختلالات راداری و امواج ساطع شده از رادارهای هوابرد را دارند. این ویژگی به معنی توانایی درگیری با این نوع اهداف بوده که عمدتاً در فواصل دور نسبت به مناطق درگیری مستقر می شوند. در اینجا برد چشمگیر موشک های این سامانه وارد معادلات شده و آن را به سلاحی تهدید آمیز علیه این نوع هواگردها تبدیل کرده و اس-200 را به طور ویژه به سامانه ای ضد رادارهای پرنده یا CIRS تبدیل می کند.

با توجه به مصاحبه های منتشر شده از فرماندهان یکی از مناطقی که اس-200 در آن عملیاتی است مبنی بر اینکه سلاح هایی در اختیار داریم که می تواند دشمن را در برد 300 کیلومتر تهدید کند، احتمال منطقی با توجه به تحویل داده نشدن اس-300 به ایران، نمونه های بسیار دوربرد موشک های اس-200 هستند که تاکنون در رزمایشها علیه اهداف کوچکی چون پهپادها در برد بالای 100 کیلومتر آزمایش شده اند.

همچنین به عقیده برخی کارشناسان، پروفیل شلیک اس-200 به اهداف در فاصله دور که مبتنی بر اوجگیری اولیه و حمله از بالا است با اصلاح نرم افزارهای سامانه هدایت و کنترل تا حدودی قابل توسعه نیز هست که به افزایش برد اس-200 در برابر اهدافی با قابلیت مانور کم نظیر آواکس ها می انجامد. این به معنی لزوم استقرار آواکس های دشمن در کمینه فاصله 300 کیلومتری از منطقه عملیاتی است که میزان دید دشمن را از عمق خاک ما بسیار کاهش می دهد.

نیروهای مسلح کشورمان به بهسازی صفر تا صد یک سامانه راهبردی، آن را به سلاحی متفاوت از حد تصور دشمن تبدیل کرده و با غلبه بر شرایط تحریم و اتکا به توان داخلی، سامانه ای خارجی را با نیازهای نبردهای فعلی و آینده سازگار نموده اند. این روند ادامه داشته و آخرین دستاورهای تثبیت شده متخصصان کشور روی سامانه های دفاعی کشور اعمال شده و ضمن افزایش بازدارندگی و تغییر معادلات برای روز واقعه نیز نقشه های غیرقابل پیش بینی برای دشمن در سر دارند.