*** موشک شهاب-۳***
همه چیز درباره سیستمهای موشکی
*** موشک شهاب-۳***
همه چیز درباره سیستمهای موشکیبرادران ایرانی «پهپاد ایوب» چه کسانی هستند +عکس
این پیش بینی صحیح بود و سید حسن نصرالله، پنج شنبه شب در یک برنامه زنده تلویزیونی در مورد این پهپاد و ریشه های آن سخنانی مهم را مطرح کرد. دبیر کل حزب الله لبنان در صحبتهای خود صراحتا اعلام کرد که پهپاد مورد نظر که در عمق سرزمین های اشغالی شناسایی شده متعلق به آنها بوده و نام آن به یاد شهید مشهور و متخصص حزب الله، «ایوب» نهاده شده است.
سیدحسن نصرالله اعلام کرد: "پرنده مورد نظر ساخت ایران بوده است و توسط جوانان لبنانی مونتاژ شده است." وی اعلام کرد این پهپاد گونه پیشرفته تر از پهپاد «مرصاد» است.
از ابتدای ایجاد رژیم صهیونیستی با اشغال سرزمینهای فلسطین و سپس اجرای برنامه های توسعه مناطق اشغالی و انتقال یهودیان از کشورهای مختلف به این سرزمین های با وعده های گوناگون، همواره فراهم کردن امنیت برای این افراد از دغدغه های سران این رژیم بوده است. بخصوص با بروز جنگ های متعدد در 6 دهه گذشته حساسیت ساکنان اشغالگر نسبت به وجود آرامش بسیار بیشتر شده است.
اما جدی ترین تهدیدات و اثبات ناامنی در این مناطق با شروع حملات راکتی ممکن شد. اوج این پدیده در جنگ سال 2006 صهیونیستها با لبنان و در واقع جنبش حزب الله اتفاق افتاد. در این نبرد که به «جنگ 33 روزه» معروف شد نیروهای حزب الله بیش از 4000 فروند راکت به مناطق داخلی رژیم صهیونیستی شلیک کردند که بردهای مختلفی را پوشش داد.
بنا به اعلام منابع، حداقل 44 صهیونیست در این حملات کشته شدند و شهر بسیار مهم و بندری حیفا نیز بارها به حالت تعطیل در آمد. در شهرها و شهرک های مختلف، صدها هزار نفر از ساکنان اشغالگر مجبور شدند به پناهگاه ها رفته و خانه ها را رها کنند. حتی تأثیر اقتصادی همین احساس ترس و تعطیلی ها واکنش مقامات صهیونیست را به دنبال داشت. اما شاید نتیجه مهمتر این اتفاقات، تحمیل موضع تدافعی به رژیم صهیونیستی پس از سالها استقرار در موضع تهاجمی بوده است.
در چنین شرایطی پروژه «گنبد آهنین(Iron Dome)» شکل گرفت که هدف آن ایجاد سامانه موشکی برای انهدام راکت های کوتاه برد و تسلیحات توپخانه ای بود. این برنامه در شرایطی اعلام شد که سامانه ای با مأموریت مشابه به نام «ناتیلوس» بطور مشترک توسط آمریکا و رژیم صهیونیستی ساخته شده و تا مراحل قابل توجهی از طرح توسعه و آماده سازی پیش رفته بود.
با بهره گیری از فناوری های توسعه داده شده در سامانه پدافند هوایی «اسپایدر»، کار بر روی گنبد آهنین با اختصاص 210 میلیون دلار آغاز شد و در سال 2008 اولین آزمایش های موشک این سامانه با نام «تمیر(Tamir)» که وزن 90 کیلوگرم و طول حدود 3 متر دارد انجام شد. پس از آن سایر اجزای سامانه آزمایش شده و سرانجام با انتشار تصاویری که جزئیات آن قابل تأیید نبود اعلام شد که این سامانه موفق به رهگیری و انهدام پرتابه هایی مشابه راکت های قسام و کاتیوشا شده است.
این سامانه از سه بخش تشکیل شده: رادار کشف و تعقیب هدف، واحد مدیریت نبرد و کنترل موشک و بخش سوم، پرتابگرهای موشک که در هر سامانه، سه پرتابگر هر یک مجهز به 20 موشک در نظر گرفته شده است. گفته شده این سامانه توان مقابله با پرتابه هایی با برد 4 تا 70 کیلومتر را داشته ولی بنا بر اذعان مقامات صهیونیست تنها می تواند 80 درصد از آنها را شناسایی کند.
تا پیش از وقوع جنگ 22 روزه که در اواخر سال 2008 میلادی با تهاجم اسرائیل به نوار غزه رخ داد مسئولان رژیم صهیونیستی عموماً با تعریف از این سامانه آن را راه حلی برای خنثی سازی تهدیدات سایه افکنده بر مردم خود معرفی می نمودند اما طی این جنگ موج گسترده حملات راکتی موفق نیروهای مقاومت به عمق های مختلف سرزمین های اشغالی، صهیونیست ها را در برابر این سؤال جدی قرار داد که گنبد آهنین کی وارد خدمت خواهد شد؟
حدود 4 ماه بعد بود که اعلام شد این سامانه موفق به رهگیری راکت های قسام و کاتیوشا شده است. با ادامه مراحل توسعه و جذب بودجه بیش از 200 میلیون دلاری از آمریکا کار بر روی این سامانه ادامه داشت و اعلام شد در وهله اول در نزدیکی نواز غزه و مرز لبنان بکارگیری خواهد شد و حتی گفته شد چند مشتری خارجی به دریافت این سامانه تمایل دارند.
مشکلات گنبد آهنین
بررسی عملکرد گنبد آهنین در چند درگیری دو سال اخیر بین رژیم صهیونیستی و مقاومت اسلامی در غزه خالی از لطف نیست. در سال فروردین 1390(آوریل 2011) نیروهای مقاومت در پاسخ به تجاوزات این رژیم بیش از 120 فروند راکت و خمپاره به سرزمین های اشغالی شلیک کردند که بنا بر گزارش های موجود تنها 8 مورد از آنها توسط گنبد آهنین منهدم شده است. این نشان دهنده درصد موفقیت 6.67 درصد است.
در آبان 1390(اکتبر 2011) دست کم 30 شلیک از نواز غزه به سمت دشمن گزارش شده که تنها یک مورد آن توسط سامانه گنبد آهنین منهدم شده. بنابراین تنها 3.33 درصد موفقیت حاصل شده است که نصف موفقیت آن در درگیری قبلی بوده است. سخنگوی گردانهای قدس وابسته به جهاد اسلامی فلسطین اعلام کرده بود در سال 2011 این گردان ها در مجموع 226 شلیک به سمت شهرک های صهیونیستی داشته اند که شامل 59 موشک گراد، 39 موشک قدس، 98 گلوله خمپاره و 30 موشک 107 بوده است.
کمی بعد و در اسفند 1390(مارس 2012) نیروهای مقاومت اسلامی در پاسخ به ترور زهیر القیسی بیش از 300 فروند راکت و خمپاره شلیک کردند که رسانه های غربی اعلام کردند 56 مورد از آنها توسط سامانه گنبد آهنین رهگیری(intercept) شده است. هر چند می دانیم که واژه "رهگیری" معنای متفاوتی با "انهدام" داشته و تنها به معنی شناسایی و قفل کردن سامانه روی هدف است اما حتی اگر فرض کنیم هر 56 مورد منهدم شده باشد درصد موفقیتی برابر 18.67 درصد را نشان می دهد که نسبت به قبل بهبود داشته است. برخی منابع تعداد اهداف منهدم شده در این درگیری را 27 مورد عنوان کرده اند که 9 درصد موفقیت را بیان می کند.
در آخرین درگیری بین رژیم اشغالگر قدس و نیروهای مقاومت که در اواخر خرداد و اوائل تیرماه 1391 به وقوع پیوست از 150 پرتابه شلیک شده به سمت دشمن، تنها 5 مورد منهدم شده که بیانگر حاصل شدن تنها 3.33 درصد موقفیت است. این در حالی بود که پوشش دهی این سامانه در ناحیه درگیری با توجه به تجربیات قبلی اصلاح شده بود.
یکی از راکت های شلیک شده به پایگاه مرزی رژیم صهیونیستی اصابت کرده و موجب زخمی شدن 5 نظامی شد. این امر نشانه هدفگیری دقیق تر راکت ها و یا دست کم بیانگر تلاش نیروهای مقاومت برای مورد اصابت قرار دادن اماکن نظامی که مساحت محدود تری نسبت به شهرک های صهیونیست نشین دارند است. در اینصورت باید ذخیره موشک های مقاومت به حد بالایی رسیده باشد.
به گزارش مشرق، یکی از مهمترین مشکلات اعلام شده برای این سامانه در حال حاضر، تعداد بسیار کم آن بوده که تا حد زیادی متأثر از بار مالی بالای بکارگیری آن است. با توجه به وجود سه پرتابگر 20 تایی از این موشک در هر سامانه و با در نظر داشتن اینکه قیمت موشک های آن که در منابع مختلف رقم هایی از 35 تا 100 هزار دلار برای هر فروند آن اعلام شده، تجهیز هر سامانه تنها از بابت این موشک ها بین دو میلیون و صدهزار تا 6 میلیون دلار هزینه در بر خواهد داشت. در حالی که این سامانه توان قطعی انهدام هر پرتابه مهاجم با یک موشک را نداشته و ممکن است در برخی موارد به شلیک بیش از دو موشک برای انهدام یک هدف نیاز داشته باشد. از طرفی هر راکت دستساز فلسطینی ها تنها حدود 500 تا 800 دلار هزینه در بر دارد! از اینرو مخالفان گنبد آهنین در درون رژیم صهیونیستی استدلال بسیار محکمی برای از دور خارج کردن این سامانه دارند.
با این حساب به نظر می رسد گنبد آهنین در حال حاضر حتی نقش یک داروی آرامش بخش را نیز ندارد و به تنهایی اهرمی در جهت کمک به صهیونیست ها در برپایی نبرد بزرگ دیگری با نیروهای مقاومت نخواهد بود.
کدام پهپادهای ایرانی کاندیدای پرنده سال است؟
اگرچه اطلاعات دقیقی از سوی هیچ کدام از طرفین این اتفاق مهم اطلاعاتی- عملیاتی در مورد مشخصات این پهپاد منتشر نشده است، اما شواهد و برخی جزئیات اعلام شده، گمانه زنی هایی را در مورد پهپاد مورد استفاده حزب الله مطرح می کند.
بر اساس صحبتهای منتشر شده از دبیرکل حزب الله لبنان و همچنین نظرات تحلیلگران رسانه های نزدیک به حزب الله، پهپاد مورد نظر به مدت 3 ساعت مسیری در حدود 300 کیلومتر را طی کرده است که بر این اساس می توان سرعت معمول این پهپاد را در حدود 100 کیلومتر بر ساعت تخمین زد.
ابابیل؛ نماد مرگ بر سر ناوهای هواپیمابر آمریکا
پهپاد ابابیل از جمله پرنده های سبک و چابک ایران است که نمونه های جدید ان مجهز به سامانه 123(پایدار کننده خودکار) و GPS است. سامانه 123 که از طرح های نوین بخش مهندسی الکترواویونیک هسا است. این سامانه دارای قابلیت های متنوعی است از جمله پرواز آسان با ایمنی بیشتر توسط خلبان غیرحرفه ای(در برد بلند و کوتاه)، برخاست خوکار و فرود نیمه خودکار، برنامه ریزی و هدایت روی یک مسیر دلخواه به کمک سامانه ناوبری جهانی، امکان قطع نمودن ارتباط پایگاه با پهپاد، ارسال اطلاعات از پهپاد به پایگاه به صورت 17 کانال مجزا شامل کانال های دیجیتال مربوط به دور موتور، اندازه زوایای اوجگیری و غلت، مقدار سوخت، ولتاژ باتری ها، ارتفاع، سرعت پیمایش و چند کانال آزاد.
همچنین نصب دوربین فیلمبرداری و ارسال تصویر، پرواز تا ارتفاع 14000 پا(حدود 4200 متر)، امکان عملیاتی نمودن فلیر در 32 مرحله به طور جداگانه و پرتاب از روی پرتابگر نیوماتیک و راکتی از ویژگی های این نمونه است.
در سامانه های ابابیل نوع اس، وجود ارتباط داده ای از پهپاد به پایگاه و مشاهده آنها روی رایانه های ایستگاه زمینی، کمک فراوانی به خلبان می کند تا از وضعیت پرنده در هر لحظه آگاهی یابد. در صورت بروز هرگونه ایرادی در سامانه می توان ابابیل را از حالت GPS خارج نموده و توسط قطب نمای دیجیتال به هدایت هواپیما ادامه داد و در صورتی که برای قطب نما هم مسأله ای پیش آید خلبان کنترل هواپیما را به عهده گرفته و آن را به پایگاه بازمیگرداند.
داده های ارسالی از پهپاد به پایگاه عبارتند از زاویه غلت(roll)، زوایه اوجگیری(pitch)، ارتفاع از سطح، دور موتور، وضعیت باتری، نمودار مسیر پرواز(trajectory)، طول و عرض جغرافیایی، فاصله از پایگاه، جهت، سرعت و موقعیت لحظه ای پرنده و سایر اطلاعات. با توجه به این داده ها می توان ابابیل را به مسافت های دور و خارج از دید فرستاد و سپس به پایگاه اولیه بازگرداند. به علاوه سامانه می تواند بدون دریافت هیچگونه اطلاعات هدایتی از ایستگاه زمینی تا مسافتی که سوخت موجود اجازه می دهد توسط GPS روی مسیر از پیش تعیین شده حرکت نماید و پس از بازگشت در محدوده قابل تعریف قبلی برای مثال 150 کیلومتر، دوباره شروع به گرفتن اطلاعات از ایستگاه نماید و همچنین قادر است تا جایی که سوخت موجود است حرکت نموده و در انتهای مسیر با چتر فرود آید و یا به هدف از پیش تعیین شده برخورد کند.
در عملیات پرواز بر فراز ناوهواپیمابر امریکا توسط ابابیل که بنابر اعلام فرماندهان نظامی حدود 30 دقیقه به طول انجامیده است، ابابیل با عبور از اطراف ناو اقدام به تصویر برداری نموده و پس از چند دقیقه پرواز از حضور آن مطلع شدند که با پرواز چند فروند جنگنده F/A-18 هورنت و بالگردهای اس-اچ-60 برای یافتن این پرنده اقدام شد که در نهایت این هواپیما به سلامت در پایگاه خود بازیابی شد.
مهاجر؛ جدی‌ترین گزینه شناخته شده
با نگاهی به گزارشات کشورهای غربی در مورد توان رزمی حزب الله به نکاتی جالب برمی خوریم. آمریکایی ها معتقد هستند که قبل از سال 2004 میلادی، ایران پهپادهای سری مهاجر 4 را در اختیار حزب الله قرار داده است و به ادعای آنها، این پهپادها توانسته اند تا پروازهای موفقی را در سالهای 2004 و 2005 میلادی و همچنین در جریان جنگ 33 روزه در سال 2006 میلادی بر فراز سرزمین های اشغالی انجام دهد.
باید گفت که پهپاد " مهاجر 4 " یک پرنده بی سرنشین با توان عملیاتی در مسافتی در حدود 150 کیلومتر است که با در اختیار داشتن اطلاعات فوق، می توان منطقا این گونه تصور کرد که رزمندگان حزب الله لبنان موفق شدند با ارتقاء پهپاد ایرانی گونه ای تکامل یافته تر از آن را با برد بیشتر به خدمت بگیرند.
هواپیمای مهاجر4 با حداکثر سرعت گشت زنی 180 کیلومتر بر ساعت دارای مداومت پروازی 5 تا 7 ساعت بوده(در برخی موارد 3-5 ساعت اعلام شده) و می تواند در شرایط جوی گوناگون مأموریت خود را به بهترین صورت اجرا کند. بازیافت این هواپیما متناسب با سفارش مشتری به وسیله چتر و یا ارابه فرود صورت می گیرد.
بیشینه سرعت مهاجر4 به حدود 200 کیلومتر بر ساعت رسیده سقف پرواز آن 15000 پا(حدود 4500 متر) عنوان شده است که نسبت به مهاجر 2 و 3 که تا 11هزار پا توان صعود داشتند حدود 36 درصد بهبود را بیان می کند بنابر این مهاجر4 محدوده وسیع تری را می تواند پوشش دهد.
جنس بدنه این پهپاد از مواد مرکب است که علاوه بر کاهش وزن پرنده موجب کاستن از سطح مقطع راداری آن نیز می شود. ارابه فرود این پرنده فاقد چرخ بوده و در واقع چیزی بین اسکید و ارابه فرود معمولی است که ضمن داشتن برخی مزایای نمونه چرخ دار، از وزن کمتری برخوردار است.
آنطور که به نظر می رسد از طرح موفق مهاجر4، نمونه های دیگری نیز ساخته شده که هدهد A/100 و شاهین از آن جمله اند. این نمونه ها تفاوتهایی نیز با نمونه پایه دارند. مثلاً هدهد A/100 حدود 10 سانتیمتر کشیده تر بوده و دهانه بال آن 5.33 متر است و بیشینه وزن پرتاب آن نیز 210 کیلوگرم اعلام شده که طبعاً تفاوت هایی در کارایی پرنده متناسب با نیازهای جدید به دنبال خواهد داشت.
هرچند برخی منابع، نام دیگر مهاجر را مرصاد اعلام کرده اند اما با توجه به نبود اطلاعات دقیق و مستند در این خصوص، نمی توان آنرا قطعی و صحیح تلقی کرد.
سر پیتون اسرائیلی هم به سنگ خورد
جالب اینجاست که اسراییلی ها خود نیز اعلام کرده اند که موشکهای پیتون شلیک شده از جنگنده های اف 16 اسراییلی در اولین تلاش ناموفق بوده اند و این دومین موشک بوده است که موفق به سرنگونی پهپاد مورد نظر شده است. این موشک هوا به هوا نیز از جمله سلاح های اسراییلی است که سازندگان آن تبلیغات بسیار سنگینی را برای آن در سطح جهان به راه انداخته اند و آن را یکی از چابکترین موشکهای های حال حاضر در جهان می دانند.
موشک هوا به هوای پیتون ساخت صنایع دفاعی رژیم صهونیستی در حال حاضر به عنوان یکی از مانور پذیرترین موشکهای هوا به هوا در دنیا معرفی می شود. گونه 4 این موشک در اواخر جنگ سرد در پاسخ به موشک چابک روسی R-73 طراحی شده است.
حال چگونه است که این موشک پر ادعا نمی تواند در اولین شلیک، یک پهپاد کم سرعت با قابلیت مانور بسیار پایین را ساقط کند احتمالا از دیگر سوالاتی است که هیچ گاه برای آن پاسخی از طرف سازندگان دریافت نمی شود.
برادران بزرگتر ایرانی در راهند؟
با توجه به اینکه فعلا حزب الله لبنان، دست به انجام پروازهای شناسایی و اطلاعاتی زده است، گزینه هایی همچون ابابیل و مهاجر، برای این هدف کفایت می کند اما می توان گمانه زنی هایی را نیز برای مجهز شدن حزب الله لبنان به پهپادهای ایرانی دیگر مثل سری "رعد" مطرح کرد. این "پهپاد" به عنوان عضوی از خانواده صاعقه توانایی حمل یک سرجنگی 10 کیلوگرمی در مسافتی در حدود 100 کیلومتر را دارد.
مسلما اشخاصی که توانسته اند پهپاد پیشرفته تر مهاجر را ارتقاء داده و برد عملیاتی آن را افزایش دهند می توانند این پرنده بی سرنشین کوچک را نیز ارتقاء داده و از آن سفیری مرگبار در فواصل دورتر برای اشغالگران صهیونیست بسازند.
البته نکته قابل توجه دیگر این است که پهپادهای مورد اشاره در این بخش عمدتا در حدود یک دهه قبل ساخته شده اند و مسلما پهپادهای نوین ایرانی گونه هایی بسیار پیشرفته تر، سریعتر و با قابلیت حمل محموله های سنگین تر هستند و در صورتی که جمهوری اسلامی ایران این نیاز را احساس کند، می تواند به راحتی حزب الله لبنان را با پهپادهای جت سری شاهد و یا کرار و همچنین پهپاد پیشرفته "شاهد 129" مجهز کند که سرعت حرکت انها بسیار زیاد و قدرت مانور فوق العاده ای دارند.
شنیدن نام ایران به عنوان سازنده این پهپاد تاریخی که ابهت و هیبت نظامی و رسانه ای سامانه دفاعی صهیونیست ها را در هم شکست، اگرچه از زبان سیدحسن نصرالله شیرین و غرورآفرین بود، اما به نظر می رسد جای خالی توضیحات رسمی و تکمیلی مسئولان دفاعی کشورمان به عنوان سازندگان این هواگردها هنوز خالی است.
ابابیل حزب‌الله و پیام‌های راهبردی آن
ابابیل حزب‌الله و پیام‌های راهبردی آن
روزنامه لبنانی السفیر در مقاله‌ای پیام‌های راهبردی پهپاد حزب الله لبنان برای رژیم صهیونیستی و سابقه موفقیت‌های نیروی هوایی حزب الله لبنان را مورد بررسی قرار داد.
به گزارش مشرق، فارس به نقل از روزنامه السفیر لبنان نوشت: «علی شهاب» تحلیلگر مسایل راهبردی در مقاله‌ای در این روزنامه پیرامون توانایی‌های حزب‌الله در زمینه پهپاد حزب‌الله نوشت: بر اساس کتابها و جزوات منتشر شده از سوی مراکز مطالعاتی اسرائیل، به نظر می‌رسد که این رژیم دست کم از سال 2001 منتظر آشکار شدن توانمندی‌های عظیم حزب‌الله در عرصه هوایی است.
ابابیل ایران، کم هزینه و گریز از رادار
روزنامه «یدیعوت آحارونوت» به نقل از یک مسئول امنیتی اسرائیل که در ماه می امسال با رویان بریگمن تحلیلگر امنیتی دیدار داشته، نوشته است: «در صورت حمله به ایران، حزب‌الله تلاش می‌کند پهپادهای «ابابیل» خود را وارد اسرائیل کرده و آنها را در برخی مواضع، منفجر کند». وی در توضیح این مطلب گفته است: « حزب‌الله تلاش می کند واحد هواپیماهای کوچک و بدون سرنشین خود را به روز کند تا برای حمله به اسرائیل از آنها استفاده نماید». ابابیل یک هواپیمای کوچک بدون سرنشین است که با هزینه نسبتاً کمی، توسط صنایع هوایی ایران بهینه‌سازی شده و هم اکنون چند مدل از آن ساخته شده است. این هواپیما قابلیت حمل یک کلاهک جنگیِ حاوی ده‌ها کیلو مواد منفجره را دارد و استفاده از آن چندان دشوار نیست، از سویی به خاطر فرکانس راداری بسیار پایین آن، به سختی قابل ردگیری است.
ویژگی‌های پهپاد ایرانی ابابیل
ایرانی‌ها ده سال است که مشغول بهینه‌سازی هواپیماهای بدون سرنشین هستند. مدل معروف «ابابیل» تقریباً 84 کیلوگرم وزن دارد، عرض بالهای آن حدود 3 متر است و میتواند 40 کیلوگرم مواد منفجره را با خود حمل کند. سرعت این پهپاد به 290 کیلومتر در ساعت می رسد و می تواند 90 دقیقه بدون وقفه پرواز کند. این هواپیما میتواند تا محدوده 120 کیلومتری از مرکز کنترل زمینی، به انجام عملیات بپردازد و قادر است به وسیله یک برنامه هوانوردی یا جهت دهی از پیش برنامه ریزی شده، به پرواز درآید، بدین ترتیب که جهت یا مسیر مشخصی برای این هواپیما تعریف می شود و آنگاه برای فرود، دوباره تحت راهبری مرکز کنترل زمینی قرار می‌گیرد ( فرود این هواپیما از طریق چتر پاراشوت انجام می‌گیرد.) پهپاد ابابیل میتواند مجموعه ای متنوع از دوربین‌های روزانه و شبانه را با خود حمل کند و عکس‌ها و تصاویر ویدئویی بسیار دقیقی بگیرد. احتمالاً مهمترین نگرانی اسرائیل در مورد توانمندی های ابابیل این است که این پهپاد می تواند در ارتفاع پایین به پرواز درآید و با استفاده از سامانه تعیین مسیر GPS اهداف مورد نظر را با دقت، هدف قرار دهد.
حزب‌الله قبلاً هم از پهپاد برای انجام عملیات علیه اسرائیل استفاده کرده است
شهاب تاکید کرد: تاریخ «نیروی هوایی حزب الله» سرشار از موفقیت است، در سال 1987 یک نفر از نیروهای ویژه حزب الله با استفاده از یک هواپیمای سبک (کمی بزرگتر از ابابیل) و بی آنکه مورد شناسایی قرار گیرد وارد شمال اسرائیل شد و در نزدیکی یک اردوگاه آموزشی فرود آمد، وی در این عملیات موفق شد پیش از شهادت، 6 سرباز اسرائیلی را به قتل برساند. در آوریل 2005 یک هواپیمای مرصاد، 30 کیلومتر از حریم هوایی اسرائیل را درنوردید و دوباره به حریم هوایی لبنان بازگشت.
هواپیماهای اف 16 به سختی می توانند پهپادهای کوچک را ساقط کنند
رسانه های اسرائیلی چندین بار از تلاش حزب‌الله برای ارسال پهپاد به شمال سرزمینهای اشغالی در آخرین روزهای جنگ جولای 2006 سخن گفتند. بر اساس این گزارش‌ها در خلال جنگ مذکور یک هواپیمای اف 16 به کمک سکوی موشکی دفاع هوایی موسوم به «پانتر» دو پهپاد «ابابیل» را که حامل 40 تا 50 کیلوگرم مواد منفجره بودند و قصد حمله به چند پایگاه راهبردی اسرائیل را داشتند، ساقط کرد. از آن زمان به بعد، کارشناسان اسرائیلی متوجه شدند که هدف گرفتن یک هواپیمای کوچک و کند با هواپیمای اف 16 با دشواریهایی همراه است و به همین خاطر فرماندهان دفاع هوایی ارتش اسرائیل بررسی راههای مقابله با تهدیداتی از این دست را آغاز کردند. همچنین نیروهای سپاه پاسداران ایران در سال گذشته از طریق یک پهپاد و به مدت 50 دقیقه از ناو هواپیمابر آمریکا در خلیج فارس تصویربرداری کردند. این پهپاد در ارتفاع حداکثر 500 متری ناو مذکور پرواز می کرد و ایران توانست با این عملیات، پیام نظامی مهمی را به گوش آمریکایی‌ها برساند.
اسرائیل بعد از جنگ عملیات هدف گرفتن پهپاد را مورد آزمایش قرار داد
خاطر نشان میشود که نیروی هوایی اسرائیل پس از جنگ جولای 2006 با اجرای برخی تمرین‌های نظامی، از هواپیماهای بدون سرنشین چینی استفاده کرد تا سناریوی مواجهه با پهپادهای حزب‌الله را شبیه سازی کند و هدف قرار دادن اینگونه اهداف را مورد آزمایش قرار دهد. در جریان این تمرینات، خلبان هواپیمای اف 16 به پرواز درآمد و پس از تعیین موقعیت هواپیمای بدون سرنشین، توانست به وسیله مسلسل 20 میلی متری هواپیمای آن را ساقط کند. البته این شبیه سازی خیلی هم دقیق نبود زیرا نمونه چینی که در تمرینات مورد استفاده قرار گرفت با ابابیل تفاوت دارد. این پهپاد چینی از نوع ASN-206/207 است که 220 کیلوگرم وزن دارد و می تواند 50 کیلوگرم مواد منفجره را با خود حمل کند. این پهپاد که حداکثر مدت پرواز آن 8 ساعت است، نمی تواند بیش از 150 کیلومتر از مرکز کنترل دور شود و حداکثر سرعت آن 180 کیلومتر در ساعت است. یگان پهپادهای چینی معمولاً از یک اتاق کنترل و 6 تا 10 کامیون تشکیل می شود که هر کامیون حاوی یک هواپیما و یک سکوی پرواز است. عملیات فرود هواپیما توسط چتر انجام می شود و به همین خاطر آسیبهای فراوانی به آن وارد می شود. یک تیم متشکل از 10 هواپیمای چینی می تواند حداکثر به مدت یک هفته و به طور شبانه روزی عملیات مراقبت را انجام دهد. پهپاد چینی می تواند تصاویر را به صورت زنده ارسال کند و می توان از این پهپاد برای جنگهای الکترونیک هم استفاده کرد.
آواکس آمریکایی با تیر کدام کمان ایرانی شکار میشود
آواکس آمریکایی با تیر کدام کمان ایرانی شکار میشود
علاوه بر موشک های مختلف در اختیار نیروهای مسلح کشورمان، یکی از
روش های ناشناخته رزمندگان ایرانی در مقابله با آواکس های دشمن استفاده از روش های متنوع جنگ الکترونیک است که جلوه هایی از آن در به دام انداختن پهپادهای مختلف مشاهده شده است. به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، هواپیماهای رادار هشدار زودهنگام و کنترل هوابرد را باید از جمله مهمترین دستاوردهای نظامی سال های جنگ سرد دانست. رادارها که در جنگ جهانی دوم در ساختار نیروهای دفاع هوایی جای گرفتند از مسافت های بسیار دور، نزدیک شدن دسته بمب افکن ها و جنگنده های دشمن را آشکار کرده و به اطلاع فرماندهان می رساندند. در نتیجه با تخصیص میزان کافی از توان دفاعی به سمت اصلی حمله دشمن، دفاع مناسبی شکل می گرفت.
ناتوانی رادارهای زمینی در پوشش مناطق بین عوارض طبیعی، عدم توانایی در ردگیری اهدافی که در پس انحنای زمین قرار می گرفتند و کمترین ارتفاع پروازی اهداف که برای رادار قابل کشف بود از جمله دلایل به وجود آمدن فکر استقرار این وسیله مهم روی هواپیماها به شمار می روند.
با این ابتکار، نقاط کور رادارهای زمینی تحت پوشش قرار می گرفت، اهدافی که در ارتفاع نزدیک به سطح زمین پرواز می کردند در صورت توانمندی تفکیک عوارض زمینی توسط رادار قابل تشخیص بود و همچنین با توجه به تحرک بسیار بالای این سکوی جدید رادار، امکان زیر نظر گرفتن مناطق مختلف در زمان های مورد نیاز وجود داشت.
بدین ترتیب حلقه مهم و مؤثری به زنجیره دفاعی کشورهای صاحب فناوری افزوده شد که با تجمیع سامانه های مدیریت نبرد در آن، سامانه هشدار و کنترل هوابرد(AWACS) نام گرفت.
امروزه نمونه های مختلفی از این سامانه در دنیا ساخته می شود که بر پایه هواپیماهای کوچک توربوپراپ منطقه ای که بعضاً برای اجرای عملیات از روی ناوهای هواپیمابر توسعه یافته اند تا هواپیماهای پهن پیکر و دوربرد شکل گرفته اند. برد رادار آواکس ها عموماً از حدود 500 کیلومتر تا بیش از هزار کیلومتر و تعداد اهداف قابل کشف توسط آنها دست کم از چند ده تا چند صد هدف را شامل می شود.
شکل رادار این هواپیماها نیز متنوع بوده و نمونه های مختلفی از آنتن هایی که در محفظه متحرک و پهن و مدور روی بدنه قرار دارند تا آنتن های تخت و ثابت که بعضاً به نوعی با بدنه یکپارچه شده اند را در بر می گیرند.
اهمیت آواکس در نبردهای هوایی و نبردهای مدرن
آواکس ها در جنگ شبکه محور که شکل جنگ های امروز را تغییر داده نقش یک گره اطلاعاتی مهم را بازی می کنند و ضمن تولید داده های حیاتی از فعالیت های هوایی و حتی تا حدودی زمینی و دریایی دشمن به عنوان چشم فرماندهان، کار یک ایستگاه رله ارتباطی را نیز انجام می دهند.
دقت رادار آواکس ها به نسبت رادارهای ماوراء افق که آنها هم تا بردهای قابل توجه چند هزار کیلومتری را پوشش می دهند بسیار بهتر است و از این رو در عملیات های هوایی تأثیر بسیار بیشتری دارند.
نکته قابل توجه دیگر، سطح وابستگی دشمن ما به آواکس برای مدیریت صحنه نبرد است که با توجه به نداشتن رادارهای زمینی و پوشش دقیق در عمق خاک ما بیشتر خود را نشان می دهد. البته رادارهایی که برای سامانه سپر دفاع موشکی آمریکا در منطقه نصب شده و خواهند شد تا حدودی پوشش راداری در عمق خاک کشورهای ایران و روسیه را برای این کشور به وجود می آورند اما همچنان دقت رادار آواکس ها موجب باقی ماندن این هواپیما در فهرست اولویت های پروازی هواگردهای آنها در هر روز است.
گفتنی است معادل این پوشش اطلاعاتی ایجاد شونده با آواکس با ماهواره های جاسوسی و پهپادها نیز فراهم نمی شود زیرا پهپادهای فعلی پذیرش سامانه های راداری لازم را نداشته و ماهواره های جاسوسی نیز با توجه به ارتفاع استقرارشان پوششی گذرا فراهم می کنند.
تغذیه اطلاعاتی واحدهای پیشرو هوایی آمریکا و متحدانش نسبت به هواپیماهای نیروی مدافع هم بوسیله آواکس ها انجام می شود. بنابراین حدف یا ایجاد اخلال در مسیر تأمین این اطلاعات باعث خدشه دار شدن و بروز اشکالات جدی در کسب برتری هوایی توسط نیروهای متحد غربی خواهد شد. به علاوه با بروز مشکل برای آواکس های دشمن، مدیریت جامع صحنه نبرد نیز تنها به سامانه های ماهواره ای وابسته خواهد شد که پرداختن به بررسی روش های اخلال و انهدام ماهواره های دشمن به گزارشی مستقل نیاز دارد.
نبود پوشش رادار زمینی یا آواکس، خلبان جنگنده را در اطلاع از موقعیت اطراف به مشکل خواهند انداخت.
روش های احتمالی مقابله از سوی ایران
نگاهی به روش های مقابله با هواپیماهای آواکس که در توانمندی های اعلام شده نیروهای مسلح کشورمان دیده می شود می تواند نشان دهد زنجیره تهاجمی دشمن توسط پهلوانان ایرانی قابل از هم گسسته شدن است.
به گزارش مشرق، به کارگیری آواکس در مقابل ایران برای دشمن از این جهت نیز اهمیت ویژه ای دارد که مرزهای گسترده ایران و عمق مناسب سرزمینی، مساحت جغرافیایی بالایی ایجاد کرده که هر نقطه آن می تواند مبدأ آغاز مأموریت پهپاد، موشک های بالستیک و کروز ضد کشتی و ضد اهداف زمینی نیروهای مسلح کشورمان باشد.
از این روست که روزانه تعدادی از آواکس های دشمن در جنوب کشور و اندکی دورتر از سواحل عربستان، روی خلیج فارس و همچنین در مسیر یکی از پایگاه های موجود در ترکیه به سمت افغانستان و از روی دریای خزر عبور می کنند تا بخش هایی از ایران را تحت پوشش راداری خود داشته باشند.
موشک های سطح به هوای دوربرد
موشک های پدافند هوایی دوربرد یکی از کاندیداهای مطرح برای هدف قرار دادن آواکس های دشمن هستند. به جز سامانه بسیار دوربرد اس-200 ایران که برد نهایی آن می تواند به 300 کیلومتر برسد، سامانه ایرانی جایگزین اس-300 که از آن با نام باور373 یاد می شود هم از گزینه های قابل بحث در این زمینه است که برد نهایی موشک آن برای بررسی نهایی مورد نیاز است.
موشک اس-200 سرعتی بیش از 7 برابر سرعت صوت داشته و برای درگیر شدن با هدف هایی در فاصله های زیاد دارای پروفیل حرکتی بخصوصی است. بنابر مطالب مندرج در رسانه های داخلی، این موشک در پایگاه های پدافند هوایی در بوشهر و بندرعباس مستقر بوده و با برد 300 کیلومتر می تواند آواکس های پرواز کننده در مسیرهای فعلی مطرح شده در جنوب کشور را به طور جدی تهدید کرده و یا آنها را مجبور به پرواز در ده ها کیلومتر دورتر کند.
در منابع خارجی از وجود طرح هایی برای تجهیز نمونه هایی از این موشک به جستجوگرهای آشیانه یاب راداری نیز مطالبی به چشم می خورد که بیانگر توانمندی بالقوه بالای آن برای مأموریت های ضد آواکس است.
موشک های هوا به هوای دوربرد
این سلاح از این جهت مورد توجه است که در شرایط بحران اصولاً هواپیمای بسیار ارزشمند اما بی دفاعی مانند آواکس، تحت حمایت هواپیماهای جنگنده یا رهگیر خواهد بود تا از سوی جنگنده های مقابل که اغلب به موشک های کوتاه برد و میانبرد مجهز هستند آسیبی به آنها وارد نشود. از این رو هواپیماهایی با موشک های دوربرد هوا به هوا خارج از برد موشک های مدافعان آواکس ها، می تواند تهدید جدی برای این پرنده باشند.
به گزارش مشرق، دوربردترین موشک هوا به هوای شناخته شده ایران که شواهدی بر ساخت بومی آن نیز دیده شده موشک فینیکس با سرعت 4.3 برابر سرعت صوت(حدود 4400 کیلومتر بر ساعت) است که برد بیشینه نمونه پایه آن در منابع بیش از 180 کیلومتر عنوان شده است. این برد بالا توانمندی خوبی برای تهدید دورایستای رادارهای پرنده و محافظان آن خواهد داشت.
لازم به ذکر است هر چند برخی از موشک های جدید هوا به هوا قابلیت انهدام موشک های هوا به هوای دیگر را دارند و فینیکس هم موشک نسبتاً بزرگی است اما سرعت بالای این موشک امکان هدف قرار گرفتن آن را کم می کند.
جنگ الکترونیک
یکی از روش های ناشناخته نیروهای مسلح کشورمان در مقابله با آواکس های دشمن استفاده از روش های مختلف جنگ الکترونیکی است که جلوه هایی از آن در به دام انداختن پهپادهای مختلف خارجی قابل مشاهده است.
این توان الکترونیکی کشور البته دارای وجوه مختلفی بوده که پرداختن به جزئیات آنها از حوصله این بحث خارج است اما توان ردگیری اهداف مختلف بر مبنای فرکانس های صوتی آنها که در رزمایش های پیشین خبر از آن داده شده بود، اخلالگرهای زمینی دور ایستای ضد آواکس نظیر پلنا (در صورت وجود داشتن در ایران) و همچنین نمونه های هواپایه، اخلالگر سامانه های موقعیت یابی و اهداف فریب دهنده کوچک و پرتعداد از جمله روش های غیر تسلیحاتی برای ایجاد مشکل در فرایندهای کاری آواکس های دشمن است.
هر چند روش های ناشناخته فراوانی در چله کمان رزمندگان اسلام وجود دارد اما مرور سریعی بر همین موارد اعلام شده نیز نشان دهنده شکننده بودن یکی از نقاط اصلی اتکای قدرت هوایی آمریکا و کشورهای متحد آن است که با ایجاد خلل در آن، راهبرد آزموده شده این جبهه در جنگ های اخیر به طور جدی به چالش کشیده خواهد شد.
باید از موشکهای جدید ایران ترسید + عکس
باید از موشکهای جدید ایران ترسید !
به گزارش مشرق ، شورای تحقیقات ملی آمریکا در سپتامبر سال 2012، گزارشی را پیرامون دفاع موشکی ایالات متحده منتشر کرد. عنوان این گزارش: تحلیل دفاع در برابر موشکهای بالستیک: ارزیابی مفاهیم و سیستمهای پدافند مرحله پرتاب موشکهای بالستیک در مقایسه با دیگر گزینه‌ها است.
پنتاگون سالهای متمادی است که تلاش می‌کند تا وسیله‌ای برای سرنگون کردن موشکهای بالستیک که احتمال می‌رود از ایران شلیک شوند، پیدا کند. این تلاش به معنی ایجاد و توسعه تعداد زیادی از موشکهای رهگیر گران قیمت برای سرنگون ساختن موشکهای [بالستیک] در مرحله میانی است. این طرح حتی به طور جاه‌طلبانه‌تری، انهدام موشکهای بالستیک در مرحله شتاب‌گیری ( یعنی درست پس از شلیک و در زمانی که هنوز موتور موشک درحال اشتعال است ) را دنبال می‌کند. اما گزارش جدید نشان می‌دهد اقدامات برای ایجاد موشکهای رهگیر [به منظور انهدام موشکهای بالستیک در مرحله شتاب‌گیری] محکوم به شکست است.
بنا به اعلام شورای غیر حزبی تحقیقات محلی، ایالات متحده نباید بیشتر از این منابع و پول خود را در سیستم پدافند موشکی مبتنی بر رهگیری موشکهای بالستیک در مرحله شتاب‌گیری هزینه کند. این شورا استدلال می‌کند که بهتر است این منابع صرف اقدامات عملی‌تری برای انهدام موشکها در مرحله ورود آنها به جو شود. همچنین گزارش این شورا که بودجه آن از سوی آژانس دفاع موشکی ارتش ایالات متحده تامین شده، طرح تجهیز سواحل شرقی ایالات متحده به پایگاه‌های موشکهای رهگیر ( که پیش از این اتاق خطر از آن انتقاد کرده بود ) را تایید می‌کند.
شورای تحقیقات ملی نتیجه‌گیری می‌کند که طرح پدافند موشکی در مرحله پرتاب عملی نیست. این نخستین باری است که این شورا وارد بحث مناقشه‌برانگیز دفاع موشکی میشود. بازه زمانی برای انهدام موشک در مرحله اولیه پرتاب بسیار کوتاه است. طبق برآورد این شورا چنانچه ایران موشک بالستیک قاره‌پیما با سوخت مایع به سوی خاک ایالات متحده پرتاب کند – که البته در حال حاضر چنین چیزی در اختیار نداشته و قادر به انجام آن نیست- زمان پرتاب و شتاب‌گیری آن، قبل از ورود موشک به مرحله میانی پرواز، حدود چهار دقیقه است. این زمان برای موشکهای با سوخت جامد، یک دقیقه کمتر است.
هدف قرار دادن این موشکها در خلال مرحله میانی پرواز بهترین موقع برای منهدم کردن آن است. نکته مهم در اینجا است که وقتی موشک بالستیک به فضای بیرونی [جو] وارد میشود و هنوز مجددا وارد جو نشده، پنتاگون – به صورت تئوری - زمان و فضای کافی برای رهگیری و انهدام آن را در اختیار دارد. با این وجود باید گفت انهدام موشک بالستیک به محض ورود مجدد آن به جو، امری دست‌کم دشوار است. وقتی موشک تنها لحظاتی با اصابت به هدف خود فاصله دارد، این مرحله، مرحله نهایی نامیده میشود.
همچنین این گزارش می‌افزاید: تلاش ایران برای دستیابی به موشکهای بالستیک قاره پیما میتواند نیویورک، واشنگتن دی‌سی و یا دیگر شهرهای ساحل شرقی ایالات متحده را در معرض خطر قرار دهد.
در این گزارش آمده است:
در سالهای اخیر، گسترش موشکهای بالستیک زمین به زمین روند رو به رشدی داشته است. امروزه به غیر از روسیه و چین، بسیاری از کشورها نیز از چنین موشک‌هایی برخوردارند. کشورهای متخاصم ایالات متحده و به طور مشخص ایران، کره شمالی و سوریه دارای موشکهای بالستیک‌اند و برخی از کشورهای دارنده این فنآوری از ثبات چندانی برخوردار نیستند. هرچند گمان نمی‌رود شمار کشورهای دارنده چنین موشک‌هایی در دهه آینده افزایش قابل ملاحظه‌ای داشته باشد، این امکان وجود دارد آن دسته از کشورهایی که دارای روابطی تنش‌آلود با ایالات متحده هستند، بتوانند در آینده نزدیک به این فنآوری دست یابند. نکته مهمتر این است که کشورهای دارنده این فناوری، در صددند تا این سیستم‌ها را به لحاظ تعداد، قابلیت‌ها و پیشرفت‌های فنی بهبود بخشند. به خاطر اهداف گزارش حاضر، تحلیل کمیته ارزیابی مفاهیم و سیستمهای پدافند ایالات متحده در مرحله پرتاب موشکهای بالستیک، بر ایران و کره شمالی متمرکز است.
اگرچه در گذشته‌ای نه چندان دور، غیر از روسیه و چین ( و متحدین ایالات متحده از جمله بریتانیا و فرانسه ) هیچ کشوری موشکهای بالستیک قاره‌پیما در اختیار نداشت، برخی از کشورها از برنامه‌های پرتاب فضایی برخوردار بودند که در اصل می‌توانست برای اهداف فنآوری موشکهای بالستیک مورد استفاده قرار گیرد. علاوه بر این، هم ایران و هم کره شمالی موشک‌هایی را تولید کرده‌اند که دارای قابلیت حمله به کشورهای دوست و متحد آمریکا و نیروهای اعزامی ایالات متحده مستقر در آن کشورها است. هر دو کشور به منظور تجهیز این موشکها و حتی موشک‌هایی با برد بیشتر، بر روی تسلیحات هسته‌ای فعالیت می‌کنند.
در مورد ایران، در حالی که اهداف بلند مدت حکومت آن از دنبال کردن طرح ایجاد و توسعه موشکهای بالستیک مشخص نیست، به نظر می‌رسد دو دلیل عمده این کشور، احتمالا ایجاد بازدارندگی در قبال حملات متعارف ( یا هسته‌ای ) به خاک خود و اضطرار ناشی از همسایگان آن در خاورمیانه است. افزایش تعداد موشکهای قدیمی دارای سوخت مایع با برد کوتاه، اساسا همسایگان نزدیک ایران را تهدید می‌کند؛ ولی پیدایش موشکهای بالستیک دارای سوخت جامد و یا مایع با برد بیشتر که برخی از آنها چند مرحله‌ای هستند، پیام‌آور در معرض خطر قرار گرفتن مناطق بیشتری است.
شاید مهمترین نکته برای این گزارش، توسعه سریع قابلیت بومی ایران در تولید موشکهای دارای سوخت جامد است. موشک بالستیک جدید ایران که دارای سوخت جامد است، بردی حدود 2000 کیلومتر دارد و همان طور که در شکل 1-1 نشان داده شده، میتواند کل خاک اسرائیل و شبه‌جزیره عربستان را در تیرس خود قرار دهد. در این تصویر، دایره کوچک‌تر نشان دهنده شعاع پوشش زمینی این موشک بالستیک جدید دارای سوخت جامد و یا 2000 کیلومتر برد نوع متفاوتی از موشک شهاب-3 است. ایران برای توسعه موتورهای بزرگتر موشک با سوخت جامد که بتواند سریعا آن را به عنوان موشکهای بالستیک میانبرد دو و یا سه مرحله‌ای نشان دهد، تلاش می‌کند. دایره بزرگتر در شکل 1-1 به لحاظ تئوری نشان دهنده فنآوری موشک سه مرحله‌ای ایران است که با فنآوری سوخت جامد ساخته شده و میتواند بردی حدود 5600 کیلومتر داشته باشد. بنابراین موشک فوق میتواند عملا تمامی اروپا از جمله انگلیس، کل گستره اوراسیا و قسمت اعظم شمال آفریقا را در معرض خطر قرار دهد. این موشک میتواند از سمت جنوب شرقی تقریبا به تنگه مالاکا و تا حد نسبتا زیادی به دیگوگارسیا برسد. با داشتن چنین قابلیتی، احتمالا دیگر نیازی به افزودن توانمندی موشکهای بالستیک قاره‌پیما برای منصرف ساختن ایالات متحده یا ناتو از مداخله در برابر جاه‌طلبی‌های ایران نیست.
کره شمالی در مقایسه با ایران شرایط متفاوتی دارد. این کشور تا به امروز تمایل اندکی نسبت به موشکهای دوربرد با سوخت جامد نشان داده است و در عوض به ساخت سیستمهای توانمند‌تر و بزرگتری با سوخت مایع تمرکز کرده است. در حالی که برخی به موشک تائپودونگ دو به عنوان تهدیدی بالقوه برای ایالات متحده می‌نگرند، این کمیته احتمال آن را ضعیف می‌داند. تهدید فوری‌تر موشک بالستیک میانبرد کره شمالی با برد 3200 کیلومتر است که میتواند ژاپن، گوام و اکیناوا را مورد تهدید قرار دهد. به هنگام واکنش در برابر رفتار تهاجمی کره شمالی، تمامی این مناطق خط‌مقدم ایالات متحده محسوب میشود.
سوال مطرح این است که آیا ایران توانمندی تولید موشک با سوخت جامد خود را در اختیار کره شمالی و دیگر کشورها قرار خواهد داد، به طوری که فنآوری سوخت مایع وارد مسیر دیگری شود؟ این کمیته در تحقیق حاضر سعی دارد تا به جای پرداختن به جزئیات تغییر ارزیابی‌های برنامه‌های مشخص، بر طیف گسترده‌ای از تهدیداتی فعلی و یا آتی تمرکز کند. در حالی که سرعت پیشرفت این دو کشور مشخص نیست، دوراندیشی ایجاب می‌کند ایالات متحده در غیاب شواهد نقض کننده، فرض را بر این بگذارد که هم ایران و هم کره شمالی نهایتا به فنآوری موشکهای بالستیکی دست می‌یابند. موشک‌هایی که میتواند ضمن حمل کلاهک‌های هسته‌ای، 48 ایالت متصل به هم ایالات متحده را مورد هدف قرار دهد. هر دو کشور تلاش خواهند کرد تا به منظور جبران تلاش‌های دفاعی ایالات متحده، برنامه‌های خود را متناسب با آن تعدیل کنند. مثال‌های نمونه، ولی کلی درباره موشکهای بالقوه بالستیک در نوشته حاضر موجود است و ارزیابی‌های تهدیدات واقعی از سوی جامعه اطلاعاتی [ایالات متحده] در ضمیمه محرمانه F این گزارش غیرمحرمانه آورده شده است.
شکل 1-1 برد فرضی موشکهای بالستیک ایران
از موانع اصلی که ایران و کره شمالی در ایجاد و توسعه موشک بالستیک قاره‌پیمای واقعی با آن مواجهه‌اند، دستیابی به قابلیت اطمینان و برد کافی، ایجاد و توسعه ماشین ورود مجدد کارا و ساخت تسلیحات هسته‌ای ( و یا احتمالا کلاهک‌های شیمیایی و یا بیولوژیک ) قابل استفاده در این گونه ماشین‌ها است. ارزیابی‌های مربوط به بازه زمانی مورد نیاز این دو کشور برای اولین آزمایش موشکهای بالستیک بسیار متفاوت است: از چندین ماه تا یک دهه و حتی بیشتر. البته اولین آزمایش، حتی در صورت موفقیت- تست اولیه تائپودونگ دو کره شمالی که برای پرتاب به فضا اعلام شده بود با شکست مواجه شد- به معنای استقرار سیستم عملیاتی نیست: مسئله‌ای که میتواند چندین سال دیگر نیز به طول انجامد. به همین ترتیب زمان دستیابی این دو کشور به ماشین ورود مجدد کارا و کلاهک هسته‌ای برای این موشکها نیز مشخص نیست. با این وجود این اجماع نظر در جامعه اطلاعاتی وجود دارد که ایران و کره شمالی می‌توانند در خلال یک دهه به توانمندی عملیاتی موشکهای بالستیک قاره‌پیما دست یابند.
درگیری در مرحله پرتاب موشک بالستیک فرضی با سوخت جامد شلیک شده از ایران
بر اساس اطلاعاتی که به این کمیته ارائه شده، به نظر می‌رسد هرگونه موشک بالستیکی که ایران و یا کره شمالی مستقر سازد در ابتدا چندان پیچیده نخواهد بود. با این وجود جامعه اطلاعاتی ایالات متحده پیش‌بینی می‌کند بیشتر کشورهایی که در حال توسعه موشکهای بالستیک‌اند، توانمندی‌ها و موشکهای خود را در طول زمان بهبود بخشند. احتمال می‌رود ایران و کره شمالی – و دیگر کشورهای خواهان دستیابی به توانمندی موشکهای بالستیک - در کنار توانمندی فنی بومی خود بتوانند از فنآوری‌های یکدیگر و دیگر کشورهای دارای موشکهای بالستیک ( در صورت رضایت این کشورها و یا عدم آن ) استفاده کنند.
کشورهای در حال دستیابی به موشکهای بالستیک، در کنار افزایش تداوم‌پذیری و کارآمدی موشکهای بالستیک خود به واسطه اقداماتی مانند پایگاه‌های متحرک و افزایش دقت، احتمالا در برابر تلاش‌های پدافند موشکی ایالات متحده، به پیشرفت‌های مهم دیگری نیز نائل خواهند شد. این پیشرفت‌ها به ویژه شامل بکارگیری سیستمهای دارای سوخت جامد، موشکهای با توان بیشتر و توسعه و ادغام اقدامات متقابل در برابر سیستمهای دفاع موشکی میشود. به نظر می‌رسد اقدامات مقابله‌جویانه این دو کشور تاکنون، بر تلاش برای مقابله با سیستمهای پدافند منطقه‌ای متمرکز بوده است. البته برخی از این اقدامات – از جمله پرتاب‌های تقریبا همزمان و متعدد که هم ایران و هم کره شمالی به نمایش گذاشته‌اند – به طور بالقوه سیستمهای پدافندی طراحی شده برای مقابله با تهدیدات با برد بیشتر را نیز در معرض خطر قرار می‌دهد.
پوشش فرضی موشکهای رهگیر با شتاب پروازی متغیر بین 3 تا 4.5 کیلومتر بر ثانیه برای مقابله با مسیر موشکهای بالستیک فرضی با سوخت جامد و حداقل توان لازم و برد 5600 کیلومتر که از مرکز ایران شلیک شده.
توانایی ایالات متحده در ارزیابی و درک جزئیات موشکهای بالستیک ( و یا انواع دیگر ) ایران و کره شمالی، اساسا بر وسعت آزمایش پروازی آنها تکیه دارد. در حالی که احتمال می‌رود هر دو کشور درصدد اجرای برخی آزمایش‌ها هستند – به منظور اطمینان از عملکرد سیستمهای موشکی خود و با امید دستیابی به برتری سیاسی با به نمایش گذاشتن قدرت خود – به نظر می‌رسد هیچ یک از این کشورها تمایلی به دنبال کردن آزمایش‌های گسترده مانند ایالات متحده و شوروی سابق ( در خلال جنگ سرد ) و یا چین ندارند.
اگرچه روسیه و چین قطعا به حفظ و نوسازی زرادخانه‌های استراتژیک هسته‌ای خود ادامه خواهند داد، خط مشی ایالات متحده خاطرنشان می‌سازد که پدافند موشکی به منظور مقابله با این قوا طراحی نشده و از چنین قصدی نیز برخوردار نیست –هر گونه تلاشی برای مقابله، شکستی بسیار پرهزینه و متزلزل‌کننده خواهد بود. از این رو، تحقیق حاضر در انطباق با ماموریت تعیین شده از سوی کنگره، معیار ارزیابی سیستمهای پدافند موشکی پیشنهادی را توانایی دفاع در برابر قوای استراتژیک روسیه و یا چین در نظر نگرفته است.
موشکهای سوخت جامد شوروی بخش نخست
موشکهای سوخت جامد شوروی
بخش نخست
در این مبحث با ارائه توضیحاتی کوتاه و تصاویری زیبا قصد داریم نگاهی به سیر تکاملی موشکهای سوخت جامد در اتحاد جماهیرشوروی دیروز و روسیه امروز داشته باشیم
موشک RT-1 و RT-1M
موشک RT-1 و RT-1M اتحاد جماهیر شوروی یک موشک بزرگ سوخت جامد شوروی است که درسالهای 195-1963 مورد مطالعه و توسعه قرار گرفت اما به دلیل عملکرد بسیار ضعیف هیچگاه تولید نشد.در جدول زیر برخی مختصات این موشک را بیشتر مورد مطالعه قرار میدهیم.
موشک RT-1 و RT-1M اتحاد جماهیر شوروی یک موشک بزرگ سوخت جامد شوروی است که درسالهای 195-1963 مورد مطالعه و توسعه قرار گرفت اما به دلیل عملکرد بسیار ضعیف هیچگاه تولید نشد.در جدول زیر برخی مختصات این موشک را بیشتر مورد مطالعه قرار میدهیم.
درپایان دهه 1950 استفاده از سوخت جامد در موشکها بوسیله دوابرقدرت آمریکا و شوروی مورد توجه قرار گرفت. در آن زمان هنوز سوختهای جامد موشکی بطور کامل توسعه نیافته بودندو سوختهای موجود نیز قدرت بالایی برای تولید یک راکت بزرگ و نیرومند نداشتند لذا مهندسان شوروی مجبور بودند از ساختارپلکانی برای طراحی این موشک استفاده کنند به این معنی که چندین راکت کوچک را برای رسیدن به برد و توان مطلوب ترکیب کنند
گفته میشود سوخت این موشک همان سوخت مورد استفاده در راکتهای کاتیوشا ست و برخلاف ساختار بزرگ و حجیمش برد آن اندکی بیشتر از موشک سوخت مایعی مانند آر-12 یعنی 2500 کیلومتر است.
این موشک دونوع سیستم کنترل پرواز داشت: یکی سیستم کنترل پرواز مرتبط با ناوبری زمینی که محدودیت زیادی برای توان حمل بار موشک ایجاد میکرد و یکی سیستم خود مختار هدایتی مانند آن چیزی که در سیستم هدایت موشکهای آر-12 بکار رفته است. این موشک قادر بود یک سرجنگی 800 کیلو گرمی را بیش از 2500 کیلومتر حمل کند.و در عرض 15 دقیقه برای شلیک آماده میشد.
| مرحله سوم | مرحله دوم | مرحله اول | RT_1 |
| چهارموتور سوخت جامد باقطر 1.5متر | چهار موتور سوخت جامد با قطر 1.5متر | جهار موتور سوخت جامد با قطر1.6متر | قطرکلی موشک (متر) |
| ؟ | ؟ | ؟ | جرم موشک (تن) |
| ؟ | ؟ | ؟ | نوع سوخت |
| ؟ | ؟ | ؟ | نوع موتور |
| ؟ | ؟ | 980.7 | Thrust (s.l.) کیلونیوتن |
| 245.2 | 500.1 | ؟ | Thrust (vac)کیلونیوتن |
| ؟ | 2000 | Isp (s.l.)Ns/kg | |
| ؟ | 2187 | ؟ | Isp (vac) Ns/kg |
| 42 | 30 | 30 | زمان سوزش موتور (ثانیه) |
پروژه D-6 (موشک بالستیک زیردریایی)
تصاویری که میبینید یکی از طرحهای تکمیل نشده اتحاد جماهیر شوروی در زمینه موشکهای بالستیک زیردریایی است.
موشکهای دوربرد RT-2 و RT-2P
8K98 & 8K98P
در سال 1965 اتحاد جماهیر شوروی در طی یک رزه نظامی این موشک را به نمایش گذاشت که موجبات حیرت و نگرانی بزرگی در غرب شد. موشک به نمایش گذاشته شده برخلاف موشکهای پیشین شوروی که از سوخت مایع بهره میبردند از سوخت جامد استفاده میکرد و قابلیتهای عملیاتی آن بسیار آسانتر و سریعتر از موشکهای سوخت مایع بود.مدتی کوتاه پیش از این رابرت مک نامارا اطمینان داده بود که اتحاد جماهیر شوروی به لحاظ مجدودیتهای فنی قابلیت تولید هیچ موشک قاره پیمایی با سوخت جامد را ندارد.در نتیجه ایالات متحده با تولید موشکهای سوخت جامد مینوتمن خود را تنها دارنده موشکهای سوخت جامد قاره پیما میدانست.
البته از آنجا که پرواز هیچ موشک سوخت جامدی در شوروی تا آنزمان ثبت نشده بودند در آن زمان متخصصان غربی اعتقاد داشتند که موشک به نمایش گذاشته شده جعلی است.
اسرار توسعه این موشک بعداز فروپاشی شوروی کشف شد. این موشک دومین تجربه شوروی در زمینه موشکهای سوخت جامد بعد از طراحی موشک میانبرد RT-1 بود.
اگر چه این موشک در سال 1965 رونمایی شد اما
تا 26 فوریه 1966 هیچ گزارشی مبنب بر آزمایش موفقیت آمیز نداشت. بالاخره
این سیستم در 18 دسامبر 1968 بطور رسمی عملیاتی شد و تا سال 1976 در خدمت
نظامی بود.
| مرحله سوم | مرحله دوم | مرحله اول | RT-2P | مرحله سوم | مرحله دوم | مرحله اول | RT-2 | |
| 1.06 | 1.49 | 1.84 | 0.98 | 1.48 | 1.84 | قطرکلی موشک (متر) | ||
| 4.64 | 11.28 | 34.55 | 3.5 | 9.60 | 34.5 | جرم موشک (تن) | ||
| 3.60 | 9.78 | 30.80 | 2.70 | 8.30 | 30.67 | جرم سوخت | ||
| ؟4 | 15D24P 4موتور | 15D23P 4موتور | 4موتور 15ِD94 | 4موتور 15D24 | 4موتور 15ِِD23 | نوع موتور | ||
| ؟ | ؟ | 980.7 | ? | ? | 812 | Thrust (s.l.) کیلونیوتن | ||
| 176.5 | 437.4 | ؟ | 215.7 | 431.5 | ? | Thrust (vac)کیلونیوتن | ||
| ؟ | ؟ | ؟ | ? | ? | ? | Isp (s.l.)Ns/kg | ||
| ؟ | ؟ | ؟؟ | ? | ? | ? | Isp (vac) Ns/kg | ||
| 49 | 60.6 | 75.4 | 30 | 60 | 75 | زمان سوزش موتور (ثانیه) |
موشکهای 25 -RT-15/8K96 & RT-15M/RSM
موشک RT-15/SS-14 یک موشک سوخت جامد میانبرد دومرحله ای است که قادر است یک کلاهک 1200پوندی هسته را تا مسافت 1600 ناتیکال مایل حمل کند.( هر ناتیکال مایل برابر 1.8 مایل است). وزن شلیک موشک 35000 پوند است و ساختار این موشک بسیار شبیه مرحله دوم و سوم موشک قاره پیمای SS_13 است.منابع اطلاعاتی غربی دایره خطای احتمالی این موشک را 1500-500 متر تخمین میزنند.
طراحی این موشک اولین تجربه شوروی در زمینه طراحی موشکهای میانبرد متحرک سوخت جامد بود.
نمونه دریاپایه این موشک نیز RT-15M نام دارد و از سیلندرهای زیردریایی
قابل شلیک است. ایم موشک برای نخستین بار درسال 1967 در یک رژه به نمایش
گذاشته شد و در سال 1968 اولین پروازهای آزمایشی آن انجام شد.البته موشک
مذکور بعد از 10 آزمایش در بین سالهای 1969-1970 مورد پسند قرار نگرفت و
توسعه آن در سال 1970 متوقف شد.گفته میشود که در سال 1970 حدود 30 فروند از این موشکها در مناطق مختلف شوروی مستقر شده بودند.
خودروی حامل این موشک توان استفاده از جاده های نیمه آماده و زمینهای خشن و
صاف را دارد و موشک مذکور میتواند در حدود 30 دقیقه آماده شلیک شود.
