مهاجر3 و 4 مجوز ورود ایران به لیگ برتر هواپیماهای بدون سرنشین + عکس

مهاجر3 و 4 مجوز ورود ایران به

لیگ برتر هواپیماهای بدون سرنشین

بدنه مهاجر4 در قیاس با نمونه های قبلی از حالت مدور به حالت مکعبی نزدیکتر شده است. همچنین به جای استفاده از طرح بال بالا در مهاجر2 و 3 در مهاجر4 از طرح بال پایین(نصب بال در پایین بدنه) استفاده شده است که دارای مزایایی نسبت نمونه های قبلی است.

، طرح موفق مهاجر پس از مقبولیت در میان استفاده کنندگان به پایه ای برای یک خانواده از هواپیماهای بدون سرنشین تبدیل شد. از اعضای اصلی این خانواده باید به دو  نمونه مهم مهاجر3 و 4 نیز اشاره کرد. البته طرح های دیگری نیز از این خانواده مشتق شدند. از آن جمله پهپاد موجود در تصاویر زیر که در تصاویر منتشر شده یکی از رزمایش ها در جنوب کشور دیده شده که سامانه های کنترل آن و نمایشگر متحرک موقعیت پرنده روی نقشه نیز از در آن به چشم می خورد.

 

مهاجر3(درنا)
درنا به عنوان نسل بعد از مهاجر2 با رویکرد افزایش برد و مداومت پروازی در دستور کار قرار گرفت و با طراحی مجدد بخش های اصلی بال و بدنه به مرحله تولید رسید. از جمله بدنه این نمونه از فرم استوانه ای به فرم مکعبی نزدیک شده و شکل دماغه نیز از حالت مدور در مهاجر2 متفاوت شده است. فرم بال بالا در این نمونه باقی مانده است اما سطح افقی دم پایین تر از سطوح عمودی و پشت ملخ موتور قرار داده شده است.

هواپیمای مهاجر3 متناسب با سفارش مشتری می تواند توسط پرتابگر JATO با طول ریل صفر و یا برخاست به وسیله چرخ از روی باند به پرواز درآید. موتور این نمونه نیز مانند مدل های قبلی از نوع ملخی درونسوز و فشار دهنده است که در انتهای بدنه نصب شده است. بازیافت این پرنده متناسب با سفارش مشتری می تواند به وسیله چتر و یا ارابه فرود صورت گیرد. البته ارابه های فرود از نوع ثابت بوده که افزایش نیروی مقاوم هوا را به دنبال دارد. همچنین نمونه ای از مهاجر3 مجهز به بالشتک هوا به جای ارابه فرود مشاهده شده است.

هواپیمای مهاجر3 که با نام درنا نیز معرفی شده است با سرعت پایای 180 کیلومتر در ساعت دارای تداوم پروازی 2 تا 3 ساعت است که افزایش قابل توجهی نسبت به مهاجر2 داشته است. بیشینه سرعت درنا 220 کیلومتر بر ساعت و سقف پرواز آن 11000 پا(حدود 3300 متر) است.

به گزارش مشرق، مهاجر3 برای عملیات مراقبت هوایی و شناسایی اهداف مد نظر در فاصله 100 کیلومتری طراحی و ساخته شده است. این هواپیما می تواند در شرایط گوناگون جوی مأموریت خود را اجرا کند. کاربرد مهاجر 3 مانند سلف خود شامل مراقبت هوایی و شناسایی، جنگ الکترونیک، رله ارتباطی، دیده بانی و هدف یابی و دادن گرا، کنترل نوار مرزی جهت مبارزه با قاچاقچیان، کنترل ترافیک شهری، عکسبرداری جهت تهیه نقشه های جغرافیایی است و توان ارسال تصاویر گرفته شده به صورت بلادرنگ را دارد.

مهاجر4
با پیشرفت صنایع هوایی قدس در امر طراحی و بهسازی پهپادها و بر اساس نتایج حاصل از نمونه های تحویل شده به نیروهای مسلح هواپیمای مهاجر4 جهت عملیات مراقبت هوایی و شناسایی اهداف در فاصله 150 کیلومتری طراحی و ساخته شد. اقدام به تغییر مجدد طراحی بال و بدنه منجر به افزایش بیش از پیش کارایی و ارزش عملیاتی این نسل شد به طوریکه بیش از مهاجر3 مورد توجه قرار گرفته و هم در یگان های ارتش و هم در سپاه عملیاتی شده است.

بدنه مهاجر4 در قیاس با نمونه های قبلی از حالت مدور به حالت مکعبی نزدیکتر شده است. همچنین به جای استفاده از طرح بال بالا در مهاجر2 و 3 در مهاجر4 از طرح بال پایین(نصب بال در پایین بدنه) استفاده شده است که دارای مزایایی نسبت نمونه های قبلی است از جمله سطح مقطع راداری کمتر، کاهش سطح هواپیما از روبرو ، کمک اثر سطح به بلند شدن پرنده در صورت برخاست از باند و همچنین کاهش نیروی مقاوم(درگ) القایی.

مهاجر4 با دوربین جلونگر و دوربین روی پایه دو درجه آزادی

 

 البته باید گفت در مهاجر4 از بالچه های نوک بال نیز که باعث کاهش درگ القایی می شود استفاده می شود که کاهش مصرف سوخت و افزایش برد پروازی را نتیجه می دهد.

به گزارش مشرق، تغییرات طراحی مهاجر4 که بلوغ طراحی پهپادهایی در این رده را نشان می دهد، به همین جا ختم نشده بلکه شکل بال این پرنده نیز بهبودهای زیادی یافته است از جمله به جای شکل پیکانی بالهای مهاجر 2 و 3 در این نمونه از بال ذوزنقه ای(بالهایی با زاویه پسگرایی در لبه حمله و پیشگرایی در لبه فرار) استفاده شده است که علاوه بر کاهش درگ به افزایش سفتی بال نیز کمک می کند، ضمن اینکه مساحت بال نیز افزایش یافته که به افزایش نیروی بالا برنده و در نتیجه افزایش وزن برخاست و محموله قابل حمل می انجامد.

از اینرو بیشینه جرم مهاجر4 به 175 کیلوگرم می رسد که در مقایسه با 85 کیلوگرم برای مهاجر2 به حدود 2 برابر افزایش یافته است. همچنین مداومت پروازی این نمونه نیز در بیشترین ارقام اعلام شده به حدود 3.3 تا 4.7 برابر مهاجر2 رسیده است.

مهاجر4 در حال پرواز

با توجه به برد پروازی این هواپیما که کاملاً از دید کاربر خارج می شود امکان هدایت آن به وسیله کاربر از ایستگاه کنترل زمینی به دو صورت نیمه خودکار و یا تمام خودکار وجود دارد. در حالت نیمه خودکار، کاربر با دیدن اطلاعات پروازی هواپیما که در صفحه نمایش ایستگاه نشان داده می شود، هواپیما را متناسب با مأموریت، کنترل و هدایت می نماید.

در حالت تمام خودکار، مختصات جغرافیایی نقاط از پیش تعیین شده و مسیر پرواز توسط کاربر از طریق ایستگاه کنترل زمینی در حافظه تجهیزات الکترونیکی هواپیما ذخیره شده و هواپیما با استفاده از سامانه GPS و ارتفاع سنج می تواند مسیرهای از پیش تعیین شده را طی نماید. کاربر در حین پرواز می تواند در مسیر پرواز تصحیحات مورد نظر فرمانده عملیات را اعمال نماید.

به گزارش مشرق، این هواپیما توانایی فیلمبرداری و عکسبردای هوایی، ارسال تصاویر ویدئویی به صورت زنده(و امکان ضبط تصاویر در ایستگاه کنترل زمینی)، توانایی برنامه ریزی رفت و برگشت و اجرای مأموریت به صورت رایانه ای و خلبان خودکار و ارسال دائم اطلاعات پروازی را دارد. از این هواپیما می توان در عملیات مراقبت هوایی و شناسایی در قالب عکسبرداری و فیلمبرداری هوایی از عمق مواضع دشمن، جنگ الکترونیکی، رله ارتباطی، دیده بانی، هدف یابی و گرا دادن، کنترل ترافیک، کنترل نوار مرزی به منظور مبارزه با قاچاق، مطالعات هواشناسی، عکسبرداری جهت تهیه نقشه های جغرافیایی و یا دیگر مأموریت های مورد نیاز استفاده کرد.

گفتنی است محموله مراقبت و شناسایی مهاجر4 شامل دوربین جلونگر(FL TV)، دوربین پایین نگر(DL TV)، پلتفرم دو درجه آزادی و دوربین عکسبرداری است.

به گزارش مشرق، هواپیمای مهاجر4 با حداکثر سرعت گشت زنی 180 کیلومتر بر ساعت دارای مداومت پروازی 5 تا 7 ساعت بوده(در برخی موارد 3-5 ساعت اعلام شده) و می تواند در شرایط جوی گوناگون مأموریت خود را به بهترین صورت اجرا کند. بازیافت این هواپیما متناسب با سفارش مشتری به وسیله چتر و یا ارابه فرود صورت می گیرد.

بیشینه سرعت مهاجر4 به حدود 200 کیلومتر بر ساعت رسیده سقف پرواز آن 15000 پا(حدود 4500 متر) عنوان شده است که نسبت به مهاجر 2 و 3 که تا 11هزار پا توان صعود داشتند حدود 36 درصد بهبود را بیان می کند بنابر این مهاجر4 محدوده وسیع تری را می تواند پوشش دهد.

جنس بدنه این پهپاد از مواد مرکب است که علاوه بر کاهش وزن پرنده موجب کاستن از سطح مقطع راداری آن نیز می شود. ارابه فرود این پرنده فاقد چرخ بوده و در واقع چیزی بین اسکید و ارابه فرود معمولی است که ضمن داشتن برخی مزایای نمونه چرخ دار، از وزن کمتری برخوردار است.

طول این هواپیمای بدون سرنشین 3.64 متر و دهانه بال 5.30 متر است که در قیاس یا مهاجر2 حدود 70 سانتیمتر کشیده تر و 1.5 متر دهانه بال بیشتری دارد.

آنطور که به نظر می رسد از طرح موفق مهاجر4، نمونه های دیگری نیز ساخته شده که هدهد A/100 و شاهین از آن جمله اند. این نمونه ها تفاوتهایی نیز با نمونه پایه دارند. مثلاً هدهد A/100 حدود 10 سانتیمتر کشیده تر بوده و دهانه بال آن 5.33 متر است و بیشینه وزن پرتاب آن نیز 210 کیلوگرم اعلام شده که طبعاً تفاوت هایی در کارایی پرنده متناسب با نیازهای جدید به دنبال خواهد داشت.

تنها تا سال 1385 بیش از 30 فروند مهاجر4 و بیش از 10 فروند شاهین ساخته شده و تا امروز تعداد زیادی از نمونه های مختلف آن به یگان های مختلف نیروهای مسلح کشور تحویل داده شده است.

گزارش مشرق از توان پهپادهای ایرانی-1

کرار؛مهاجم خستگی ناپذیر در برد1000 کیلومتری

صنایع دفاعی کشور از چند سال پیش و پس از رسیدن به بلوغ طراحی در پهپادهای کوچک و متوسط شناسایی، اقدام به طراحی و ساخت بدون سرنشین های بزرگتر، دوربردتر و با قابلیت های جدید کرده اند. کرار یکی از این پهپادها است که رونمایی و در نمونه های مختلفی طراحی شده است.

به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، پیشینه بکارگیری وسائل پروازی بدون سرنشین را می توان در استفاده از بالونی مجهز به یک بمب به همراه زمانسنج دانست اما آنچه امروز با عنوان هواپیمای بدون سرنشین می شناسیم با پرواز موفق هواپیمای برادران رایت و اظهار تمایل فرماندهان نظامی در بکارگیری آن فرصت بروز یافت.

تلاشها در جهت بهبود کاربری عملیاتی این وسیله جدید آغاز شده و کمی بعد مشخص شد این وسیله بدون خلبان به شاخصه های عملیاتی دست می یابد که با حضور وی ممکن نیست. از اینرو افراد خلاقی که به این موضوع پی برده بودند برای کنترل از راه دورهواپیما کوشش کردند که از جمله آنها می توان کورتیس را نام برد.

در دوران جنگ جهانی دوم این فعالیت ها در آلمان جدی تر از سایر نقاط بود. آلمانی ها برای هدایت وسائل تهاجمی بدون سرنشین و حتی هدایت خودکار اصرار زیادی داشتند هر چند که نتیجه این فعالیت ها در بیشتر در موشک وی-1 که در واقع پدر موشک های کروز امروزی است، ظاهر شد تا هواپیماهای کنترل از راه دور. ا

ز جمله مهمترین کارهای عملی در سایر کشورها در آن زمان پروژه آفرودیت در آمریکا بود که برای هدایت از دور بمب افکن های بی-17 اجرا شد که طی سالهای 1944 و 1945 به چندین هدف با این هواپیما که چندین تن بمب حمل می کرد حمله شد.

موشک وی-1

اما پس از پایان جنگ با بروز پیشرفت در زیر سامانه ها پروژه های کاملاً جدی برای ساخت هواپیماهای بدون سرنشین آغاز شد. نمونه های مختلف از نظر ابعاد، سامانه رانشی و در نتیجه مقدورات پروازی  ساخته و آزمایش شد. آغاز جنگ سرد رقابت بین سازندگان در دنیا را گرم کرده و بروز اتفاقاتی چون انهدام هواپیماهای اکتشافی یو-2 بر فراز شوروی و چین و تبعات شدید سیاسی ناشی از آن عزم مسئولان سیاسی و فرماندهان نظامی را برای به خدمت گرفتن پرنده های بدون سرنشین را بسیار جدی تر کرده و روند توسعه نمونه های کاملاً عملیاتی از این وسائل آغاز شد.

 

بدون سرنشین ها در ایران

پیشینه بکارگیری این پرنده ها در ایران به پیش از انقلاب و در نقش هدف پرنده بازمی گردد. یکی از معروف ترین استفاده ها از این نوع پرنده ها در این نقش انهدام آنها توسط هواپیمای اف-14 تامکت و در ارتفاع بالا بود که به قطع پروازهای نفوذی میگ-25های شوروی سابق انجامید.

با شروع جنگ و فرارسیدن فصل تحریم، عده ای از جوانان نورانی که درس و دانشگاه را به خدمت دفاع مقدس در آورده بودند به کمک فرماندهان خوشفکر و جوان آمده و با ساخت پهپاد (پرنده هدایت پذیر از دور) مهاجر که به صورت هدایت رادیویی و در دید چشمی کنترل می شد به یاری رزمندگان شتافتند. این هواپیما دارای یک دوربین عکاسی بود که پس از بازیابی با چتر، نگاتیو از دوربین خارج شده و برای چاپ عکس اقدام می شد. سوابقی از شلیک راکت های آر-پی-جی هم توسط مهاجر وجود دارد.

مشکلات اجرای برخی عملیات های اکتشافی توسط هواپیماهای شناسایی موجود، کاهش آمادگی عملیاتی این پرنده ها بدلیل مسائل تعمیر و نگهداری و آسیب ها ی ناشی از پدافند دشمن، نیاز به پرواز فوری هواپیمای شناسایی در زمان بسیار کوتاه(با توجه به امکان بکارگیری پهپادها از نزدیک خط مقدم)، پایین بودن ارزش برخی شناسایی ها در قیاس با هزینه ها و کارایی جنگنده های شناسایی از جمله دلایلی است که باعث شد تا با وجود شجاعت بی نظیر خلبانان گردان های شناسایی نیاز به پهپادهای شناسایی روز به روز بیشتر شود. در نتیجه مهاجر با تمام ضعف ها در خدمت باقی ماند و جلودار پهپادهای متنوع کشور شد.

تصویری از بازیابی مهاجر(در تصویر چپ به وضوح دارای مقر راکت است) در اواسط جنگ

با پایان جنگ تحمیلی 8 ساله، فرصت و سرمایه کافی برای توسعه بی سرنشین ها در کشور بیش از پیش فراهم شد و علاوه بر طراحی نمونه های جدیدتر، سامانه های ارتباطی، هدایت و ناوبری بهتری نیز ساخته شده و با بکارگیری آنها کارایی پهپادهای ایرانی بسیار بیشتر شد.

پرداختن به سیر تحول و معرفی مهمترین انواع هواپیماهای بدون سرنشین ساخته شده در کشور را به قسمت های بعدی این گزارش موکول کرده و در اینجا به نخستین نمونه پهپاد دوربرد و تهاجمی کشور با نام کرار می پردازیم.

 

کرار، مهاجم خستگی ناپذیر

به گزارش مشرق، هواپیمای بدون سرنشین کرار که در تابستان 1389 رونمایی شد اولین پهپاد کشور است که مأموریت آفندی در طراحی آن لحاظ شده است. نگاهی به روند تغییر کاربری پهپادها در دو دهه اخیر، نقشه راه نیروهای هوایی مهم دنیا و پروژه های در حال اجرا در این زمینه به خوبی مشخص می کند که پهپادهای تهاجمی یکی از مهمترنی عناصر صحنه نبردهای آینده خواهند بود. از اینرو صنعت دفاعی کشور نیز از چندین سال پیش و پس از رسیدن بلوغ طراحی در پهپادهای کوچک و متوسط شناسایی اقدام به طراحی و ساخت بدون سرنشین های بزرگتر، دوربردتر و با قابلیت های جدید کردند.

کرار یکی از این پهپادها است که رونمایی شده و در نمونه های مختلفی طراحی گردیده. از هدف پرنده سریع(برای آزمایش سامانه های موشکی) گرفته تا اجرای عملیات ضربتی در عمق خاک دشمن در زمره مأموریت های این گونه های مختلف است. مشخصات اعلام شده این پرنده شامل برد 1000 کیلومتر، سرعت حدود 900 کیلومتر بر ساعت، محموله قابل حمل حدود 500 کیلوگرم و سقف پرواز حدود 25هزار تا 40هزار پا(7500 تا 12000 متر) در نمونه های مختلف است.

پیشرانه کرار از نوع توربوجت است که به همراه سایر زیرسامانه ها در داخل کشور ساخته شده است. آیرودینامیک، طراحی هواپیما، طراحی موتور(که احتمالاً از نوع طلوع4 بهینه شده است)، سامانه های سوخت، تحلیل سازه، مخابرات، هدایت و ناوبری و الکترونیک از جمله زمینه های تخصصی به کار گرفته شده در طراحی و ساخت کرار است.

سامانه خلبان خودکار، توانایی برنامه ریزی مجدد در حین پرواز و تغییر مأموریت، بسته شدن امکان ارتباط برای جلوگیری از نفوذ دشمن در سامانه هدایت و کنترل، برخورداری از سامانه های پیشرفته ناوبری از سایر دیگر ویژگی های عنوان شده برای کرار در مصاحبه های مسئولان صنعت دفاعی است.

ماکت کرار حدود 7 سال قبل

وجود چنین هواپیمایی برای کشور یک حرکت مهم برای ارتقاء توان نیروهای مسلح کشور به شمار می رود چرا که هم در بعد راهکنشی(تاکتیکی) و هم در زمینه فناوری های بکار رفته کرار پنجره های جدیدی را گشوده است.

هر چند میزان محموله قابل حمل توسط کرار زیاد نیست اما امکان ساخت داخلی آن به هر تعداد دلخواه موجب کمرنگ شدن این مورد می شود. برد بسیار بالای آن کرار که از برخی هواپیماهای تهاجمی سرنشین دار کشور نیز بیشتر است اجرای عملیات های نفوذ در عمق خاک دشمن را که یکی از مخاطره آمیز ترین انواع عملیات است را بیش از پیش مقدور ساخته است. در واقع کرار را باید دوربرد ترین پهپاد کشور و یکی از دوربردترین نمونه ها در دنیا دانست و با توجه به اعلام برخورداری کرار از بمب های نقطه زن(بمب هایی با خطای اصابت ناچیز) می توان کرار را موشک کروزی دانست که می توان بارها و بارها از آن استفاده کرد.

توانایی حمل تا چهار فروند موشک ضد کشتی کوثر با برد حدود 25 کیلومتر نشان دهنده این است که از همین ابتدا برای کرار مأموریت های دریایی نیز در نظر گرفته شده است. بنابراین با حمل این موشک به فواصل دور توسط کرار، کارایی عملیاتی این موشک افزایش می یابد. نکته دیگری که ازاین خبر اعلام شده بدست می آید این است که تعداد جایگاه های حمل محموله در کرار، 5 عدد است که یکی در زیر بدنه و چهار عدد در زیر بالها است.

هر چند کرار به جز بمب های 250 و 500 پوندی و موشک کوثر در حال حمل تسلیحات هوا به زمین دیگری نمایش داده نشده است اما دور از انتظار نیست که نمونه هایی از این هواپیمای بی سرنشین مجهز به موشک های کوتاه برد ضد زره و پرتابگر راکت و یا موشک های هدایت شونده دیگر شود.

در اینصورت با افزایش تنوع مهمات و تسلیحات قابل استفاده کرار به خوبی نقش یک پهپاد تهاجمی را ایفا خواهد کرد. با توجه به اینکه هواپیماهای تخصصی تهاجم زمینی کشور به تعدادی سوخو-25 فراگفوت محدود می شود، برای تکمیل تعداد چنین هواپیمایی هر 9 فروند کرار جای یک سوخو-25 را از نظر وزن محموله قابل حمل پر خواهد کرد.

البته سوخو-25 دارای 11 جایگاه برای حمل محموله است و 9 فروند کرار 45 جایگاه بنابراین حجم تسلیحات قابل حمل با بکارگیری این پرنده افزایش می یابد. بعلاوه 9 فروند کرار توان حضور همزمان در 9 نقطه متفاوت را دارند که موجب پوشش بهتر مناطق مدنظر فرماندهان عملیات می شود. البته محدودیت 500 کیلوگرمی کرار باعث می شود تا همچنان به هواپیماهای بزرگتر برای حمل موشک های نسبتاً سنگین و بزرگ هوا به زمین نیاز باشد.

بنابراین کرار می تواند برای حمله مکرر به نیروهای پراکنده و پر تعداد زمینی دشمن که خطر بیشتری نیز برای پرنده مهاجم ایجاد می کنند پرداخته و از ظرفیت خالی هواپیماهای دیگر مانند سوخو-25 برای ضربه زدن به اهدافی چون پلها یا تأسیسات بزرگ در نزدیکی خطوط دشمن استفاده شود. در اینصورت از دست رفتن هواپیمای بدون سرنشین با توجه تولید داخل و امکان جایگزینی آن در کوتاه مدت توان نیروهای خودی را کمتر فرسوده نموده و عواقب کمتری نیز به دنبال دارد. البته طبق اعلام مسئولان امر، کرار دارای سطح مقطع راداری پایین است که احتمال مورد اصابت قرار گرفتن آن را توسط دشمن کاهش و بقاپذیری رزمی آن را افزایش می دهد.

کرار مسلح به بمبی که به نظر می رسد قابل هدایت است

در اینجا باید اشاره نماییم که سایر کشورهای دارنده پهپاد تهاجمی نیز در مخاطره آمیزترین عملیات های هجومی خود سعی بر استفاده از آنها دارند زیر هم هزینه های مالی و هم عواقب سیاسی کمتری در اثر از دست رفتن آن به بار می آید.

به گزارش مشرق، امکان هدایت گروهی وسائل بدون سرنشین نیز از جمله قابلیت هایی است که کاربری آنها را برای افزایش حجم حمله بیشتر کرده و نفرات مورد نیاز برای هدایت عملیات را کاهش می دهد. بدین ترتیب که تنها یکی از هواپیماها به عنوان رهبر دسته هدایت شده و سایر افراد گروه با ارسال فرامین از آن تبعیت کرده و مسیر را می یابند که کارهای این چنینی در زمینه کنترل ربات با روشهای کنترل فازی و شبکه عصبی در دانشگاه های مختلف کشور به انجام رسیده و هواپیماهای بدون سرنشین به عنوان ربات های پرنده می توانند از این قابلیت برخوردار شوند.

در نمونه های شناسایی کرار با توجه به وجود توان ارسال بلادرنگ(Realtime)  تصاویر و داده های کسب شده از مناطق دشمن توسط سامانه های ساخت داخل، قابلیت دیگری برای این بدون سرنشین دوربرد را می توانیم انتظار داشته باشیم. با این امکان میزان آگاهی و توان تصمیم گیری فرماندهان برای مدیریت صحنه نبرد تا عمق خاک دشمن افزایش چشمگیری می یابد. همچنین با استفاده از کرار می توان برای موشک های بالستیک و موشک های دوربرد دیگر هدفیابی نمود.

روش بکارگیری این نمونه از کرار به صورت پرتاب از روی پرتابگر با یک پیشران راکتی است که پس از اتمام انرژی آن رها شده و موتور جت خود پرنده روشن می شود. پس از اتمام مأموریت نیز با رسیدن به منطقه خودی چترهای تعبیه شده باز و بالشتک هوا در زیر پرنده فعال شده و عمل فرود انجام می شود. البته گفته شده در نمونه های بعدی از ارابه فرود برای نشستن بر روی باند استفاده خواهد شد اما قابلیت پرتاب کرار این امکان را می دهد تا از مساحت کوچکی در نزدیکی صحنه عملیات یا نقاط مرزی برای آغاز مأموریت استفاده کرد که به افزایش برد و مداومت پروازی هواپیما و راحتی بکارگیری آن در شرایط حمله گسترده دشمن و خطر زیر آتش بودن فرودگاه ها منجر می شود.

بدین ترتیب هر نقطه می تواند محل آغاز مأموریت کرار باشد و دشمن برای از کار انداختن آن قبل از پرواز کار بسیار بسیار دشواری پیش رو دارد. با این قابلیت ها کرار می تواند در نقش مکمل بالگرد تهاجمی کبری و در کنار هواپیماهای تهاجم زمینی و پشتیبانی نزدیک کشور ایفای نقش کند. بر اساس اعلام رسانه ها در زمان رونمایی کرار، نمونه های بعدی علاوه بر مجهز بودن به ارابه فرود چرخدار، قابلیت حمل محموله بیشتر، برد پروازی بالاتر و امکان به کارگیری در یگان های دریایی را دارد. باید گفت در صورت تجهیز یگان های اعزامی به آبهای دور دست به کرار، قدرت دفاعی و همچنین تهاجمی آنها به میزان بسیار زیادی افزایش یافته و به نوعی دشمن باید با توان هوایی واحدها نیز درگیر شود.

دور از انتظار نیست که در آینده بتوان کرار را به موشک های هوا به هوای کوتاه برد از نوع هدایت فروسرخ مجهز کرد. مثلاً موشک چابک و ارزشمند آر-73 که جزو بهترین موشک های هوا به هوای کوتاه برد جهان است تنها حدود 105 کیلوگرم جرم داشته که در نتیجه حمل 4 فروند آن ممکن است و با برد بیش از 20 کیلومتر به کرار امکان ایفای نقش رهگیر نقطه ای را نیز می دهد.

نقشی که امروز توسط جنگنده های سرنشین دار با هزینه پروازی چندین برابر کرار در حال اجرا است و از سویی مداومت پروازی کرار نیز با آنها قابل مقایسه است. البته مقایسه کامل بین هواپیماهای سرنشین دار و بدون سرنشین در این نقش از حوصله این مطلب خارج است.

سرعت بالای کرار که آن را در دسته هواگردهای High Subsonice یا سرعت بالای زیر سرعت صوت قرار می دهد علاوه بر کاهش مدت زمان اجرای عملیات و رسیدن به هدف امکان استفاده از آن را به عنوان هدف پرنده سرعت بالا ممکن ساخته است که به عنوان آخرین مبحث در این قسمت از گزارش به آن می پردازیم.

همانطور که در بالا اشاره کردیم از پیش از انقلاب از هواپیماهای بدون سرنشین سریع برای آزمایش و تمرین با موشک های هوا به هوا و سطح به هوا استفاده می شد که با افزایش قابلیت های هواپیماها و بروز پدیده ای به نام موشک کروز، نیاز به وسیله ای برای شبیه سازی این اهداف و اجرای آزمایشات واقعی تر سامانه ها بوجود آمد. یکی از مأموریت های در نظر گرفته شده برای کرار ایفای نقش هدف پرنده سریع و با سطح مقطع راداری کم است که محک خوردن جدی سامانه های پدافندی کشور در برابر تهدیدات جدید شده و به افزایش توانمندی آنها با رفع نواقص و نقاط ضعف می گردد.

هر چند برخی از ویژگی های کرار در مقایسه با پهپادهای رزمی سایر کشورهای دنیا کمتر است (مثلاً میزان محموله قابل حمل و سقف پرواز در مقایسه ام-کیو-9 ریپر آمریکایی) اما برتری های مهمی نیز در همین نمونه اولیه آن مشاهده می شود. با توجه به عزم جدی کشور در زمینه هواپیماهای بدون سرنشین در آینده نمونه های بهسازی شده کرار و سایر بدون سرنشین های بزرگ و دوربرد کشور جایگاه نیروهای مسلح کشورمان را در زمینه بکارگیری این وسائل پیشرفته بهبود داده و ضمن افزایش توان بازدارندگی، شمشیرهای بران و بی شمار کشور در صورت بروز حماقت از سوی دشمن خواهند بود.

دیگر دستاوردهای مهم نیروهای مسلح در این بخش، در گزارشهای بعدی بررسی خواهد شد.

مهمترین تجهیزات دفاعی کشور در رژه های 31 شهریور

مهمترین تجهیزات دفاعی کشور در رژه های 31 شهریور

نمایش و رونمایی آخرین دستاوردهای تجهیزاتی همواره بخشی از این رژه بوده است که مورد توجه رسانه های داخلی و خارجی و مردم عزیز کشورمان بوده است. در این گزارش به مرور مهمترین تجهیزات و برخی ویژگیهای رژه در سالهای گذشته اشاره می کنیم.

 سی و یکم شهریور ماه که سالروز تهاجم ناجوانمردانه رژیم بعث عراق به جمهوری اسلامی ایران است سرآغاز هفته دفاع مقدس قرار داده شده تا یاد آنروزها زنده شود. اما لزوم برخورداری از توان بازدارنده نظامی که حافظ امنیت و ثبات کشور است موجب شده تا در این روز یگان های نمونه تمامی نیروهای مسلح کشور به همراه تجهیزات مهم و همچنین دستاوردها نوین خود در زمینه سخت افزار در جوار مرقد رهبر کبیر انقلاب و از مقابل مسئولین کشوری و لشگری رژه می روند تا بخشی از توانمندی های خود را ارائه دهند. نمایش و رونمایی آخرین دستاوردهای تجهیزاتی همواره بخشی از این رژه بوده است که مورد توجه رسانه های داخلی و خارجی و مردم عزیز کشورمان بوده است. در این گزارش به مرور مهمترین تجهیزات و برخی ویژگیهای رژه در سالهای اخیر اشاره می کنیم.

سال 89
یکی از پربارترین رژه های نیروهای مسلح از بعد معرفی تجهیزات و فعالیت های انجام شده مربوط به سال گذشته بوده است. نسل سوم از خانوادهخ قاصد که موشک هوا به سطح قاصد3 با برد بیش از 100 کیلومتر و توانایی ویژه در شناسایی اهداف دریایی به عنوان یک موشک دورایستا است از جمله این تجهیزات بود.
موشک های ضد کشتی هواپرتاب که تحت پروژه قائم بر روی جنگنده بمب افکن های نیروی هوایی ارتش نصب شده اند و بردهای 40 تا 120 کیلومتری دارند دستاورد مهم دیگری بود که نشان از بهینه سازی پرنده های نهاجا با تجهیزات جدید متناسب با تهدیدات پیش روی کشور داست.

بمب افکن بدون سرنشین کرار به عنوان دوربردترین پهپاد کشور و اولین بی سرنشین با قابلیت ویژه هوا به سطح که چندین فروند آن بر روی تریلر در رژه کرد. این پهپاد که 31 مرداد ماه سال گذشته، در روز صنعت دفاعی معرفی شد قابلیت های بسیاری داشته وعلاوه بر رفع نیازهای نیروی های مسلح به پهپادهای با سرعت نزدیک به صوت قابلیت حمل موشک های ضدکشتی سبک و کوتاه برد را نیز دارد که انشاالله در آینده نزدیک در گزارش مستقلی به آن خواهیم پرداخت.
موشک بالستیک قیام(قیام1) که در واقع نتیجه بیش از دو دهه فعالیت در زمینه ساخت موشک های بالستیک بوده و نشانه های طراحی بومی به وضوح در آن به چشم می خورد از دیگر تجهیزات نمایش داده شده در سال گذشته بود.
حضور تعداد زیادی موتورسیکلت چهارچرخه تاکتیکی ای-تی-وی-500 که قبلاً نیز آنرا معرفی کرده بودیم علاوه بر تهران در سایرشهرها نیز به چشم می خورد که نشان از نرخ تولید و تحویل مناسب این وسیله است که از تجهیزات متنوعی بر روی آن می توان استفاده نمود.
تیربار چند لوله چرخان(گتلینگ) اخگر با نواخت تیری بالغ بر 4000 تیر در دقیقه و برد حدود 2000 متر با کالیبر 7.62 میلیمتر که قابل استفاده علیه اهداف پرتحرک زمینی و اهداف هوایی در ارتفاع بسیار پایین است در این رژه به چشم می خورد.
از دیگر تجهیزات مهم حاضر در رژه، سامانه پدافند هوایی اف-ام-80 است که پس از بهینه سازی و مجهز شدن به برخی زیرسامانه های جدید مجدداً عملیاتی شد. این سامانه کوتاه برد ارتفاع پایین، برای مقابله با موشک های کروز و کارکرد در شرایط دشوار جنگ الکترونیک بهینه شده و در تعداد مناسبی در حال خدمت است.
حضور پرتعداد موشک های بالستیک که شامل 4 موشک زمین‌ به ‌زمین سوخت جامد سجیل(با برد 2 هزار کیلومتر)، 4 موشک زمین به زمین سوخت مایع قدر1، 8 موشک از خانواده موشک‌های شهاب و 4 موشک زمین به زمین فاتح 110 که در مجموع 20 موشک بالستیک حاضر در رژه را تشکیل می دادند نمایشی پرقدرت داشتند.
تعداد زیادی هواپیمای بدون سرنشین در انواع مختلف از جمله شاخین، صاعقه، ابابیل و سهند نیز از مقابل دیدگان حضار عبور کردند.

سال 88
در این سال عبور انواع هواپیماهای جنگنده و ترابری از مقابل جایگاه برای نشان دادن توانایی کشورمان در عملیاتی نگه داشتن تجهیزات هوایی خود در شرایط تحریم بهترین اثبات بود. هواپیماهای اف-4، اف-5، صاعقه، آذرخش، میگ-29، اف-14، سوخو-24، هواپیمای ترابری سی-130، هواپیماهای سوخت رسان و ترابری بوئینگ 707 و 747 از جمله هواپیماهایی بودند که از سراسر کشور در فرودگاه مهرآباد مستقر شده و به رژه رسیدند.

موشک بالستیک سجیل که در کنار موشک های قدر1، شهاب3 و عاشورا گروه موشک های دوربرد ایران را تکمیل نموده است در این رژه به نمایش در آمد. این موشک دو مرحله‌ای که از سوخت جامد استفاده می‌کند حدود 2 هزار کیلومتر برد داشته و با نوآوری های خود در زمینه سامانه جدایش، خروج از جو و بازگشت به آن، سامانه های کنترلی و هدایت بهینه شده یکی از واکنش سریع ترین سلاح دوربرد کشور محسوب می شود.
سامانه پدافند هوایی تور ام-1 به عنوان پیشرفته ترین سامانه کوتاه برد کشور با قابلیت ردگیری حمله همزمان 10 هدف و حمله به دو هدف برای اولین بار در این سال در معرض دید عموم قرار گرفت. 29 مجموعه از این سامانه خریداری شده است که وظیفه دفاع هوایی از نقاط حیاتی را بر عهده دارد. این سامانه توسط متخصصان داخلی بهینه سازی نیز شده است.

موشک پدافند هوایی میانبرد شاهین نیز که اوائل سال 88 رو نمایی شده بود در این رژه حضور یافت. این موشک برای هدف قرار دادن اهداف در برد و ارتفاع متوسط ساخته شده از سامانه های الکترونیکی پیشرفته ای برخوردار است.
توپ پدافند هوایی 8 لوله که بعداً به عنوان یکی از اجزای سامانه پدافند هوایی توپخانه ای مصباح1 هم معرفی شد در این رژه به نمایش درآمد.

سال 87
یکی از ویژگی های مطرح رژه نیروهای مسلح کشورمان در این سال بهینه سازی اکثریت قریب به اتفاق تجهیزات به نمایش درآمده در تمامی شاخه های هوایی، دریایی و زمینی توسط متخصصان کشورمان بود. این سامانه ها از نمونه های ارتقاء یافته و مجهز شده به آخرین فناوری روز کشور بودند که با توجه به تعدد آنها توجه بسیاری را به خود جلب نموده و بازتاب خوبی در رسانه خارجی داشت.

از آن جمله باید به نمایش موشک پدافنده هوایی دوربرد سامانه اس-200 اشاره کرد که از آن سال به بعد ابعاد مختلفی از ارتقای این سلاح راهبردی دفاعی به مردم اطلاع داده شد. البته پیش از آن نیز اس-200 همواره پای ثابت بخش پدافند هوایی در رژه ها بود و همواره مورد توجه عکاسانی که این رژه را پوشش می دهند است.
توپ پدافند هوایی 6 لوله 23 میلیمتری نیز در این رژه در معرض دید عموم قرار گرفت و در کنار تیربار 8 لول 12.7 میلیمتری نوید تقویت بیش از پیش دفاع هوایی نزدیک و بسیار نزدیک را در کشور می داد.

سال 86
رژه 31 شهریور ماه این سال یکی از آن رژه هایی بود که تلاش مسئولان امر بر نمایش تجهیزات بومی تولید شده در داخل تمرکز کرده بود. تعداد زیادی از تجهیزات پروازی این رژه به همت شرکت صنایع هواپیما سازی ایران(هسا) ساخته شده بود. از جمله هواپیمای ترابری منطقه ای ایران-140 که با تلاش طراحان کشورمان در نمونه های باربری و گشت دریایی نیز آماده شده و به زودی نمونه گشت دریایی تحویل خواهد شد. هواپیمای جنگنده صاعقه حاصل تلاش نیروی هوایی ارتش است که تولید آن به هسا سپرده شده و در این روز به اجرای عملیات پروازی پرداخت.

بالگرد حمل و نقل شاهد278 نیز به عنوان یک بالگرد سبک که علاوه بر ارگان های نظامی به مشتریان غیرنظامی نیز تحویل داده شده و توسط مرکز تحقیقات صنایع هوایی شاهد ساخته و در هسا تولید می گردد از شرکت کنندگان در رژه هوایی آن سال بود.
شاید یکی از مهمترین تجهیزات نمایش داده شده در سال 86 موشک بالستیک دوربرد سوخت مایع قدر1 بود که به عنوان نسل بعدی خانواده موشک های شهاب، با برخورداری از فناوری های جدید قدرت بازدارندگی دفاعی کشورمان را به طور قابل توجهی تقویت نموده و با توانایی رسیدن به برد 1800 کیلومتر تمامی پایگاه های دشمنان اصلی کشور را زیر پوشش خود قرار می دهد.
تانک ذوالفقار که توسط نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران ساخته شده نیز در رژه این سال حاضر بود.

امروز نیز مراسم رژه نیروهای مسلح در شهرهای مختلف کشورمان برگزار خواهد شد و تجهیزات و از آن مهمتر نفرات بار دیگر با نمایش اقتدار خود آمادگی نیروهای مدافع کشور را برای دفاع همه جانبه به رخ همگان خواهند کشید.

نصب جمر ایرانی روی بالگردهای نیروهای مسلح +عکس

موشک های آشیانه یاب فروسرخ بدین ترتیب عمل می کنند که جستجوگر موجود در دماغه موشک که دارای آشکارساز امواج فروسرخ است با یافتن منبع تابش، بر روی آن قفل کرده و موشک را به سمت هدف هدایت می کند.

  موشک های سطح به هوای کوتاه برد هدایت فروسرخ به خصوص انواع دوش پرتاب به تهدیدی جدی برای ادوات پرنده تبدیل شده است. در این میان بالگردها به دلیل سرعت، سقف پرواز و مانورپذیری کم، بیش از سایر وسائل پرنده در معرض تهدید هستند و بالگردهای ترابری بیش از همه.

این در حالی است که امروزه بالگردها به جزء جدا نشدنی صحنه جنگ تبدیل شده اند. دسترسی گروه های تروریستی به موشک های دوش پرتاب باعث شده است که بالگردها در محیط های غیر نظامی هم در معرض تهدید واقع شوند. تعداد تخمینی پرتابگرهای دوش پرتاب حدود 500 هزار قبضه تخمین زده می شود که قابل حمل بودن و مخفی شدن ساده آنها در گسترش بیش از پیش آنها در نقاط مختلف دنیا افزوده است.

از اینرو یافتن راه حل برای خنثی کردن تهدید موشک های حرارتی برای یک نیروی رزمی حرفه ای بسیار مهم است.

باید گفت حتی هواپیماهای بال ثابت نیز از آسیب موشک های هدایت فروسرخ در امان نیستند. به عنوان مثال بالغ بر 80 درصد از هواپیماهای بال ثابت ساقط شده آمریکا در جنگ 1991 توسط سامانه های سطح به هوای هدایت فروسرخ شکار شدند. هر چند آمریکا در این جنگ به اهداف نظامی خود دست یافت، اما ده ها فروند هواگرد از دست رفته باعث شد تا نقاط ضعف ماشین جنگی آمریکا بیش از پیش آشکار شود.

از اینرو شرکت های مختلفی در دنیا برای ساخت سامانه های اخلالگر فروسرخ به طور جدی دست به کار شدند. موشک های آشیانه یاب فروسرخ بدین ترتیب عمل می کنند که جستجوگر موجود در دماغه موشک که دارای آشکارساز امواج فروسرخ است با یافتن منبع تابش، بر روی آن قفل کرده و موشک را به سمت هدف هدایت می کند.

مهمترین منبع تابش امواج فروسرخ در وسائل پرنده گرمای گازهای خروجی از موتور و گرمای خود موتور است. پس از آن سطوح بادخور که بیشترین اصطکاک را با هوا دارند مانند لبه حمله بالها از بخش های گرم هواگرد به حساب می آیند.

یکی از راه های غلبه بر این مشکل روز افزون، استفاده از سامانه های مختل کننده(جمر) است. جمرها علاوه بر نمونه های راداری انواع فروسرخ نیز دارند. در واقع دستگاه هایی با عملکرد جمینگ برای ایجاد اخلال در سامانه های فروسرخ ساخته شده است. این سامانه ها برای اولین بار در جنگ ویتنام به کار گرفته شدند که نمونه های امروزی نسبت به آن سبکتر، اطمینان پذیرتر و با قابلیت حمل ساده تر هستند.

یکی از اولین راه های گمراه کردن موشک های فروسرخ استفاده از فلیر(شراره) های پرتاب شونده از هواپیما بود که با ایجاد درجه حرارتی به مراتب بالاتر از منابع تولید گرما در هواپیما، توجه جستجوگر موشک را به خود جلب کرده و آن را منحرف می کردند.
با پیشرفت موشک های حرارتی و تشخیص بهتر سامانه حسگر آنها اثرگذاری این روش کاهش یافت و برای تکمیل عملکرد آن سامانه های دیگری ساخته شدند. این نمونه های جدید با ارسال پرتوهایی اقدام به تأثیر گذاری بر جستجوگر موشک حرارتی می کنند که البته خود دارای انواع مختلفی هستند.

نمونه های مختلف روسی، آمریکایی اروپایی و حتی آسیایی از این نوع سامانه ها تولید شده که برخی به طور خاص برای هواپیماها و برخی دیگر برای بالگردها توسعه یافته اند. در نمونه های مخصوص هواپیما طراحی آیرودینامیکی پوشش سامانه برای کاهش نیروی مقاومت هوا محدودیت هایی تحمیل می کد که باعث تفاوت ظاهری آنها با نمونه های دیگر شده است.

بدیهی است اگر در فرآیند کشف و آشیانه یابی منبع تابش های فروسرخ اخلالی ایجاد شود موشک هدف خود را از دست داده و عملاً بی اثر می شود. این اصل ساده پایه ساخت سامانه های اخلالگر فروسرخ است. برای اینکار سامانه اخلالگر اقدام به ایجاد تابش های فروسرخ قوی تر از تابش های ساطع شده از هدف می نماید و در نتیجه موشک گمراه می شود.

با خروج موشک از محدوده دید حسگر فروسرخ که معمولاً حدود 1 تا دو درجه است قفل موشک بر روی هدف شکسته شده و موشک به خطار می رود.

این نوع سامانه با روشهای مختلفی از جمله ایجاد پرتوهایی با الگوی مشابه سامانه جستجوگر موشک و یا ارسال پرتای قوی مانند لیزر به سمت موشک و اشباع آشکارساز موشک اقدام به اخلال در آن می کند. برای روشنتر شدن روش دوم که در برخی هواگردهای غیر نظامی نیز استفاده می شود در نظر بگیرید که چشم شما در حال ردگیری یک منبع نور در تاریکی شب باشد. در این شرایط اگر روبروی شما و درهمان جهت نگاه، ناگهان نورافکنی روشن شود؛ در اینصورت نتیجه ای که حاصل می شود از دست رفتن دید شما نسبت به آن منبع نور کوچک اولیه است. پرتوهای لیزر در این سامانه های به این ترتیب عمل می کنند.

سامانه اخلالگر فروسرخ ALQ-144 که در 1980 وارد خدمت شده است

برای استفاده بر روی هواگردها چنین سامانه ایی باید ویژگی های خاصی داشته باشد که از آن جمله زاویه دید بالا است. همچنین تغییرات دمای هوا نیز برای وسائل پروازی بسیار زیاد است که باید در طراحی چنین سامانه ای لحاظ شود.

متخصصان صنایع اپتیکی کشورمان نیز با درک نیاز نیروهای مسلح کشورمان به سامانه های جمر فروسرخ به تهیه و ساخت نمونه های مختلف آن همت گماشته اند که در این گزارش به معرفی یک نمونه از آنها که برای استفاده در بالگردها ساخته شده می پردازیم.

به گزارش مشرق، این سامانه که قابلیت نصب بر روی بالگرد را دارد به عنوان جمر موشک های حرارتی به کار می رود. این سامانه در نزدیکترین نقطه به خروجی موتور در پرنده نصب شده و در هر موقعیتی که خلبان، لازم بداند روشن شده و مورد بهره برداری قرار می گیرد و بدون اطلاع خلبان از موقعیت و محل تهدید، مکانیزم رهگیری موشک های حرارتی را دچار اختلال می کند.

برخی از مشخصات فنی این سامانه شامل توانمندی پوشش 360 درجه در سمت و 30-/+ در بلندا می باشد. توان مصرفی این سامانه 1000 وات بوده و می تواند در دمای 40- تا 80+ درجه سانتیگراد کار کند.

به کارگیری این سامانه در بالگردهای پرشما نیروهای مسلح کشور که هم اکنون نیز با گروه های اشرار که از سوی کشورهای فرامنطقه ای تجهیز می شوند باعث افزایش بقاپذیری در صحنه عملیات و تا میزان بسیار زیادی باعث خنثی شدن این تهدیدات می شود.

البته متخصصان داخلی پیوسته در حال تلاش برای ارتقاء سامانه ها و تجهیزات مختلف نیروهای مسلح هستند و نمونه های جدیدتری از این سامانه ها نیز در مراحل توسعه است.

دفاع ضد موشکی

دفاع ضد موشکی

موشک ضد بالستیک موشکی است که برای مقابله با موشکهای بالستیک طراحی میشود. از یک موشک بالستیک برای حمل سرهای جنگی شیمیایی- میکربی - هسته ای و متعارف استفاده میشود. لغت موشک ضد بالستیک بیانگر هرسامانه ضدموشک طراحی شده برای مقابله با موشکهای بالستیک است.با این وجود از این لغت بیشتر در مورد سامانه های ضد بالستیکی که برای انهدام موشکهای قاره پیما طراحی شده اندبکار میرود.پیش از این فقط دو سامانه ضدبالستیک علیه موشکهای بالستیک قاره پیما طراحی شده بودند: سامانه سیف گارد آمریکا که از موشکهای اسپارتان و اسپرینت استفاده میکند- و سامانه ضدبالستیک ای-35 روسیه که ازرهگیرهای گالوش بهره میبرد. هردوسامانه دارای سرهای جنگی اتمی هستند.استفاده از سرهای جنگی اتمی در موشکهای ضدبالستیک به دو منظور انجام میشود:
1-  ایجاد اختلال با پالسهای الکترومغناطیسی در تجهیزات راداری و الکترونیکی موشکها یا ماهواره های دشمن.
2- ایجاد انفجار بزرگ برای در برگرفتن کلاهک اتمی دشمن و افزایش احتمال نابودی آن پیش از برخورد.

سیف گارد فقط تا حدی عملیاتی بود در حالی که سامانه ای-35 روسیه بهبود یافته و هنوز فعال است و اکنون به آن ای-135 گفته میشودو از دونوع موشک گرگن و گازل با سرجنگی متعارف استفاده میکند. سامانه دفاع موشک ملی آمریکا اخیرا به به قابلیت اولیه عملیاتی شدن رسیده است.

سه سامانه موشکی ضدبالستیک تاکتیکی با برد کوتاهتر در حال حاضر عملیاتی هستند: پاتریوت ارتش آمریکا- موشک استاندارد-3 نیروی دریایی امریکاو سامانه آرو رژیم اشغالگر قدس.
سامانه برد بلند پدافند ارتفاع بالای آمریکا که با نام -تاد- شناخته میشود در سال 2011 کاملاعملیاتی خواهد شد
بطور کلی موشکهای ضدبالستیک تاکتیکی کوتاهبرد نمیتوانند موشکهای بالستیک قاره پیما را -حتی اگر در محدوده برد آنها باشند-را رهگیری کنند. رادار موشکهای ضدبالستیک تاکتیکی و ویژگی عملکردی آنها این اجازه رانمیدهد.چون سرهای جنگی موشکهای قاره پیما خیلی سریعتر از سرهای جنگی موشکهای تاکتیکی هستند.با این وجود این امکان دارد که با انجام برخی تغییرات در سامانه تاد و ارتقای آن بتوان بیشتر موشکهای قاره پیما را رهگیری کرد.

آخرین نسخه موشک هاوک آمریکا قابلیت محدودی علیه موشکهای تاکتیکی دارد اما عموما هاوک یک موشک  ضدبالستیک بشمارنمیرود.ادعاهای مشابهی نیز در باره موشکهای بردبلند زمین به هوای سری اس-300 و اس-400 روسیه نیز مطرح است....

ادامه دارد......