موشک ال جی ام-۱۱۸ پیسکیپر

موشک ال جی ام-۱۱۸ پیسکیپر

موشک ال جی ام-۱۱۸ پیسکیپر (حافظ صلح) (LGM-118 Peacekeeper) که با نام MX missile نیز شناخته می شود، یک موشک بالستیک قاره پیما می باشد که ساخت و توسعه آن از سال ۱۹۸۶ میلادی توسط ایالات متحده امریکا آغاز شده است. پیسکیپر موشکی با قابلیت هدف گیری مستقل چندگانه است. این موشک می تواند تا تعداد ۱۰ عدد موشک واردشونده در جو را حمل نماید، که هرکدام با یک کلاهک موشکی ۳۰۰ کیلوتنی W۸۷/ام کا-۲۱ آر وی اس (MK-21 RVs) (نزدیک به ۲۰ برابر قدرت بمبی که در طول جنگ جهانی دوم روی هیروشیما انداخته شد) مجهز شده است.  نزدیک به ۵۰ عدد از این موشک پس از یک دوره توسعه طولانی و پرزحمت ساخته شد و که دیگر غیرفعال شده‌اند.

---

بر اساس پیمان استارت ۲ (پیمان استارت : پیمان کاهش تسلیحات استراتژیک) که هیچ گاه با قدرت به اجرا در نیامد، موشک ها می بایست تا سال ۲۰۰۵ میلادی از زرادخانه هسته ای ایالات متحده امریکا پاک سازی می شدند، موشک ال‌جی‌ام-۳۰ مینیتمن به عنوان تنها نوع موشک های بالستیک قاره پیمای زمین به زمین ایالات متحده بر اساس این پیمان از زرادخانه هسته ای امریکا خارج شده است.
با وجود پایان یافتن و منتفی شدن پیمان استارت ۲، آخرین موشک ال‌جی‌ام-۱۱۸ پیسکیپر (نه کلاهک های موشکی آن) در تاریخ ۱۹ سپتامبر ۲۰۰۵ از خدمت خارج شد. برنامه کنونی تعویض ۵۰۰ عدد از کلاهک های موشکی W۸۷/ام کا-۲۱ از خدمت خارج شده پیسکیپر ها به به مینیتمن ۳ می باشد. از جمله دلایل گفته شده برای از خدمت خارج کردن موشک های بالستیک قاره پیمای پیسکیپر، عدم دستیابی به اهداف برنامه بوده است.

راه اندازی شرکت خصوصی اربیتال ساینسس کورپوریشن (Orbital Sciences Corporation) سیستم پرتاب موشک Minotaur IV (سیستم پرتاب موشک غیرنظامی چهار مرحله ای) را توسعه داد.

توسعه و استقرار

مینیتمن

ساخت و گسترش موشک بالستیک قاره پیمای مینیتمن در سال ۱۹۶۲ آغاز گردید و به طور مرتب ادامه یافت. محدوده دقت احتمال خطای دایره ای (CEP) آن ۰٫۶ تا ۰٫۸ مایل دریایی می باشد و قابلیت حمل یک کلاهک موشکی به وزن کمتر از ۱ مگاتون را دارد این بدان معنی است که موشک نمی‌تواند به اهداف سخت مانند سیلوهای موشکی حمله کند. این ویژگی در مدل های اولیه برای حمله به اهداف راهبردی مانند شهرها و فرودگاه ها محدودیت ایجاد کرد و سیستم به عنوان یک سلاح واکنش سریع (Counterforce) توانایی کمی داشت و یا حتی فاقد توانایی یک سلاح واکنش سریع بود.
در چنین شرایطی این امکان وجود داشت که اتحاد جماهیر شوروی نختستین حمله خود را با تعداد محدودی کلاهک موشکی به ناوگان موشک های بالستیک قاره پیمای ایالات متحده انجام دهد و بدین ترتیب امریکا را بدون هیچ موشکی که قادر به حمله به ناوگان موشکی باقی‌مانده آن ها باشد باقی می گذاشت. این برای امریکا مشوقی بود تا جهشی سریع برای اطمینان یافتن از آسیب پذیر نبودن موشک هایش بر روی زمین پیدا کند. اما با این عنوان در درجه اول شهرها مورد هدف قرار می گرفتند، این نیازمند یک تمرین حمله نظامی در مقابل یک حمله غیرنظامی بود، چیزی که سیاستمداران به عنوان یک مشکل جدی در نظر گرفتند.
در آوریل ۱۹۶۴ ایالات متحده تعداد بیشتری موشک بالستیک قاره پیما (موشک بالستیک قاره‌پیما) نسبت به بمب افکن های راهبردی در اختیار داشت، که این نگرانی را افزایش می داد.

ادامه کار روی مینیتمن منجر به تولید مینیتمن ۲ در ۱۹۶۲ گردید، مینیتمن ۲ شامل دو پیشرفت کلیدی بود. سیستم ناوبری اینرسیایی جدید ان اس-۱۷ (NS-17) احتمال خطای دایره ای را به ۰٫۳۴ مایل دریایی بهبود داد، و این کافی بود تا موشک بتواند اهداف سخت را مورد اصابت قرار دهد. به همان اندازه مهم، سیستم هدایت گنجایش هشت هدف از پیش انتخاب شده را فراهم ساخت. این موضوع به سیستم اجازه می داد تا نخستین حمله را تحمل کند و به سمت موشک های باقی‌مانده دشمن نشانه گیری کرده و شلیک کند. در برابر یک حمله محدود، همه موشک های اتحاد جماهیر شوروی در یک زمان شناسایی و هدف گیری می شد، این یک مزیت عمده راهبردی برای ایالات متحده بود. با این وجود مشکل حمله تمام عیار به ناوگان موشک های بالستیک قاره پیمای ایالات متحده که ممکن بود با پیشرفت اتحاد جماهیر شوروی صورت بگیرد حل شد. وجود نیروی موشک های بالستیک قاره پیما، بحرانی برای تسلیحات استراتژیک بود و نیروی هوایی امریکا به طور فزاینده ای علاقه‌مند به راه های جدیدی برای ایمن نگه داشتن موشک هایش از چنین حمله ای شد.

فلش طلایی

نیروی هوایی ایالات متحده امریکا در روزهای نخست توسعه نیروی موشک های بالستیک قاره پیمای خود به پایه مهندسی شرکت تی آر دبلیو (TRW) وابسته بود، در ۱۹۶۰ تعدادی از مهندسان شرکت تی آر دبلیو و دیگر مهندسان در برنامه موشک های بالستیک قاره پیما بر اساس فرم شرکت آئرو اسپیس کورپوریشن ( Aerospace Corporation) درگیر شدند، آن ها در ابتدا بر روی پروژه مرکوری اسپسیس کرافت (Mercury spacecraft)، ایکس-۱۰ دایناسور (X-20 Dynasoar) و دیگر پروژه های موشک های بالستیک قاره پیما کار می کردند، در سال ۱۹۶۴ نیروی هوایی از آن ها خواست تا طیف گسترده‌ای از راه حل های موشک های بالستیک قاره پیمای مستحکم، تحت نام گلدن آرو (Golden Arrow) را مورد بررسی قرار دهند. این پروژه تسلیحات موشکی جاده ای، ریلی،زیردریایی و هوایی را شامل می شد، یکی از این موشک های پیشنهاد شده یک سیستم موشک بالستیک هوا به زمین به نام گلدن آرو (فلش طلایی) بود. نام پیشنهاد شده برای یک هواپیمای عظیم (در آن روزها) با موتور توربوپراپ که قادر بود هشت موشک را به مدت دو روز حمل نماید، موشک هایی که از پشت رها شده، سپس با یک چتر فرود به حالت عمودی در آمده و شلیک می شوند، به عنوان بخشی از تحقیق، شرکت آئرو اسپیس همچنین ترکیبی از یک موشک و پرتاب کننده را ارائه کرد که به اندازه ای کوچک بود که می شد دو تای آن ها را در هواپیمای موجود سی-۱۴۱ استارلیفتر (C-141 Starlifter) حمل کرد که می توانست تقریباً در هر فرودگاهی بنشیند، مجهز شده و پرواز کند، و این موضوع در زمان بحران های شدید بایست در فرودگاه های همه جانبه امریکا گسترش می یافت.

در پایان، آن ها همچنین موشک های متعارفی را در سیلوهای فوق سخت معرفی نمودند که در سمت جنوبی کوه ها در خاک قرار می گرفت، در نتیجه زمانی که موشک های دشمن از سمت شمال نزدیک می شدند در سمت شمال کوه ها منفجر می شدند و دیگر قادر به ضربه زدن به سیلوهای واقع در قسمت جنوبی نبودند، جای گذاری درست موج انفجار را در فاصله ۵٫۰۰۰ فوتی از سیلوها نگه می داشت.

مشخصات کلی موشک پیس کیپر

نوع   :  موشک بالستیک قاره پیما استراتژیک
 خاستگاه     :ایالات متحده آمریکا
تاریخچه خدمت: ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۵
سازنده  :   بویینگ، مارتین ماریتا، TRW و شرکت هوافضای دنور
تاریخ تولید     :۱۹۸۶ میلادی

خصوصیات

وزن  :   ۹۵٫۷۵ تن
طول   :  ۲۱٫۸ متر
قطر    : ۲٫۳ متر
موتور    مرجله اول: ۵۰۰٫۰۰۰ lbf موتور سوخت جامد مدل اس آر۱۱۸ ساخت تیوکل (Thiokol)
مرحله دوم: موتور سوخت جامد مدل اس آر۱۱۹ ساخت شرکت Aerojet General
مرحله سوم:موتور سوخت جامد مدل اس آر۱۲۰ ساخت شرکت Hercules
دقت    : ۱۲۰ متر CEP (احتمال خطای دایره ای)

ایران موشک جدید خود را آزمایش کرد

ایران موشک جدید خود را آزمایش کرد

در اولین آزمایش صاعقه، 10 فروند از این موشک جدید به طور همزمان از پایگاهی در کاشان شلیک شد و به اهدافی در فواصل معین اصابت کرد.

---

عصر ایران ـ همزمان با برگزاری مانور سراسری ضربت ذوالفقار، موشک های «صاعقه» با موفقیت آزمایش شد.

به گزارش عصر ایران، «صاعقه» نسل جدیدی از موشک های زمین به زمین است که توسط کارشناسان نظامی ایران و در صنایع دفاعی ایران طراحی، تولید و بهسازی شده است.

صاعقه، بین 80 الی 250 کیلومتر برد دارد و وقت آزمایش انجام شده نشان داد که دقت هدفگیری آن نیز بالاست. منابع نظامی ایران درباره قدرت تخریبی و سر جنگی این موشک هیچگونه اطلاعاتی را منتشر نکرده اند.

در اولین آزمایش صاعقه، 10 فروند از این موشک جدید به طور همزمان از پایگاهی در کاشان شلیک شد و به اهدافی در فواصل معین اصابت کرد.

بر اساس این گزارش، قرار است در مانور ضربت ذوالفقار نوع جدیدی از موشک های زمین به دریا نیز آزمایش شود.
صاعقه، در محیط پیچیده جنگ های الکترونیک قابلیت عملیات دارد و از دید رادارهای دشمن نیز مخفی می ماند.

این موشک همچنین به صورت آتشباری قابل پرتاب است و به راحتی از دیواره آتش تدافعی عبور می کند.

صاعقه، عملکردی هوشمند دارد و کاملاً قابل کنترل از سوی یگان شلیک کننده است.

چند ماه پیش نیز در مانور دریایی نیروهای مسلح ایران، انواع موشک های مدرن و جدید ایرانی آزمایش شد که بازتاب های گسترده ای در سطح بین الملل داشته است.

اس-۳۰۰ (سامانه موشکی)

اس-۳۰۰ (سامانه موشکی)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

موشک‌های اس-۳۰۰ به همراه سکوی پرتاب آن

اس-۳۰۰ (به روسی: С-۳۰۰) یک سامانه موشکی سطح‌به‌هوای دوربرد و خودکششی با قابلیت استفاده در تمامی ارتفاع‌هاست و در واقع نوع تکمیلی سامانه پدافندی ارتفاع بالای اس۲۰۰ به شمار می‌رود که در اواخر دهه ۱۹۷۰ توسط شرکت همکاری‌های صنعتی آلماز برای نیروی دفاع هوایی شوروی ساخته شد. مدل‌های مختلف این موشک در سازمان ناتو با نام‌های سام ۱۰، سام ۱۲ و سام ۲۰^[۱] شناخته می‌شوند.

اولین مدل این موشک با نام اس-۳۰۰ پی برای نخستین بار در سال ۱۹۷۹ در شوروی عملیاتی شد، هرچند تکامل آن از سال ۱۹۶۹ به منظور ساخت موشک سطح به هوایی با برد ۷۵ کیلومتر که هم در نیروی زمینی و هم در نیروی دریایی استفاده شود، آغاز شده بود.^[۲] این موشک در ابتدا برای رهگیری هواپیماها و موشک‌های کروز ساخته شده و بعدها توانایی رهگیری موشک‌های بالیستیک نیز به آن افزوده شد.

اس-۳۰۰ پی‌ام‌او یکی از مرگبارترین موشکهای زمین به هوای قابل استفاده در تمامی ارتفاع‌ها به شمار می‌رود که توانایی پیگیری همزمان ۱۰۰ هدف و درگیری با ۱۲ هدف را دارد. زمان آماده‌سازی آن حدود ۵ دقیقه‌است و موشکهای آن از نوع انبارشونده‌است که مانند مهمات معمولی نیاز به هیچگونه نگهداری در مدت عمر مفید خود ندارند. اس-۳۰۰ شباهت زیادی با سامانه پدافندی آمریکایی ام‌آی‌ام-۱۰۴ پاتریوت دارد. مدل‌های پیشرفته‌تر اس-۳۰۰ توانایی اجرای تاکتیک «بزن دررو»^[۳] را دارند که بقاپذیری آن‌ها را در شرایط جنگی افزایش می‌دهد و در شرایط ویژه می‌توانند به عنوان یک سلاح تهاجمی عمل کنند؛ برای مثال موشک‌های اس-۳۰۰ چینی مستقر در تنگه تایوان توانایی حمله به فضای هوایی تایوان را دارند و تهدیدی برای تمامی هواپیماهای آمریکایی به شمار می‌روند که ممکن است در درگیری احتمالی به کمک این کشور بیایند؛ به جز هواپیماهای فوق‌العاده رادارگریز بی-۲ و جنگنده اف-۲۲ راپتور. به همین جهت پیش‌بینی می‌شود که مأموریت حمله وسیع به سیستم‌های اس-۳۰۰ به جنگنده‌های اف-۲۲ واگذار شود. اس-۴۰۰ فاتح با نام ناتو سام-۲۰ سیستم موشکی تکامل‌یافته اس-۳۰۰ است که در سال ۱۹۹۹ معرفی و از سال ۲۰۰۶ وارد فعالیت در ارتش روسیه شده‌است.^[۴]

ویژگی‌ها

یک آتشبار اس-۳۰۰. رادار در سمت چپ تصویر دیده می‌شود.

موشک سطح به هوای اس۳۰۰ در سال ۱۹۷۹ برای دفاع از ساختمانهای حساس و مهم شوروی ساخته شد. این سامانه پدافندی سپس با تکمیل و توسعه بیشتر برای دفاع در برابر موشک‌های بالستیک بکار می‌رود. تا کنون چندین نوع سامانه پدافندی اس-۳۰۰ با موشک‌های متفاوت و سیستم‌های راداری بهینه شده، افزایش ویژگی ECCM، افزایش دقت برخورد باهدف به خصوص برای اهدافی که در ارتفاع کم پرواز می‌کنند و موشک‌های بالستیک طراحی شده است. دسته بندی کلی این نوع سامانه ها در نمودار درختی زیر نشان داده شده است.

نمودار درختی خانواده S-300

خانواده اس-۳۰۰

S-300V

S-300P

S-300F

S-300V1

S-300V2

S-300PT

S-300PS

Fort

Rif

اس-۳۰۰ وی‌ام

S-300PT-1

S-300PM

S-300PMU

Fort-M

Rif-M

Favorit-S

S-300VM1

S-300VM2

S-300PT-1A

S-300PM1

S-300PMU1

Antey 2500

S-300PM2

S-300PMU2

نسخه روسی

Favorit

نسخه صادراتی

S-300VMD

S-400

اس ۳۰۰ پی

یکی از اولین موشک‌های این سریS-300P است که به سفارش وزارت دفاع روسیه تولید شد. این موشک می‌تواند کلاهکی را به اندازه ۱۳۳ کیلوگرم با بیشینه برد ۴۷ کیلومتر حمل کند. کمترین برد آن پنج کیلومتر است و می‌تواند در ارتفاع ۳۰ متری پرواز کند. سرعتش به سه کیلومتر در ثانیه می‌رسد و در ۲۸ ثانیه می‌تواند از خود عکس العمل نشان دهد. زمان آماده پرتاب شدنش کمتر از پنج دقیقه‌است.

اس ۳۰۰ اف

این گونه امکان نصب بر روی کشتی‌ها را دارد. در سال ۱۹۸۴ مدل S-300F ساخته شد. مدل F در اصل موشک متناسب با نیازهای نیروی دریایی روسیه بود که از سیستم پرتاب ۵V55RM استفاده می‌کند. سرعت آن ۴۶۸۰ کیلومتر در ساعت است و می‌تواند کلاهکی به اندازه کلاهک مدل P (۱۳۳ کیلوگرم) ولی با بردی دوبرابر (حدود ۹۰ کیلومتر) را با خود حمل کند. بیشینه سرعت آن ۶۱۲۰ کیلومتر در ساعت و طول خود موشک با کلاهک ۲۵/۷ متر است. کمترین برد آن هفت کیلومتر و سقف پروازش ۲۵هزارمتر است و با سوخت جامد نیروی پیشرانش را تامین می‌کند. یک سیستم راداری معروف به ریف روی آن نصب کردند که می‌تواند در یک زمان شش هدف را شناسایی کند و به آنها هجوم برد.

اس ۳۰۰ اف ام

مدل S-300FM در سال ۱۹۹۰ ساخته شد که باز هم مدلی برای نیروی دریایی بود. بسیار مدرن و پیشرفته بود. بیشینه سرعت آن به ۱۰ هزار کیلومتر در ساعت می‌رسد، وزن آن ۱۴۸۰ کیلوگرم است و این تفاوت بیش از هزار کیلوگرمی را می‌توان در وضعیت نیروهای پیشران این موشک دانست. طول آن ۵/۷ متر، قطرش ۵۲/۰ متر و فاصله دوسر بالچه‌های عقب ۰۳/۱ متر است. برد آن ۹۰ کیلومتر است و می‌تواند ۱۵۰ کیلوگرم کلاهک را با خود حمل کند. بیشینه سرعتی معادل ۷۵۶۰ کیلومتر در ساعت دارد که در ارتفاع ۲۵ هزارمتری پرواز می‌کند.

اس ۳۰۰ وی

اس-۳۰۰ وی که با نام ناتو سام-۱۲ گلادیاتور یا جیانت شناخته می‌شود، برخلاف مدل‌های دیگر در کارخانه آنتی تولید می‌شود. این مدل بر روی یک خودرو شنی‌دار نصب می‌شود که مشابه شاسی نفربر ام‌تی‌ال‌بی است. به همین دلیل قابلیت تحرک این سیستم در خارج از جاده بسیار بیشتر از انواع دیگر است. همچنین یک موشک مخصوص برای درگیری با موشک‌های بالستیک برای این سیستم تهیه شده است.

اس ۳۰۰ پی ام یو

این موشک از لحاظ ظاهری بسیار شبیه مدل FM است حتی وزنش با آن یکی است. طول آن ۹۸/۶ متر، قطرش ۴۵/۰ متر و فاصله دوسر بالش ۰۴/۱ متر است. در ارتفاع ۲۷ هزار متری پرواز می‌کند و سوختش از مواد جامد تشکیل می‌شود. کمترین بردش پنج کیلومتر و بیشترین برد آن ۹۰ کیلومتر است. مدل بعد در سال ۱۹۹۷ ساخته شد که در واقع یک نمونه برداری از مدل MU بود. این موشک MU-2 نام داشت که از لحاظ اندازه و ابعاد دقیقاً مانند مدل قبلی بود ولی بردش به میزان ۱۰۵ کیلومتر افزایش یافته بود یعنی برد کلی آن به ۱۹۵ کیلومتر رسید. توانایی حمل آن نیز بیشتر شده‌است و می‌تواند ۱۸۰ کیلوگرم کلاهک را با خود حمل کند. سری ساخت این موشک‌ها تا سال اخیر ادامه یافت.

خرید اس-۳۰۰ توسط ایران

• خرید اس-۳۰۰ توسط ایران

قراردادی به ارزش ۸۰۰ میلیون دلار در سال ۲۰۰۷ برای فروش این سامانه پدافندی از سوی روسیه به ایران به امضا رسیده بود که بدون تحویل هیچگونه موشکی از سوی روس‌ها فسخ شد. دمیتری مدودوف رئیس‌جمهور روسیه در سال ۲۰۱۰ در راستای اجرای قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت دستوری را صادر کرد که به موجب آن فروش هرگونه موشک و جنگ‌افزارهای دیگری چون تانک‌های جنگی، خودروهای زرهی، ادوات توپخانه‌ای کالیبر بالا، کشتی‌ها و هواپیما و هلیکوپترهای نظامی به ایران ممنوع شده‌بود.^[۵] وزیر دفاع ایران نیز در سال ۹۱ اعلام کرد که ایران طرح تولید موشک مشابهی را در دست دارد .^[۶]